Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 075

Ik heb geen flauw benul van hoeveel dagen voorbij zijn gegaan. Zijn er zelfs al dagen voorbij gegaan of voelen de minuten aan als uren, de uren als minuten? Alle tijdsbesef ben ik kwijt, misschien komt dit wel door de pijnstillers die ik moet nemen en waarbij ik het niet zo nauw neem met de voorgeschreven hoeveelheden en tijdstippen. Alles gaat in een waas aan me voorbij. Ik heb nog steeds mijn pyjama aan en kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een douche heb genomen. Ik dwaal rond in mijn eigen studio als een verdwaalde reiziger in een onbekende stad. ik voel me leeg binnenin, misschien omdat ik al die tijd amper iets heb gegeten. Misschien omdat de medicatie mij verdoofd want zodra die is uitgewerkt voel ik overal pijn, dan neem ik snel een nieuwe tablet uit de blister.
Er wordt hard op mijn deur geklopt en ik hoor Sarah mijn naam roepen, maar ik reageer niet. Ik hoor het wel maar het dringt niet tot me door wat ze roept. Ik blijf zitten waar ik zit, mijn knieën heb ik tegen mijn borst opgetrokken en staar voor me in de ruimte. Geen idee hoelang ik hier al zo zit en ik voel ook niet de nood om op te staan, iets te ondernemen... Voor de zoveelste keer sinds ik hier zit speelt de ringtone op mijn smartphone vanuit de slaapkamer. Ik negeer het geluid, ik hoef niemand te horen.

Er wordt opnieuw geklopt op mijn deur, minder hard dan daarnet. Het is een voorzichtiger klopje, minder dwingend en op een andere manier dan Sarah's typische klopje. Haar manier van kloppen ken ik ondertussen al heel goed. Ik kijk kort op, maar verroer verder geen vin. Even is het heel stil, maar na enkele minuten wordt er opnieuw geklopt.
'Femke, ben je hier?' hoor ik zacht aan de andere kant van de deur.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en laat mijn hoofd op mijn knieën vallen. Ik probeer het geluid te negeren, de hallucinatie weg te duwen. De pijnstillers spelen een spelletje met onderbewustzijn en zorgen ervoor dat ik dingen hoor die er niet zijn. Ik beeld me dit gewoon in. Wanneer het weer stil is, recht ik mijn hoofd. Oef, het is weg, ik kon de gedachten wegduwen.
Aan de andere kant van de deur klinkt een schurend geluid tegen het hout van de deurlijst. Het lijkt alsof iemand ertegen leunt en zich op de grond laat zakken. Het schurende geluid gaat gepaard met een plots opkomende zeurende pijn in mijn maag die afgewisseld wordt met hevige steken. Uit de slaapkamer klinkt opnieuw mijn ringtone. Ik slik moeilijk en krimp een stukje ineen van de pijn. De scherpe pijnlijke steken volgen elkaar steeds sneller op en bij elke steek krimp ik een stukje harder ineen. Ik knijp mijn ogen dicht, mijn tenen krullen zich op, mijn benen pers ik nog harder tegen mijn romp, mijn handen bal ik tot vuisten... Ik voel enkele tranen prikken achter mijn ogen. ...

Harry POV
Niemand opent de deur nadat ik tweemaal klopte. Misschien is ze naar de les. Ik besluit op de grond te gaan zitten en even te wachten tot ze terugkomt van de les. Zo heel lang kan het nu niet meer gaan duren. Acht uur nadat Alex me zei dat ik zelf met Femke moet praten, heb ik mijn moed bijeen geraapt om hierheen te komen. Ik vertrek niet voor ik ze gezien heb, anders kom ik nooit meer terug. Als ze me straks zegt dat ze me nooit meer wil zien, dan zij het zo... Minuten gaan voorbij, het lijkt wel uren te duren. Ik werp een blik op de klok op mijn smartphone. De les was enkele minuten geleden, nog eventjes en Sarah en Femke zullen aankomen. Twijfelend open ik de contacten en scroll ik naar Femke. Voor ik het besef klik ik op het groene hoorntje. Ik hoor een ringtone aan de andere kant van de deur. Zou ze toch thuis zijn? Misschien heeft ze haar smartphone niet meegenomen naar de les, geef ik mezelf hoop. Kom op Harry, dit is de 21ste eeuw! Iedereen heeft altijd zijn smartphone op zak! Ik ga met mijn hand door mijn haar en duw me recht tegen de muur. Het is duidelijk dat ze me gewoon niet meer wil zien, dan kan ik even goed vertrekken. Ik besluit toch nog heel eventjes te wachten en te luisteren want het lijkt alsof ik plots iets hoor van aan de andere kant van de deur. Het klinkt als gehuil. Mijn concentratie op het geluid wordt verstoord door gestommel op de gang. Sarah komt de trap opgelopen en blijft verrast staan wanneer ze me ziet.

'Wat doe jij...?'
'Femke, was niet met jou naar de les?' vraag ik tegelijkertijd.
'Nee, ik heb ze al dagen niet meer gezien en krijg geen reactie wanneer ik aanklop. Ik begin te denken dat ze naar huis is bij haar familie.'
Ik zwijg en denk na. Het zachte geluid dat ik daarnet kon opvangen, klinkt nu veel luider. Het gehuil is niet zomaar iemand die snikt. Ik hoor hoe Femke duidelijk naar adem moet happen tussen het snikken door. Ze maakt een soort schreeuwend geluid dat door merg en been gaat. In paniek kijken Sarah en ik elkaar aan, meteen beginnen we als twee gekken op de deur te kloppen en aan de klink te trekken. Natuurlijk is de deur gesloten.

'Heb je een bobby pin?' vraag ik aan Sarah. Verward kijkt ze me aan, een tel beweegt ze niet maar dan haalt ze een speldje uit haar haren. Met de speld begin ik het slot open te maken, ik doe maar wat ik zag in films en series. Het lijkt een eeuwigheid te duren vooraleer het slot open klikt. Mijn handen voelen nat van het zweet doordat ik me opjaag, snel veeg ik ze af aan mijn broek zodat ik meer grip krijg op het fijne metalen pinnetje. Na nog enkele keren draaien klikt het slot open en gaat de deur een beetje open. Met een harde bons stamp ik de deur open en kijk ik haastig de studio binnen. Femke zit helemaal ineen gekrompen op de bank, haar lichaam trilt. Haar gezicht staat in een pijnlijke grimas en het lijkt alsof ze schreeuwt maar geen geluid maakt. Ik snel naar haar toe en ga op mijn knieën voor haar zitten, mijn hand leg ik op haar arm en ik probeer haar handen vast te nemen zodat ze rustiger wordt. Haar rechterhand zit in een verband dat rood kleurt. Snel werp ik een blik achterom naar Sarah, die verstard in de deuropening staat.

'Breng wat water', roep ik naar haar toe. Het lijkt alsof ze waker schiet en meteen snelt ze zich naar het aanrecht.
Ik breng mijn handen naar Femkes gezicht en leg ze op haar wangen. Zo kan ik ervoor zorgen dat ze me aankijkt. Ik probeer haar te kalmeren door sussende geluiden te maken. De adrenaline raast door mijn aderen.
'Harry!' roept Sarah. Ik kijk snel om. Ze toont me een lege doos pijnstillers. 'Deze had ze pas sinds zondagavond.'
Snel maak ik de rekenoefening in mijn hoofd. 40 tabletten op 4 dagen... fuck! Ik kijk om en zie dat Sarah tot dezelfde conclusie is gekomen.
'Ik ga snel naar mijn studio om ...' zegt Sarah terwijl ze al de deur uitloopt. De helft van de zin heb ik niet meer gehoord.

Ik focus me op Femke en probeer met haar te praten. Ze is eindelijk rustiger aan het worden. Ze trilt niet meer zo hard en haar ademhaling is rustiger geworden. Pas nu valt het me op hoe Femke er bijzit, het is duidelijk dat ze al een hele tijd geen douche meer heeft gehad.
Met een plotse beweging maakt ze zich los, met een hand voor haar mond rent ze naar de badkamer. Zuchtend sta ik op. ik voel me schuldig. In plaats van me op te sluiten en me ladderzat te drinken, had ik al veel eerder hierheen moeten komen. Ik ga haar achterna naar de badkamer, maar wacht bij de deuropening om haar toch wat privacy te gunnen. Uitgeput zit ze naast het toilet en beschaamd kijkt ze me aan als ik naast haar kom zitten. Bezorgd leg ik mijn arm om haar heen.
'Moet ik de hulpdiensten bellen?' vraagt Sarah. Beiden kijken we Femke aan, heel voorzichtig schudt ze nee met haar hoofd.
'Nee, ik denk dat het niet nodig is', zeg ik zacht. Femke lijkt te ontspannen door mijn antwoord. Sarah blijft ongemakkelijk in de deuropening draaien.
'Het is oké, Sarah. Je hoeft niet te blijven', stel ik haar gerust. Opgelucht haalt ze adem. 'Als jullie me nodig hebben...' Ik knik, dan weten we haar te vinden.