Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 090

Met een minachtende blik kijkt Robin ons één voor één aan. Als laatste kijkt hij mij aan. 'Veel geluk dan maar met je Alex... voor de tijd dat het zal duren. Voor hij het weet zit je op een ander.' Verbaasd valt mijn mond open. Hij stapt naar buiten en Thibault slaat de voordeur dicht. Meteen begin ik hard te huilen. De tranen die ik daarnet tegenhield rollen over mijn wangen.

'Heeft hij je pijn gedaan?' vraagt Thibault bezorgd. Hij legt een hand op mijn schouder en knijpt er zachtjes in. Ik schud mijn hoofd van niet. Joyce trekt me dichter tegen zich aan en sust me.

'Je hoeft geen schrik te hebben, hij komt niet meer terug. Het is voorbij.'

'Ik begrijp het niet hoor. Eerst is hij lief en smeekt hij bijna om vergiffenis en als hij zijn zin niet krijgt dan verandert hij gewoon in een tiran.'

'Zo heb ik hem nog nooit gezien. Ik dacht niet dat hij dat in zich had', zegt Thibault.

'In New York gebeurde net hetzelfde...'

'De boodschap zal nu wel zijn aangekomen en ik denk niet dat hij hier nog snel terug zal staan', zegt Joyce troostend.

Vanuit mijn slaapkamer klinkt een ringtone. Zuchtend ga ik op het geluid af, op de voet gevolgd door Joyce en Thibault.

'Hij probeert je toch niet op te bellen hé! Als het Robin is, dan neem je niet op!'.

Ik neem mijn smartphone in de hand en zie Harry's naam staan op het scherm. Ik laat het verder rinkelen. Hoe graag ik nu mijn hart bij hem zou willen luchten, ik kan niet met hem praten als Joyce hier is. Ze weet nog van niets.

'Is hij het?' vraagt ze.

'Nee.'

'Gelukkig maar!'

'Meiden, ik had eigenlijk nog een afspraak met Esther dus als het goed is voor jullie dan maak ik me klaar en vertrek ik.'

'Geen probleem, doe maar. Dank je voor wat je daarnet deed', reageer ik.

'Altijd zussie!'

'Gaat het een beetje met je?' vraagt Joyce zodra Thibault mijn kamer uit is.

'Ja, ik denk het wel. Het brengt gewoon veel nare herinneringen terug waar ik liever niet meer aan terugdenk.'

'Dat begrijp ik.'

'Er zijn heel wat dingen die ik je niet heb verteld', begin ik.

Verward fronst Joyce haar wenkbrauwen. Ik moet het haar gewoon vertellen, ze is mijn beste vriendin. Ze zal niet fout reageren als ik haar inlicht over alles wat zich afspeelde in New York. Ik vertel haar het volledige verhaal vanaf het moment dat Robin is vertrokken tot en met de avond dat ik bij Harry op de bank bleef slapen. Ik begin bij het ongeval met het glas, het bezoek aan het ziekenhuis... Het bezoek van Alex die avond laat ik achterwege want op dit moment doet dat er niet toe. Het is moeilijk om me precies te herinneren wat er de eerste dagen gebeurde want ik sloot me af voor alles en iedereen, ik had geen tijdsbesef. Pas vanaf het moment dat Sarah en Harry de deur open forceerden heb ik duidelijke herinneringen. Ik vertel haar dat Harry me naar het ziekenhuis bracht en nadien bij me is gebleven om een oogje in het zeil te houden... Door dit alles te vertellen en alle herinneringen op te halen begin ik opnieuw te huilen. Joyce's mond valt een beetje open van verbazing en ik zie tranen in haar ogen staan.

'Waarom heb je me niets verteld?' vraagt ze verdrietig.

'Omdat ik weet dat je je zorgen zou maken.'

'Fem, we zijn al zo lang beste vriendinnen. Je kan me altijd alles vertellen.'

'Dat weet ik, maar je kon niets doen.'

'Je moest toch niet alleen door die periode gaan? Had je me maar gebeld om erover te praten...'

'Ik heb heel veel gehad aan Sarah, Alex en zeker aan Harry', beken ik.

'Is dat diezelfde Alex als waar Robin het over heeft?'

'Ja, de beste vriend van Harry. Ze kennen elkaar al sinds ze vijf waren. Maar voor je het vraagt: ik heb niets met hem gedaan!' lach ik door de tranen heen. Joyce lacht ook en dan is het even stil. Ik snik nog steeds na door de heftige situatie en alle hevige emoties die mijn verhaal bij mezelf hebben losgemaakt. De stilte wordt onderbroken door mijn ringtone. Harry is calling staat op het scherm te lezen. Hij had toch afgesproken met familie? Waarom belt hij me dan al voor de tweede keer?

'Ik moet even opnemen.' Joyce knikt.

'Hallo?' Mijn stem kraakt door het huilen.

'Hey, is alles oké? Ben je aan het huilen? Je reageerde niet op mijn laatste bericht en ik maak me zorgen. Is er nog iets gebeurd?' Zijn stem klinkt bezorgd.

'Hij stond opnieuw voor de deur.'

'Wat heeft hij gedaan?'

Joyce zit nog steeds bij me op mijn bed en kan wellicht alles van het gesprek mee volgen. Het liefst zou ik Harry vragen of ik hem later kan terugbellen, maar dan maakt hij zich wellicht nog meer zorgen. Joyce wegsturen voelt ook zo gemeen. Ik herinner mezelf aan haar woorden van net. Ik moet gewoon eerlijk zijn met haar. Vroeg of laat ik vertel ik haar toch over Harry. Ze weet wellicht toch al dat er iets speelt.

'Hazz, Joyce is bij me op dit moment. Ze was er daarnet ook bij', licht ik hem in.

'Oh, gelukkig was je niet alleen!'

'Thibault was er ook bij. Hij heeft hem eruit gegooid. Mag ik je op speaker zetten zodat ze kan meeluisteren?'

'Sure!'

Ik zet de speakerfunctie aan en Joyce begroet Harry.

'Wat is er gebeurd? Heeft hij iets gedaan?' herhaalt Harry zijn vraag. Samen met Joyce vertel ik wat zich een uur eerder afspeelde.

'Shit die kerel is echt gestoord! Gaat het wat met jullie?'

'Het gaat wel. Ik denk dat ik vooral geschrokken was van zijn reactie en de herinneringen die de reactie met zich meebracht. Het gaat al beter nu.'

'Oke, dat hoor ik graag. Zal ik Alex zeggen dat hij best even contact zoekt met zijn girlfriend?' Dat laatste zegt hij er al lachend bij.

'Hmm, hoeft niet. Ik zal het zonder hem ook wel redden.' Ik kan het niet laten om ook te lachen. Met enkele woorden kan Harry me meteen een stuk beter doen voelen. Harry lacht om mijn reactie en dan sluiten we het gesprek af.