Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 061

Na een uur liggen Harry en ik zwijgend naast elkaar in bed. Af en toe wordt ons gestaar onderbroken door een zacht kusje van zijn perfecte lippen en na elke kus snakte ik al naar de volgende. Op dat moment besefte ik dat mijn gevoelens voor hem nooit verdwenen waren en nu zijn ze sterker dan ooit. Hij strijkt met zijn hand door mijn haar en legt het over mijn schouder terwijl hij me strak blijft aankijken.
'Wat is er?' vraagt hij wanneer ik voor de zoveelste keer zucht.
'Niks, helemaal niks', lieg ik. Hij blijft me doordringend aan kijken en ik bezwijk. 'Dit. Dit alles is zo fout

'Wat is er, babe?' vroeg Harry zijn hese stem en ik kwam weer terug naar de realiteit.
'Niks, helemaal niks.' Het kwam er nogal moeilijk uit omdat ik normaal probeerde te ademen, maar het ging niet. Wat deed die jongen toch met me? Sinds ik hem hier terug gezien heb, staat mijn hele wereld op zijn kop.
'Dit. Dit alles is zo fout!' Met een snelle onverwachte beweging ga ik rechtop zitten in het bed.
'Ik weet het', fluistert hij zacht terug. Ik voel hoe ook rechtop gaat zitten en me in zijn armen neemt om dan een kusje op mijn kruin te plaatsen.
'Nee, Harry je denkt dat je het weet.'
'Wat is het dan, Femke?'

Ik zucht en sluit mijn ogen even, voor ik ze opnieuw open haal ik eerst nog eens diep adem. 'Vertel me eerst eens waar jij aan denkt.' Plots heb ik spijt van mijn uitbarsting. Misschien is het toch niet zo een goed moment om hem in te lichten over het bestaan van Robin.

'We doen alle dingen die eigenlijk niet horen. We gaan samen op date, we gaan uit eten, we kijken samen naar een film, we studeren samen, we ontbijten samen en telkens eindigen we met elkaar in bed. Toch hebben we geen relatie. Zijn we gewoon fuckbuddies? Ik hoop van niet. Zijn we zo maar exen die elkaar terug ontmoeten en niet kunnen weerstaan aan de magie van de stad waar hun liefde open bloeide? Ik hoop het ook niet. Kijk Femke, ik zal heel eerlijk met je zijn. Je mag dat zelfs vragen aan Alex, hij zal het allemaal kunnen bevestigen.'
Alex is al jaren zijn beste vriend. Ze waren beste vrienden toen Harry nog in Londen woonde, bleven vrienden toen hij naar België kwam, vonden elkaar terug in Londen en nu zijn ze samen in New York.

'Toen ik jou voor het eerst zag met je lange blonde haren waarvan de onderste helft nog roze gekleurd was, dit zal nu echt klinken alsof ik een stalker ben maar ik weet zelfs nog wat je aanhad. Een jeansshortje met kant en een wit truitje met daarop: When you're ready come and get it nanana. Zelfs toen vond ik jou al leuk. Daarna maakte je ook nog eens gewaagde opmerkingen tegenover de leerkracht economie. Ik wist meteen dat je geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken. Twee dagen nadien transformeer je jezelf dan van rebel naar voorbeeldleerling. Je was de eerste die ik echt als een van mijn vrienden zag toen. Ik vertrouwde je ook al was je gedrag niet bepaald ideaal. Dan zwijgen we nog over wat je op feestjes deed.'

Ik zwijg de hele tijd en het valt me op dat Harry zich nog enorm veel details herinnert die ik al lang vergeten was tot het opschrift van mijn T-shirt toe. Ik laat hem verder vertellen terwijl er af en toe rillingen over mijn rug gaan door de oprechte emoties van zijn verhaal.
'Je was altijd bang voor Floortje, dat had ik al door toen jullie ruzie maakten op het kerstfeestje van onze klas. Ik kon maar een meisje zien en dat was jij. Toen we samen waren, was ik zo gelukkig. Misschien net iets te gelukkig waardoor ik er niet genoeg op lette of jij je ook wel goed voelde bij alles. Wanneer je me aan de deur zette, was ik kapot. Uren heb ik gepraat met Alex over jou. Het mag dan niet zo stoer klinken, maar dat doet er nu niet toe. Ik heb besloten eerlijk met je te zijn. Ik heb tranen gelaten waarvan ik niet eens wist dat het mogelijk was er zoveel te produceren. Het meest kwetsende was dan nog dat ik zag aan jou dat je twijfelde of je wel de juiste keuze had gemaakt, maar ik kon niks doen. Ik wou je niet forceren. De proclamatie was de mooiste, nee op derde na mooiste dag van mijn leven. Jou daar horen zeggen dat je toch nog van me hield... De mooiste dag was toen ik jou voor het eerst zag, op nummer twee staat de dag dat ik jou hier terug zag op de faculteit. Ik heb niet stil gezeten toen ik in Londen studeerde. Zoals elke student had ik een vriendin. Alleen waren die van mij een voor een slechte kopies van jou. Alex kan dat beamen. Die relaties, als je ze al zo kan noemen, waren dan ook geen lang geschonken. Al die tijd Femke zat jij nog in mijn hoofd. Sinds die dertigste juni in het zesde middelbaar. Ik kon je maar niet vergeten en je weet niet hoe blij ik ben jou teruggevonden te hebben.'

Ik kijk hem aan. Dit is nu net nog duizend keer ingewikkelder geworden. Ik zie hoe kwetsbaar hij zich voelt na deze eerlijke verklaring. Ik blijf hem aankijken en slik. 'Harry', zucht ik.
'Ja?' piept hij.

'Ik hou ook van jou alleen kan ik het niet.'
'Waarom niet? We kunnen toch samen opnieuw starten? Jij en ik... We doen alles opnieuw maar dan langzamer, beter, liefdevoller... Alles op het tempo dat jij wil. We kunnen praten als er problemen zijn...'

'Harry, dat is het nu niet. Het is...'

Hij legt zijn handen onder mijn kin en komt wat dichterbij. Zijn lippen drukken tegen die van mij aan waardoor ik het zwijgen word opgelegd. Ik laat me meeslepen door zijn kus en besef dan dat dit niets oplost. Integendeel zelfs. Voorzichtig duw ik hem van me af en ik kijk hem verontschuldigend aan.

'Het spijt me, Hazza, maar op dit moment kan ik dit niet doen. Snel trek ik mijn kleren aan verlaat ik zijn studio. Ik loop de trappen af en hou halverwege halt.