Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 052

Na mijn eerste nacht in New York wordt het tijd om de boel hier een beetje in te richten. Over een week starten de lessen en ik denk niet dat ik dan nog veel tijd zal hebben om alles in te richten tot het mijn eigen thuis wordt. Eerst zorg ik ervoor dat alles gepoetst is. Elke is hier dan al twee manden geleden vertrokken, toch ligt er opnieuw veel stof en laat dat nu net iets zijn waar ik niet tegen kan. Ik neem al het stof weg, dweil de vloer en lap dan ook nog even de ramen. Wanneer de vloer droog is, plaats ik de meubels terug op hun plaats. Ik loop naar de slaapkamer en dek het bed. Gisterenavond was ik echt te moe om lakens op te leggen dus ben ik gewoon onder de dons gekropen. Dan vul ik de kleine dressing die aan de slaapkamer grenst. Elke jurk of broek gaat op een kapstok en wordt opgehangen. Dan leg ik alle truitjes mooi op verschillende stapeltjes naar kleur. Nu de schoenen. Ik zet de onder het kledingrek. Jammer dat ik niet al mijn kleren kon meenemen naar New York. Meer dan de helft ligt nog thuis omdat de vliegmaatschappij nu eenmaal grenzen moet stellen aan de hoeveelheid bagage die je mag meenemen. Wanneer ik echt iets nodig heb, kunnen mijn ouders het nog altijd opsturen. 

Ik werp een blik op de klok. Het is al twaalf uur en misschien moet ik toch eens kijken om ergens te lunchen. Aangezien ik niets in huis heb kan ik moeilijk iets klaarmaken. Ik sluit de studio af en neem de trap om vier verdiepingen naar beneden te gaan. Het kan maar goed zijn voor de lijn. Buiten ga ik op zoek naar een winkel en meteen doe ik ook de boodschappen voor de rest van de week. Met veel te veel tasjes in mijn handen loop ik terug naar mijn studio. Deze keer neem ik wel de lift. Die zakken wegen me net iets te zwaar. Mijn broodje eet ik op terwijl ik de zakjes leegmaak en alles mooi opberg in de kasten in de keuken. Goed, de keuken is op die manier ook al in orde. Tevreden kijk ik rond naar het werk dat ik al verricht heb. Wat zit er nu nog in mijn koffer? Enkele boeken van vorige jaren die misschien wel eens van pas zouden kunnen komen, mijn laptop en allerlei andere prularia. Om te beginnen geef ik de boeken een plaatsje in het boekenrek dat zich naast het bureau bevindt. Het bureau staat trouwens voor het raam zodat er lekker veel licht binnenvalt. De films en cd's plaats ik op een plank in de slaapkamer. 

De slaapkamer is ook nog veel te leeg naar mijn idee. Ik heb nood aan meer kussens op het bed, daarvoor zal ik eens naar de winkel moeten gaan. Ook de muren zien er nog enorm kaal uit. Ik neem de stapel foto's die ik mee heb en plak elke foto zorgvuldig op de muur. Allemaal herinneringen aan vroeger. Er zitten foto's bij van Elke en Ian, Thibault en Esther, de rest van de familie... maar ook veel foto's van Joyce en ik. Er zitten zelfs nog enkele foto's bij van toen ik nog op de middelbare school zat. Aan de overkant van de kamer hangt een grote spiegel, dus die muur hoef ik al niet meer te versieren. Ik heb nog enkele foto's over en hang die boven het bureau op. Zuchtend kijk ik rond. Amai, het leven van een huisvrouw is lastig. 

Voor het donker wordt, ga ik nog even naar buiten. Ik wil gewoon nog even in de stad rondlopen en wat frisse -tussen aanhalingstekens- lucht op doen. Ik steek de straat over en neem de metro tot aan Central Park. Ik maak een wandeling en geniet van de natuur midden in de grote stad. Na een uurtje wandelen ga ik zitten op een bankje en kijk ik voor me uit. 

Plots heb ik het gevoel van een déjà-vu. Het lijkt alsof ik dit al eens eerder heb meegemaakt. Wacht eens... Ik heb al eens op dit bankje gezeten. Jaren geleden toen ik hier tijdens de kerstvakantie was voor mijn vader zijn werk en toen... Toen was Harry erbij. Als ik me niet vergis hebben we toen onze liefde officieel verklaard aan elkaar. Ik lach even om de oude herinnering. Jaja Harry, wat heb ik om hem getreurd na de middelbare school, hij was mijn eerste vriendje en ik hield echt van hem. Helaas keerde hij terug naar Londen en nadien heb ik nooit nog iets van hem gehoord. Zuchtend sta ik op. In de hoop dat ook de herinneringen zullen verdwijnen. Nu heb ik Robin. Ik loet maar eens teruggaan naar mijn studio en met Robin bellen. Ik loop naar het dichtstbijzijnde metrostation en keer terug naar huis. Toch spookt de vraag de hele avond nog door mijn hoofd. Hoe zou het nog zijn met Harry?