Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 049

Veel te laat om het eerste lesuur te halen word ik wakker. Het is namelijk negentien minuten geleden begonnen. Zuchtend sta ik op en neem ik mijn twee nieuwe beste vrienden vast die naast mijn bed liggen. Voorzichtig ga ik de trap af en wanneer ik een beetje op adem gekomen ben, loop ik verder naar de keuken.
'Goedemorgen', zegt mijn vader die de krant zit te lezen aan de tafel.
'Goedemorgen', zeg ik nadat ik me op een stoel hebben laten ploffen. Ik had beter eerst boven gedoucht en dan naar beneden gekomen om te ontbijten.
'Je kan vandaag thuisblijven hoor', zegt hij als hij me ziet zuchten.
'Nee, ik wil naar school. Ik moet vanavond weer naar die strafstudie. Anders kan ik er nog één extra gaan uitzitten.'
'Juist... Ik breng je straks wel.'
Ik neem een broodje en smeer er Nutella op. 'Pap, wat moet ik mama vertellen?'
'Hmm, ik zal haar straks bellen dat ze je vanavond moet oppikken aan school en als ze niet wil of kan dan breng ik je wel.'
'Ja maar ik bedoel over mijn voet?' vraag ik nadat ik een stukje van mijn brood heb doorgeslikt.
'Zeg haar gewoon dat je iets hebt laten vallen, een glas ofzo. Ze hoeft niet te weten dat het eigenlijk een woedeaanval was.' Hij knipoogt even en ik glimlach.
'Ik ga maar eens naar boven', deel ik mee als mijn broodje op is.
'Zal ik je de trap op dragen? Dat gaat wat handiger dan met die krukken.'
'Graag.'
Veel sneller dan daarnet sta ik boven, maar nu begint de grootste opgave. Douchen zonder dat mijn voet nat wordt. Ik improviseer zelf wat door een zakje om mijn voet te binden en de randen helemaal af te plakken met tape. Ik doe mijn pyjama uit en overweeg mijn opties. Hinken op één been naar de douche of een bad nemen en gewoon mijn voet over de rand laten bengelen? Ik kies voor optie twee en laat het bad vol stromen.

Op het einde van het tweede lesuur kom ik aan op school. Mijn vader gaat mee naar binnen om de situatie uit te leggen. Hij neemt niet eens de moeite om eerst naar het secretariaat te gaan, maar loopt meteen door naar het kantoor van zijn broer. Hij klopt kort op de deur en gaat naar binnen. Ik kom hem net iets trager achterna en hij begint een beetje te lachen als hij me ziet puffen en blazen. Bij de directeur legt hij snel uit waarom ik te laat ben en dan kunnen we weer gaan.
'Zodra er iets is bel je me!' zegt hij voor hij vertrekt. Ik knik braafjes en wandel dan verder naar de speelplaats. Het duurt niet lang voor ik Joyce gevonden heb en ze kijkt me geschrokken aan.
'Gaat het?' vraagt ze bezorgd.
'Jaja, als jij alleen even de boeken uit mijn kluisje wil halen.' Ik laat me vallen op één van de bankjes in de kluisjeszaal en rust wat uit. Joyce geeft me de boeken en komt dan naast me zitten. Ik maak mijn open en vertel haar dan het hele verhaal. Elk detail vanaf het moment dat ik thuiskwam van de strafstudie tot het moment dat ik terug thuiskwam van het ziekenhuis. Niets laat ik achterwege. Want als ik één iets geleerd heb, dan is het wel dat ik eerlijker moet leren zijn.
Veel te snel is de pauze voorbij en met wat hulp van Joyce raak ik boven. Mijn klas zit natuurlijk in hun lokaal, er vanuit gaand dat ik vandaag niet meer kom. Ik haal die adem en klop dan op de deur.
'Sorry', piep ik als ik de klas binnenkom. Ik ga verder naar mijn plaats en voel een paar mensen naar me staren. Mijn buurman is zo vriendelijk om mijn stoel wat naar achter te schuiven zodat ik onmiddellijk kan gaan zitten. Dankbaar kijk ik Harry aan. Hij kijkt me vragend aan en knikt even naar mijn voet alsof hij wil vragen wat er gebeurd is. Ik negeer zijn onuitgesproken vraag en neem mijn boeken om de les te volgen.

's Namiddags hebben we gym. Wat ben ik blij dat ik de laatste twee lesuren van de dag mag toekijken vanop de bank. Gelukkig heb ik nog een boek te lezen voor Engels. Mijn boek is dan ook zo goed als uit wanneer de les voorbij is. Josh komt naar me toe en vraagt of hij me kan helpen.
'Wel als jij mij zou kunnen helpen met mijn tas dan zou dat al een hele stap vooruit zijn', neem ik zijn hulp dankbaar aan.
'Waar moet je naartoe?' vraagt hij.
'De kluisjes.'
'Komt in orde.' Hij neemt mijn tas over en gooit die in de handen van Owen. Hij neemt ook mijn krukken vast die ik niet wil loslaten. Hij werpt me een blik toe en dan laat ik ze los. Hij tilt me op alsof ik een veertje ben en rent mij in zijn armen over het voetbalveld en dan over de speelplaats naar de kluisjes. Ik hou hem stevig vast. Dit maakt duidelijk dat ik mijn beste vriend helemaal niet kwijt ben zoals ik eerder deze week dacht. Owen komt ons lachend achterna en geeft me dan mijn spullen terug.
'Dank je jongens', zeg ik en dan neem ik mijn boeken.
'Wat is er gebeurd?' vraagt een stem die ik altijd zal blijven herkennen.
'Gewoon een ongelukje', maak ik hem wijs.
'Ooh...' Het blijft even stil en dan zegt Harry opnieuw iets. 'Femke, het spijt me. Ik wilde je helemaal niet kwetsen of onzeker maken...' Ik hoor zijn woorden niet meer, maar voel enkel zijn handen op mijn armen. Hij zet een stap dichterbij en ik word een beetje bang. Ik denk terug aan de raad van dokter Saunders. Afstand nemen, ontwijken en nadenken. Ik moet iets doen om in te grijpen. Ik kan hem moeilijk een dreun verkopen dus moet ik maar iets anders inschakelen.
'Ga weg Harry', schreeuw ik. Het kan me niet schelen dat de hele school naar mij kijkt terwijl ik hier een scene maak. Ik had hem genoeg gewaarschuwd. Hij moest uit mijn buurt blijven, maar hij wilde niet luisteren.
'Nee Femke, blijf!' roept hij terug met een gebroken stem terwijl hij een stap achteruit zet.
Ik ren door de gang van de school, of ik ga toch zo snel mogelijk weg. Net voor ik buitenkom, werp ik nog een blik over mijn schouder. Harry zit ineengedoken op de grond te huilen. Mensen lopen op een afstand om hem heen en werpen een blik vol medelijden naar hem. De jongens lachen hem eerder uit. Harry was nieuw hier op school en hij moest en zou me krijgen. Overal waar ik kom wil elke jongen mij, zo gaat het al jaren aan een stuk en ik, ik ben de ijsprinses. Het type meisje die elke jongen dan ook krijgt zonder slet genoemd te worden. Alleen ging Harry net iets te ver. Voor geen enkele jongen had ik ooit gevoelens gehad, maar bij Harry was het anders. Er was slechts een oplossing meer en dat was een nieuwe start maken. Weglopen en terugkomen alsof er nooit een Harry Styles in mijn leven was geweest.