Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 011

Ik neem de blaadjes erbij en geef hem meteen de woordenlijsten. 'Stop die al maar weg en bekijk ze thuis eens. Ik kan daar niet echt bij helpen.'
Hij stopt de blaadjes gehoorzaam weg in de rugzak die hij bij zich heeft.
'Misschien eerst de grammatica in het Nederlands en dan vergelijken met het Duits?' stel ik voor.
'Jij bent de leerkracht', zegt hij.
'Heb je toevallig Latijn gevolgd?' vraag ik want dat zou de zaak wel iets eenvoudiger kunnen maken.
'Eén jaartje maar het stelde niet zoveel voor.'
'Een jaar is voldoende, dan heb je toch al de naamvallen geleerd. Duits heeft er wel maar vier.' Ik begin bij het uitleggen van de nominatief dan de accusatief, datief en uiteindelijk de genitief. Dan maak ik nog wat kadertjes voor Harry van de lidwoorden en de werkwoorden en alle andere grammaticaregels die er zijn.
'Ik denk dat ik je nu alle theorie heb gegeven die er te geven valt. Misschien zouden we beter stoppen', zeg ik na anderhalf uur.
Harry werpt een blik op de klok. 'Je hebt gelijk, het wordt een beetje te veel, misschien moet ik alles nu even laten liggen, thuis eens bekijken en dan terugkomen met problemen.'
'Dat is afgesproken. Volgende week woensdag hé. Anders moet je na school maar meteen met mij meekomen, want het is nogal moeilijk om uit te leggen hoe je bij mijn ma's huis komt.'
'Oké, we zien wel.' Hij staat op en steekt de blaadjes in zijn rugzak die hij over zijn schouder wil zwieren.
'Ga je al door?' vraag ik. Hopelijk klinkt de teleurstelling niet te veel door in mijn stem.
'Euh, ik moet niet doorgaan. Ik dacht alleen dat je nog andere dingen te doen had...'
'Je kan nog wel even blijven, Harry. ' Ik klop op mijn bed waar ik zelf al op gaan zitten ben. Dat zit nu eenmaal veel gemakkelijker dan een stoel. Hij komt tegenover mij zitten en zucht even. Geen zucht van verveling, maar eerder een zucht om tot rust te komen. Ik glimlach even naar hem en krijg een glimlach terug. Ik merk dat hij kuiltjes heeft in zijn wangen wanneer hij glimlacht en ergens vind ik het ongelooflijk schattig.
'Wie ben je eigenlijk Harry?' vraag ik maar meteen. Ik wil het echt weten wat zijn geheim is.
'Ik ben Harry Styles, wie anders?' probeert hij het weg te lachen. Ik merk dat hij maar al te goed weet wat ik bedoel.
'Dat weet ik wel. Waarom ben je plots verhuisd naar Londen en ben je nu terug?' verduidelijk mezelf.
Zijn glimlach verdwijnt en hij perst zijn lippen op elkaar. Ik kijk hem aan en probeer iets af te leiden uit zijn lichaamstaal. Zijn schouders zakken samen met zijn hoofd naar beneden en hij kraakt zijn vingers.
'Als je het niet wil vertellen, hoeft het niet hoor', zeg ik vlug. Ik voel me nu wel een klein beetje schuldig.
'Nee, dat is het niet. Ik wil het je wel vertellen, maar alleen nu nog niet. Ik wil niet dat mensen bepaalde dingen van me gaan denken, begrijp je? Ik wil eerst een normale kans krijgen op school. Zoals elke andere leerling die zou krijgen, ik wil niet gezien worden als zoon van...'
Ik knik even. Ik denk dat ik hem wel begrijp. Op school weet niemand dat ik het nichtje ben van de directeur. Er zijn er wel met vermoedens, maar die zullen niet bevestigd worden zolang ik daar op school zit. Of andere keren is het dan weer Somers, ahja van die firma die haar vader heeft... Redelijk vervelend soms. Ik vertel dit hem niet en zeg enkel: 'Ik denk dat ik het wel begrijp, laat het me weten wanneer je er klaar voor bent.'
'Zal ik doen. Femke, ik heb jou echt graag', zegt hij.
Ik geef het niet graag toe maar er gaat toch een vreemde gloed door me heen. Is dit nu wat ze verliefd worden noemen? Laat ons hopen van niet.
'Ik bedoel je was de eerste die echt vriendelijk deed toen ik hier aankwam en zonder jou zou ik nog niet zoveel mensen kennen.'
'Dat is toch normaal?'
'Nee, de meesten zouden me bekijken als een snob omdat ik uit één van de betere en duurdere scholen van Londen kom.'
'Zo zijn wij helemaal niet. Het is te zeggen ons groepje niet, je zal er natuurlijk wel tegenkomen die dat denken. Die moet je maar negeren.'
'Dat probeer ik ook. Het is gewoon soms vreemd om te weten dat al mijn vrienden daar gewoon verder gaan en dat ik nu in een andere school in een ander land zal afstuderen.' Ik hoor hoe er een krop in zijn keel komt.
'Je mist hen?' vraag ik, wat eigenlijk overbodig is.
Ik zie hem knikken terwijl hij zijn blik afwendt. Zonder nadenken kruip ik wat dichter bij hem en neem ik hem in mijn armen om hem de knuffel te geven die hij nodig heeft.