Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 099||16+||

Ik voel iets op mijn neus vallen en veeg het weg met mijn hand. Mijn gezicht voelt vochtig aan. Een tel later voel ik opnieuw iets vallen nu op mijn voorhoofd. Op de achtergrond hoor ik verschillende geluiden: mensen die rondlopen, fietsen die voorbij rijden, auto's die claxonneren... Snel open ik mijn ogen en mijn vermoeden wordt bevestigd. De lucht boven me kleurt blauw, oranje en roze. Het is vroeg in de morgen en de ochtendspits is al op gang gekomen. Ik lig midden het grasveld in Hyde Park met mijn hoofd op Harry's borstkas. Dikke regendruppels vallen uit de lucht, mensen openen hun paraplu en lopen gehaast door naar hun werk. Sommigen merken ons niet op, anderen staren ons na. Geschrokken haal ik adem en schiet ik rechtop. Ik kijk naar Harry en zie dat onze handen nog steeds verstrengeld zijn. Hebben we de hele tijd elkaars handen vastgehouden?

'Harry!' Ik probeer hem wakker te maken door zijn naam zachtjes te zeggen, maar hij reageert niet. Zijn kleren zijn nat van de regen net zoals die van mij. Het regent nog niet lang want onze kledingstukken zijn gelukkig niet doorweekt. 'Harry', zeg ik nogmaals. Nu luider zodat hij het zeker kan horen. Ik schud zacht aan zijn arm en schouders. Hij kreunt even maar opent zijn ogen niet.

'Harry', herhaal ik nu dwingender.

Hij schiet recht en opent geschrokken zijn ogen. Hij heeft enorme wallen onder zijn ogen, wellicht zie ik er zelf niet veel beter uit. Met grote ogen kijkt hij me aan. 'Zijn we in slaap gevallen?'

Ik knik.

Hij springt recht en neemt me mee in zijn beweging omdat onze handen nog steeds verstrengeld zijn. Met enige snelheid leidt hij me weg van het grasveld naar het wandelpad. 'We hebben geluk dat de parkwachter ons niet heeft gezien.'

Ik kan een giechel niet onderdrukken.

'Wat lach jij nu?' vraagt Harry.

'Ik bedacht me dat we er ook twee zijn. Welk normaal koppel wandelt nu midden de nacht in een park in Londen en gaat in een grasveldje liggen?'

'Eeeuh een leuk koppel? Volstaat dat antwoord?'

Ik knik glimlachend.

'Laat ons snel naar huis gaan zodat we deze natte kleren kunnen omruilen voor een droge outfit.'

'Wat zullen je ouders wel niet denken als ze ons zo zien binnenkomen op dit uur?

Harry houdt halt en kijkt me geschokt aan. 'Goed punt! Ik was al vergeten dat zij thuis zouden zitten. Hoe laat is het nu?'

Ik stroop mijn mouw wat omhoog en kijk op mijn horloge. 'Kwart na zeven', antwoord ik.

'Dan gaan we snel langs de bakker en maken we hen wijs dat we ontbijt gingen halen.' Hij neemt mijn hand vast en we lopen verder.

'Nemen jullie geen typisch Brits ontbijt?'

'Wat?! Nee hoor, niemand heeft tijd om zo'n fry up te maken op een werkdag. Meestal nemen we gewoon thee met toast. Dat typisch Britse ontbijt vind ik disgusting.'

'Hmm, dan ben je toch niet zo Brits als ik dacht.'

'Excuse me?' vraagt hij verontwaardigd.

'Je hebt me wel gehoord. Je bent eigenlijk maar een halve Brit, want je moeder...'

'Jaja, het is goed. Zwijg maar voor ik je eens kennis laat maken met alle typische Britse gerechten.' We komen langs een kleine bakkerij en Harry stapt naar binnen.

'Good morning Harry, haven't seen you in a long time. How are you, darling?' vraagt de verkoopster.

'Good morning Isabella. I'm fine thanks, how are you?'

'I'm good. What would you like?'

Harry geeft zijn bestelling door en ondertussen blijft Isabella maar praten met hem. Stiekem ben ik jaloers op hoe vlot Harry kan switchen van taal. Net praat hij nog Nederlands met me en zodra de deur van de winkel opent schakelt hij over naar het Brits.