Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 010

Wanneer ik thuiskom, trek ik snel mijn schooluniform uit en ruil die in voor een luchtig topje met een en Vans. Het is toch nog zomer of nazomer, hoe dat ook heet. Alleen spijtig dat Harry nu moet langskomen omdat hij geen Duits kan. Hoewel het nu ook weer niet zo spijtig is. Nu weet ik tenminste zeker dat ik hem meer zal zien en daarenboven zijn we ook nog eens alleen. Dat kan dan weer zijn voordelen hebben als ik iets meer wil te weten komen over zijn verleden. Ik heb alleen niet veel zin om effectief bijles te geven.
Ik werp een blik op de klok, over drie kwartier komt Harry. Hoog tijd dus om eens te beginnen aan het klaarmaken van mijn lunch. Ik haal een blik ravioli in de kast, maak het open en doe de inhoud van het blik in een glazen pot. Nu nog drie minuten in de microgolfoven en het is klaar. Snel klaar, smullen maar. Gusteau maakt Chinees, klaar is kees. Ik begin te lachen wanneer ik terugdenk aan het rijmpje uit Ratatouille. Drie minuten later is mijn maaltijd klaar en kan ik eten. Wanneer ik de ravioli op heb, plaats ik mijn bord op het aanrecht. Papa wast vanavond wel af en dan ga ik naar boven. Snel mijn kamer nog een beetje netter maken zodat Harry niet gaat denken dat ik een enorme sloddervos ben. Je moet je ware aard soms een beetje verstoppen, toch. Wanneer alles opgeruimd is, wil ik nog op zoek gaan naar de blaadjes die ik vorig jaar gebruikte voor Duitse grammatica, maar ik word tegengehouden door iemand die op de bel duwt. Ik ren de trap af, helaas net iets te snel waardoor ik de laatste twee treden mis en met een bons op de grond kom. Auwtch. Snel kom ik terug recht en lachend om mijn lompe vertoning open ik de deur. Harry staat te lachen wanneer ik hem aankijk.
'Ben je net van de trap gevallen?' vraagt hij.
Ik lach en voel hoe ik begin te blozen. 'Ja, ik ging net iets te snel voor mijn voeten.'
'Heb je je pijn gedaan?' vraagt hij lachend.
'Nee, het gaat wel. Ik zal misschien een ferme blauwe plek krijgen, maar dat is nu ook het einde van de wereld niet. Wil je iets om te drinken?' vraag ik terwijl Harry een beetje onwennig achter me aanloopt naar de keuken.
'Euh...' Ik merk dat hij niet durft te zeggen wat hij wil dus ga ik maar verder.
'Ik heb cola, Fanta, Sprite, water, Ice Tea...'
'Doe maar cola', zegt hij.
'Ik geef hem een blik cola en neem er ook één voor mezelf.
'Kom maar mee, mijn gerief ligt boven.' Samen gaan we de trap op naar mijn kamer en ik bied Harry een stoel aan om te gaan zitten.
'Is het veel dat ik moet inhalen?' vraagt hij.
'Dat hangt er van af, natuurlijk. Nu zal het veel lijken, maar moest ik jou zijn dan neem ik het eens mee naar huis om te bekijken. Dan kan je zelf eens rustig de tijd nemen om het stap voor stap te verwerken en daarna kan je dan nog komen om extra uitleg.'
'Dus je vindt het niet erg als ik volgende week terug kom?'
'Nee, het zal alleen op een ander adres zijn, want volgende week ben ik bij mijn ma.'
'Oké, ik zal wel zien of het nodig zal zijn.'
'Ik ga alleen even mijn blaadjes van vorig jaar zoeken op zolder. Blijf jij hier en doe maar alsof je tuis bent. Wel niets afbreken!' Ik ga mijn kamer uit en loop naar de zolder. Waar staat die doos nu met alle blaadjes uit het vierde en vijfde jaar? Na een tijdje zoeken heb ik ze eindelijk gevonden en haal ik er de blaadjes die ik zocht uit.
Wanneer ik terug op mijn kamer kom, staat Harry naar de foto's te kijken die ik aan mijn muur geplakt heb. Ik kuch even, want ik vind het eigenlijk behoorlijk gênant dat hij daar naar kijkt. Oké ja ze hangen er om bekeken te worden, maar het is alsof hij nu ook deel uit maakt van al die momenten die vereeuwigd zijn op die foto's. Hij draait zich om en kijkt even verontschuldigend.
'Laten we maar beginnen', stelt hij voor.