Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 048

Ik weet niet hoeveel later, maar later die avond word ik wakker in het ziekenhuis. Ik lig op een bed en naast me staat een verpleegster. Aan de andere kant zit mijn vader die mijn hand vasthoudt. Ik kijk hem aan en hij glimlacht heel kort. Het lijkt wel een glimlach van opluchting. De pijn in mijn voet is volledig verdwenen of had ik me die dan ingebeeld? Ik kijk op en zie dat een dokter net klaar is met het inpakken van mijn voet.
'Zo', zegt hij en hij staat op om met een bakje weg te lopen naar de kast achter me, 'daar zat flink wat glas in.'
'Wat is er nu eigenlijk precies gebeurd?' vraagt de verpleegster me. Mijn vader en de dokter kijken me nieuwsgierig aan. Ik kijk naar beneden en leg mijn handen in mijn schoot. Ik ben niet van plan te vertellen wat er is gebeurd als ze hier met z'n drieën staan te kijken naar me.
'Oké, ik ga al', zegt mijn vader die me maar al te goed kent. Hij staat op en verlaat de kamer. Ik haal adem om het te vertellen aan de verpleegster en de dokter, maar ik word onderbroken door een piepje van een apparaatje dat de dokter bij zich heeft.
'Ik moet gaan, jij...' vraagt hij aan de verpleegster terwijl hij een teken maakt dat duidelijk maakt dat ze hem moet vertellen wat ik te zeggen heb.
'Vertel me eens wat er is gebeurd, meid', zegt de verpleegster wanneer de dokter de deur achter zich heeft dicht gemaakt.
Ik kijk haar aan en wil voor de tweede keer gaan vertellen wat er is gebeurd, maar ik bedenk me. Ik schud mijn hoofd.
'Waarom niet?'
'Omdat jullie me dan gek gaan verklaren...'
De verpleegster zucht en staat op. Ik kan zelf niet opstaan omdat er een apparaat aan me vast hangt om mijn bloeddruk te meten en mijn hartslag te controleren.
'Je moet hulp halen, anders loopt het helemaal uit de hand!' hoor ik mijn vader op de gang roepen tegen de verpleegster.
Ik slik even. De laatste week was inderdaad wel heftig. Mijn vader komt terug naar binnen.
'Het komt allemaal goed, meid', stelt hij me gerust.
'Pap?' vraag ik voorzichtig.
'Ja?'
'Hoe laat is het?' vraag ik.
'Half tien.'
Ik bewaar de stilte even. 'Wat was dat op de gang?' vraag ik na een tijdje.
'Niets om je zorgen om te maken.'
De deur gaat opnieuw open en een dokter stapt binnen. 'Goede avond, ik ben dokter Saunders.' Hij schudt mij en mijn vader de hand en ik lees 'psycholoog' op zijn naamkaartje. Fijn, nu denken ze al dat ik gek ben.
'Ik ga wel', zegt mijn vader en hij verlaat de kamer opnieuw.
'Wacht!' roep ik. Hij draait zich om en kijkt me vragend aan. 'Weet mama hiervan?' vraag ik bang terwijl ik naar mijn voet wijs.
'Nee', zegt hij met een knipoog. Een hele last valt van mijn schouders en dan blijf ik achter met de psycholoog.
'Vertel me eens Femke, wat is er gebeurd?'
'Alles?' vraag ik.
'Vertel me maar wat je wil', glimlacht hij.
'Wel ik werd deze avond een beetje kwaad, eigenlijk werd ik gewoon hysterisch en toen heb ik het tafelkleed van de tafel getrokken. Jammer genoeg stond er een vaas op die tafel.'
'Was het de eerste keer dat je zo kwaad werd?' vraagt hij.
Ik kijk terug naar mijn handen op mijn schoot en ik voel mijn wangen rood kleuren. Langzaam schud ik mijn hoofd. 'Nee,deze week heb ik ook de controle verloren op school. Een meisje die me al jaren irriteert kwam voor de zoveelste keer stoken en toen heb ik haar met haar hoofd tegen de kluisjes geslagen', geef ik beschaamd toe.
De dokter schraapt even zijn keel. 'Wat was er gebeurd voor je die woede uitbarsting kreeg?'
Het heeft geen zin om iets achter te houden. Dat zou alleen een vertekend beeld kunnen geven. Ik vertel hem over de relatie met Harry, de break-up, mijn gevoelens die ik er nu bij heb... Alles. Af en toe knikt de dokter eens of maakt hij een instemmend geluidje, maar hij laat me vooral zelf vertellen.
'Zijn jouw ouders gescheiden?' vraagt hij wanneer ik stil val.
'Ja', geef ik toe.
'Hoelang al?'
'Zes of bijna zeven jaar.'
Hij knikt even alsof dit alles verklaart. 'Misschien heb je gewoon wat bindingsangst. Als ik zo naar je luister dan kan ik echt horen dat je van die jongen hield en nog altijd van hem houdt. Alleen is er iets in je dat je tegenhoudt. Waarschijnlijk heb je schrik dat hij je zal verlaten en daarom heb je er zelf een punt achter gezet.'
'Dat heb ik eerlijk gezegd ook nog gedacht vandaag. Ik vrees dat ik toen mijn geloof in de liefde kwijt geraakt ben.'
'Hoho, Femke nu ga je wel heel erg ver. De liefde is een wondermooi spel wanneer beide partijen deelnemen. Je moet het gewoon langzaam laten groeien en er samen aan werken. Op die manier komt alles goed.'
'Wat moet ik dan doen?' vraag ik.
'Ik kan je niet zeggen wat je moet doen, maar ik kan je wel wat raad meegeven. Neem de tijd om alles een plaats te geven. Misschien moet je Harry nu even ontwijken en voor jezelf de tijd nemen om uit te zoeken of je met hem verder wil. Wil je dat? Ga er dan voor. Wil je dat niet? Ook goed. Er zwemmen genoeg vissen in de zee. In elk geval nog veel geluk en aarzel niet om langs te komen als je me nodig hebt voor een goede babbel.'
Hij drukt me nog eens de hand en verlaat de kamer. Meteen komen mijn vader en de verpleegster opnieuw binnen. De verpleegster maakt me los van de vervelende machines.
'Je mag naar huis gaan, maar je moet wel deze twee gebruiken voor een week.' Ze geeft me twee krukken en ik kijk haar vragend aan.
'Waarom?'
'Er zitten meer dan tien hechtingen in je voet. Als je daarop gaat lopen dan gaan die snel opensc..'
'Oké, oké, ik hebt het begrepen', onderbreek ik haar snel. Dat laatste woord hoef ik echt niet te horen. Ik sta op en met behulp van de krukken volg ik papa naar buiten waar de auto staat.
Thuis ga ik onmiddellijk naar boven. In de badkamer kleed ik me om en dan been ik me een weg naar mijn kamer. Ik kruip onder de lakens en leg de krukken naast mijn bed. De verdoving is bijna volledig uitgewerkt en mijn voet trekt op verschillende plaatsen tegen. Ik hoor de trap kraken en papa steekt zijn hoofd binnen in mijn kamer.
'Gaat het?' vraagt hij.
'Valt wel mee, de verdoving is weg', geef ik eerlijk toe. Ik heb te lang gelogen en dingen verzwegen voor iedereen.
'Ik kom meteen terug.' Hij loopt naar beneden en komt niet veel later terug met een pijnstiller en een glas water.
Mijn vader komt op de rand van mijn bed zitten en ik neem het dankbaar van hem aan. Ik dacht altijd dat mijn vader leefde voor zijn job, maar deze week heeft hij echt bewezen dat zijn dochters altijd op de eerste plaats komen. De klok duidt ondertussen al één uur aan en ik moet echt slapen als ik morgen naar school moet. Naar school?! Wat zullen ze van me denken? Ik voel me onrustiger worden en nestel me als een klein kind tegen mijn papa aan.
'Ik wil dit niet', fluister ik in paniek tegen zijn hemd aan.
'Sst, het komt wel goed. Je bent een sterke meid en je slaat je er wel doorheen.' Hij wrijft over mijn haar en blijft dat doen tot ik rustig ben en in slaap val.