Just can't let her go - H.S.

We took a chance || 107

Harry en ik hebben ons opgekleed om naar onze proclamatie te gaan. Straks komen Alex en Sarah hierheen zodat we samen naar de campus kunnen wandelen. Het is mooi weer en niet ver, dus waarom zouden we een taxi nemen?

'Handsome!' complimenteer ik Harry wanneer hij het knoopje van zijn blazer dichtmaakt. Harry heeft een zwart pak aangetrokken met daaronder een zwart hemd. Ik bekijk hem van kop tot teen en nog eens in de andere richting ook.

'Kan je het goed zien?' vraagt hij lachend.

'Nee, draai je even om zodat ik de achterkant ook kan zien.'

Hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt me aan met een blik van 'meen-je-dit-nu?' maar draait zich dan toch om. Hij doet zijn vest een beetje omhoog en schudt dan met zijn kontje. Damn Harry, ik kan zo ook zien dat je er goed uitziet, no need to make it that obvious. Speels geef ik een tik op zijn kont. Waardoor hij zich verontwaardigd omdraait.

'Jij ziet er ook prachtig uit, babe.' Hij komt dichterbij en legt zijn handen op mijn bovenarmen. Hij kust me op mijn lippen en ik trek hem wat dichter tegen me aan door hem bij zijn vest naar me toe te trekken. Gebons op de deur zorgt ervoor dat we elkaar moeten loslaten. Harry zucht en maakt de deur open, ik check snel mijn lipstick in een spiegeltje en Alex en Sarah komen binnen.

'Klaar om te vertrekken?' vraagt Alex.

We knikken. Ik neem mijn handtas en haak mijn arm in die van Harry als we het gebouw verlaten.

'Ik kan niet geloven dat de tijd zo snel gaat. Het lijkt wel alsof het gisteren was dat we elkaar voor het eerst zagen op school.'

'Gek he!? En toch is er zoveel veranderd!'

'Alleen maar positieve veranderingen', reageert Harry. Lachend en pratend wandelen we voor de laatste keer ooit naar het gebouw van de universiteit. Er staat een lange rij van studenten met hun ouders naast zich om het gebouw binnen te komen. Wij hebben onze ouders niet meegebracht, die van mij zijn nog in België en die van Harry en Alex in Londen. Sarah wou solidair zijn met ons en heeft haar ouders ook niet uitgenodigd. Ik heb mijn ouders ook niet nodig om af te studeren, de persoon die ik het liefst erbij willen hebben is er en dat is alles wat telt. Zodra we binnen zijn wordt er gevraagd om plaats te nemen voor een scherm waar ze foto's maken van iedereen. Eerst laten we een foto maken van ons vier en nadien poseren Harry en ik ook nog eens met ons tweetjes. Dit wordt een foto om later aan onze kleinkinderen te tonen. Na het fotomoment worden we doorverwezen naar de aula waar we plaatsnemen. Het duurt erg lang voor iedereen een plaats heeft genomen in de aula en de directie iedereen stil heeft gekregen. Hij begint te speechen en ik erger me meteen aan de manier van spreken. Hij maakt zijn woorden zo bombastisch, zijn uitdrukkingen overdreven. Ik geef Harry een zachte stoot met mijn elleboog en rol met mijn ogen.

'Typisch Amerikaans', fluister ik zacht in zijn oor. Hij knikt lachend. Er lijkt wel geen einde te komen aan de speech vol motiverende woorden waarin we worden aangemoedigd om de wereld te gaan veranderen. Dat is echt mijn ambitie hoor, niet dus. Er is bijna een uur voorbijgegaan wanneer we eindelijk aan het punt zijn gekomen waarin de studenten alfabetisch naar voor worden geroepen. Het duurt dus toch nog eventjes vooraleer Styles en Somers aan de beurt zijn. Bij iedere naam die wordt afgeroepen applaudisseert de hele zaal. Mijn handen doen pijn van het klappen als mijn naam eindelijk wordt afgeroepen. Ik stap naar voor en neem mijn diploma in de hand, kort na me is het de beurt aan Harry die de hand schudt van de professor en dan zijn diploma aanneemt. Ik wacht op hem om terug naar onze plaatsen te gaan.

'Het is voorbij!' roepen Sarah en ik enthousiast zodra we beiden ons diploma in de hand hebben. Overal om ons heen zijn blije gezichten te zien van ouders en leerlingen. Het zit er officieel op. Dit is het einde van mijn studiecarrière, vanaf nu behoren we tot de bevolking waarvan wordt verwacht dat ze aan de slag gaan. Alex en Harry geven ons beiden een knuffel. Ik ben echt blij dat ik deze mensen heb leren kennen, van alle studenten hier aanwezig in de aula ken ik eigenlijk deze drie het best. Zodra ik opmerkte dat Sarah in hetzelfde gebouw woonde en Harry hier ook studeerde heb ik zelfs de moeite niet meer genomen om nog veel contacten te leggen met anderen. Waarom zou ik ook? De meesten mensen zie ik na vandaag nooit meer terug. De kans dat ik Sarah nog vaak zal zien is ook behoorlijk klein. Alex gaat terug naar Londen en Harry en ik blijven nog heel even hier. We zijn er nog niet helemaal uit wat we nu gaan doen: samen in België gaan wonen, in London of zelfs hier blijven. De laatste optie is voor mij uitgesloten, ik zou mijn familie veel te hard missen, Harry heeft er minder moeite mee.

'Laat ons nog een foto maken met ons diploma en afstudeerhoedje', stelt Sarah voor. Snel strijk ik mijn kleedje glad voor we op de foto moeten. Ik ga bij Harry staan en iedereen lacht naar de camera. Er worden verschillende poses aangenomen en ook verschillende foto's gemaakt. Het is toch gek hoe snel de tijd kan veranderen. In september was ik nog samen met Robin en amper twee dagen later had ik het bed al gedeeld met een ander. Ik ben er echt niet trots op op wat ik heb gedaan, maar het resultaat ervan is iets waar ik wel trots op ben.

'Weet je waaraan ik net moest denken?' vraag ik aan Harry.

'Nee, ik ben Edward Cullen niet. Ik kan geen gedachten lezen.'

Ik rol met mijn ogen, idioot. 'Ik dacht aan onze proclamatie in het zesde middelbaar. Toen had ik na al die maanden eindelijk voor mezelf uitgemaakt dat ik toch verder wou gaan met jou, maar-'

'Maar toen nam ik je mee naar de studiezaal en namen we afscheid op de beste manier die ik me maar kon bedenken', fluistert hij bij mijn oor. Niet dat Alex en Sarah iets zouden verstaan van wat hij zegt want hij zegt het in het Nederlands.

Ik voel mijn wangen blozen. Dat was niet wat ik wou zeggen maar oké.

'Jongens, het spijt me maar ik moet er vandoor. Ik moet morgenochtend een vlucht halen en ik heb nog wat inpakwerk', zegt Alex. We nemen uitgebreid afscheid en beloven dat we deze zomer zeker eens afspreken in Londen. Sarah neemt ook afscheid en vertrekt. Haar ouders wachten haar buiten op om te vieren met een etentje.

'Zullen we dan ook maar?' stelt Harry voor. Ik knik en samen met Sarah vertrekken we naar buiten. Samen met Harry loop ik naar onze studio. We wandelen voorbij Madison Square, de plaats waar we die eerste avond hadden afgesproken en waar hij me jaren geleden zijn liefde bekende.

'Spijtig dat er nu geen studiezaal meer is op de universiteit anders...' Hij knipoogt ondeugend.

'Waarom ben je zo'n pervert?'

'I know you like it', plaagt hij me.

'Oh yes I do!' Ik zet het op een lopen zodat ik sneller bij de studio ben. Het belooft nog een lange nacht te worden.