Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 074 || Harry POV

In mijn studio aangekomen, gooi ik de deur dicht. "FUCK FUCK FUCK!!!" schreeuw ik het uit. Ik reageer me af door op een stoel te schoppen die door de kamer vliegt. Wat ik al vermoedde, is zonet bevestigd. Plots vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Haar gedrag, het vluchten, het schuldgevoel dat ze liet uitschijnen... ze heeft gewoon een vriendje. Ik laat de nieuwe informatie even bezinken en plof neer op de bank. Maakt deze nieuwe informatie een verschil voor mij?

Ik neem mijn gitaar die naast de bank staat en probeer me af te leiden en de gedachtemolen stil te leggen door wat te tokkelen op de snaren. Ik heb geen besef meer van de tijd en blijf tokkelen tot mijn vingers een soort van melodie hebben gecreëerd. Ik leg de gitaar naast me neer en zucht. Waarom voelt het alsof ik terug keer in de tijd? Waarom lijkt het alsof ik opnieuw alles doormaak zoals vijf jaar geleden? Ik ben toch ouder geworden, ik kan hier toch op een andere manier mee omgaan? Ga ik nu echt break-up songs schrijven over iets wat niet eens een relatie was? Wat is er toch fout met mij? Ik trek de deur van de koelkast open en kijk wat er nog in te vinden is. Enkele potjes yoghurt waarvan de datum al ver voorbij de vervaldag is, twee beschimmelde appels en een restje pasta van vorige week... Het is duidelijk dat ik al een hele tijd niet meer aan eten heb gedacht. Kwaad sla ik de deur van de koelkast dicht. Dan maar naar de winkel zeker. In gedachten verzonken verlaat ik het gebouw om naar de supermarkt te gaan iets verderop in de straat. Ik dwaal door de gangen van de winkel en neem verschillende zaken uit de rekken. Met een vol winkelmandje trek ik naar de selfscan en reken ik alles af. Mijn gedachten zijn nog steeds op een andere planeet wanneer ik terug naar huis keer. Ik plof de boodschappentas neer op mijn tafeltje en haal er wat crackers uit. Na de eerste hap valt het me pas op hoeveel honger ik eigenlijk heb. Ik moet mezelf tegenhouden om niet het hele pak op te eten. Er wordt op de deur geklopt. Wie nu weer? Ik werp een blik op de klok. Het is kwart voor zeven. Met een cracker in de hand en nog een stuk in mijn mond, ga ik de deur openmaken. Het is Alex. Ik laat hem binnenkomen en wandel terug richting de tafel waar de boodschappen nog staan.

'Waarom liep je zo plots weg uit de les?' vraagt hij meteen.
Geen zin om een antwoord te geven haal ik mijn schouders op. Ik verfrommel de verpakking van de crackers en werp die in de vuilnisbak. Alex loopt door en gaat op de bank zitten. Ik weet dat hij wil praten en dat ik hem niet langer kan negeren. Al de hele week stalkt hij me met berichten uit bezorgdheid, toen ik hem deze morgen binnenliet heb ik hem eigenlijk toegelaten om hier te komen en hulp te bieden ook al wil ik helemaal geen hulp. Ik kan dit heus wel alleen oplossen. Langzaam haal ik de boodschappen uit en plaats ik ze op de juiste plaats in de kast. Ondertussen bekijk ik ook de datum op de verpakkingen die nog in de kast staan. Niet dat het me iets kan schelen als hier nog wat dingen staat die al lang vervallen zijn, maar eigenlijk probeer ik gewoon tijd te rekken zodat ik niet meteen in gesprek moet gaan.

'Harry!' bromt Alex.
'Wat?' reageer ik kortaf.
'Ga je echt weer de klootzak uithangen tegen mij en me negeren? Ik probeer ook maar van alles om goed te doen hoor! Je zou toch op zijn minst even kunnen antwoorden op mijn vraag.'
Ik zucht diep, maar plaats het pak dat ik vast heb terug in de kast en sla het deurtje dicht. 'Oké, wat was je vraag?' vraag ik hem verveeld terwijl ik naar de bank stap en me naast hem neer laat ploffen.
'Waarom liep je zo plots weg uit de les?' herhaalt hij zijn vraag geduldig.
'Ik kon toch niet opletten en begreep niks van wat die man allemaal aan het bazelen was. Kon ik even goed naar huis komen.'
Alex trekt een wenkbrauw op en kijkt me ongelovig aan.
'Ik vrees dat ik iets te vaak niet naar zijn lessen ben geweest en eerst heel wat moet inhalen om er nog iets van te begrijpen. Wat me brengt bij iets wat ik je nog wou vragen... Zou ik je notities mogen kopiëren?'
Hij fronst. 'Ja, je mag mijn notities als je me de echte reden vertelt.'
Ik snuif diep. Er is echt geen ontkomen aan. Alex kent me veel te goed, wat wil je ook? We kennen elkaar al bijna zeventien jaar. 'Omdat ik iets te weten gekomen ben en ik had wat tijd nodig om dat te verwerken.'
'Wat ben je te weten gekomen?' vraagt hij doordringend.
'Femke heeft een vriend, dus ik maak geen kans meer bij haar.' Nu ik het luidop zeg, voelt het alsof er een steek door mijn hart gaat.
Alex kijkt me moeilijk aan. 'Harry, het is niet...'
'Het is niet wat? Het is haar vriendje niet? Zo goed als elke foto die die gast de laatste 4 jaar plaatste is samen met Femke. Wat is het dan?'
'Hazz...het is helem...'
'Laat al maar, ik hoef het niet te horen. Kunnen we het alstublieft over iets anders hebben?' onderbreek ik hem.
'Euh... ja dan zeker...' stamelt Alex, 'was die finale van het WK vanavond niet op tv?'
Ik zet de tv aan en zap naar het sportkanaal. De match begint over 10 minuten maar enkele sportcommentatoren zijn bezig met de voorbeschouwing. Ik sta op en haal twee biertjes uit de koelkast en geef er één aan mijn vriend.

Het is al laat wanneer de match gedaan is en Alex en ik al enkele biertjes op hebben. Ik begin te zappen en laat het staan op een zender waarop ze een leuke serie tonen. Samen bekijken we een aflevering en al gauw komen we tot het besef dat het echt een saaie boel is.
Ik haal een fles sterke drank uit de kast en twee shotglaasjes. 'Wat denk je? Telkens die ene Oh my god zegt, doen we een shotje.' stel ik voor.
Alex kijkt me argwanend aan. 'Bro, morgen is een gewone lesdag hoor.'
Ik haal mijn schouders op en vul de glaasjes alvast. Het duurt niet lang vooraleer het eerste shotje binnen is en al snel volgt een tweede, een derde, een vierde... We lachen ondertussen al met elke idiote grap die verteld wordt.

'Oh Harry, ik ben zo blij je te zien lachen man! Dat is veel te lang geleden dat ik je zo zag lachen.' giert Alex het uit. Hij slaat zijn arm om me heen en geeft me een schouderklop. We gaan nog even door tot de fles leeg is. Ik bied Alex het laatste glaasje aan, maar hij reageert niet op mijn uitgestoken hand. Ik kijk naast me en zie dat hij in slaap is gevallen. Dat ging ook snel. Ik drink beide glaasjes leeg en sta recht. Ik kan nog behoorlijk stappen voor de hoeveelheid alcohol in mijn lichaam. Alex die nu zijn steun verliest, omdat ik rechtsta, valt om in de zetel maar blijft slapen. Zijn mond blijft een beetje open hangen en ik grinnik met het beeld van hoe hij in mijn zetel hangt. Ik neem mijn gitaar weg voor die sneuvelt en trek me terug in mijn slaapkamer. Zodra ik op de rand van mijn bed zit, beginnen mijn vingers als vanzelf op mijn gitaar te tokkelen. Ze vormen akkoorden en al snel speel ik een melodie.


"Harry!" Ik hoor iemand mijn naam roepen en open langzaam mijn ogen. Mijn hoofd bonkt en het felle licht dat de kamer binnenvalt prikt in mijn ogen. Ik begraaf mijn gezicht in het kussen en kreun.
'Wat hebben we gedaan, Alex?' zeur ik.
'Het was jouw idee! Heb je een Dafalgan?' vraagt hij.
Ik ben dus niet de enige met barstende hoofdpijn. Wankelend begeef ik me naar de badkamer waar ik mijn medicatie bewaar en neem ik twee Dafalgans uit de doos. In de keuken laat ik ze oplossen in een glas water om dan terug te strompelen naar mijn slaapkamer. Ik geef Alex een glas en we klinken op onze kater. Met grote teugen drink ik het mengsel op. Ik knijp mijn ogen dicht wanneer ik het laatste naar binnen laat vloeien. Bah, vies goedje. Alex ligt neer op mijn bed en kreunt. Ik lach hem een beetje uit, hij kon altijd al veel minder goed tegen drank dan ik. Ik keer terug naar de badkamer om te douchen. Meestal helpt een douche me ook al veel om te ontkateren. Ik neem mijn tijd en laat het ijskoude water over mijn lichaam stromen. Aangekleed en me al een pak beter voelend keer ik terug naar Alex. Hij zit met een schrijfblok op zijn schoot en kijkt me vragend aan als hij merkt dat ik terug in de kamer ben.
'Wat is dit?' vraagt hij.
Ik staar naar het papier en laat mijn ogen over de woorden glijden.

You don't understand, you don't understand
What you do to me when you hold his hand
We were meant to be but a twist of fate
Made it so you had to walk away

It's four a.m. and I know that you're with him
I wonder if he knows that I touched your skin
And if he feels my traces in your hair
Sorry, love, but I don't really care


I don't care what people say when we're together
You know I wanna be the one to hold you when you sleep
I just want it to be you and I forever

Wellicht heb ik dit alles deze nacht nog geschreven nadat Alex in slaap viel op de bank, maar ik kan het me niet goed meer herinneren. 'Ik weet het niet goed meer', beken ik, 'wellicht iets van deze nacht.'
Alex legt het schrijfblok naast hem neer en kijkt me serieus aan met een frons op zijn gezicht. 'Je moet echt met haar gaan praten, Hazz.'