Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 028

Er resten mij nog maar enkele dagen in New York. Daarna is de kerstvakantie voorbij en moet ik terug naar school. Het allerlaatste semester van het allerlaatste jaar aan de secundaire school. Ik weet nu al dat ik met een dubbel gevoel afscheid zal nemen. Ik ga daarna wel iets kunnen doen wat ik wil, maar ik weet nu al dat ik iedereen zal missen. Eerst het einde van het jaar nog overleven. Harry vertelde me gisteren dat hij de hele dag met zijn moeder moet doorbrengen omdat zijn vader, net zoals de van mij, constant moet onderhandelen met zakenpartners. Vandaag zou zijn ma gaan shoppen en hij had echt geen zin om mee te gaan. Daarom heb ik om tien uur afgesproken met hem op Times Square. Ik had graag nog wat dingen gaan bezoeken die wel toeristische trekpleisters zijn hier in New York. Het zou namelijk zonde zijn om hier bijna twee weken te zijn en amper iets bezocht te hebben. Vandaag is er jammer genoeg kans op regen en de temperaturen zijn ook flink gezakt. Uit voorzorgen trek ik aan die ik gisteren pas gekocht heb en een sjaal en een muts. Wanneer ik volledig klaar ben, vertrek ik dus naar Times Square. Ook al is het nog voor tien uur toch staat Harry er al op me te wachten.
'Good morning', zegt hij.
'Goeiemorgen is ook goed hoor', zeg ik terug. Al dat Engels. Ik ben al blij dat er hier nog een paar personen zijn met wie ik Nederlands kan praten. Vooral die Amerikaanse accenten vind ik verschrikkelijk, maar dat Britse accent van Harry is gewoon goddelijk en het is echt niet goed voor mij om het veel te horen. Ik heb mezelf amper in de hand dan. Ik ben gewoon fan van zijn accent, in de mate dat dan kan.
'Wat was je van plan om vandaag te doen?' vraagt Harry.
'Eerst iets halen om te eten. Ik moet nog ontbijten. Daarna zou ik willen gaan naar Ground Zero en als er nog tijd is wil ik ook eens met de boot naar het Vrijheidsbeeld. Dat ligt niet zo heel erg ver van elkaar, dus perfect haalbaar te voet.'
'Perfect, en als er nog tijd is kunnen we eens de hoogte in gaan. In Rockefeller kan je tot helemaal op de top en dan heb je een wijs uitzicht over de skyline van New York en het belangrijkste is dat je de Chrysler Building ziet.'
'Oké, laten we dan maar gaan voor we veel tijd verliezen.'
We gaan binnen in Au Bon Pain, maar deze keer nemen we geen plaats aan een tafeltje. We eten onze chocoladekoek op terwijl we wandelen naar de fameuze toren waarover Harry het had. Die is namelijk het dichtst en er net naast is er een metrostation, dus dan kunnen we daarna snel weg naar onze volgende bestemming. Harry koopt twee ticketjes en we volgen de rij naar binnen. Het gebouw heeft echt waar prachtige trappen en die luster die in de hall hangt is onwaarschijnlijk mooi. De organisatie neemt van iedereen een foto voor een groen scherm nadat ze al onze spullen gecontroleerd hebben zoals dat gebeurt in de luchthaven. Precies alsof iedereen er hier op uit is om alle torens te bombarderen. Dat zeg ik beter niet luidop denk ik, maar het is toch duidelijk dat ze sinds die aanslagen van 11 september serieus op hun hoede zijn. We stappen in een lift en worden in een mum van tijd helemaal naar boven gebracht. Eerst komen we op een verdiep dat geen muren kent. Het is te zeggen, de buitenmuren zijn van glas. Je hebt een enorm uitzicht over de stad, alleen spijtig dat de ramen op nog zeker twee meter van de rand van het gebouw zijn. Harry en ik lopen een rondje en gaan dan naar buiten op het dak staan. Er staat een flinke wind en het is er behoorlijk fris maar dat neem ik er maar al te graag bij. Het zicht is adembenemend mooi. Al die gebouwen die samen een prachtige skyline vormen en miljoenen mensen een woning geven of een job. Beneden is het altijd een mierenhoop en heel erg lawaaierig. Hierboven is het enorm stil. Je hoort enkel de toeristen, maar hun stemmen worden gedempt door de wind. Ik haal mijn gsm uit om alles op foto vast te leggen. Dit beeld wil ik altijd bij me hebben.
'Geef eens', zegt Harry en hij neemt mijn gsm al af.
'Wa...'
'Ga gewoon daar staan en lach eens', zegt hij. Ik doe wat hij zegt en hij neemt een foto.
'Nu jouw beurt!' We wisselen van plaats en ik neem een foto van hem. 'Blijf staan', zeg ik wanneer hij terug naar mij wil komen. Ik ga naast hem staan en hou mijn gsm op armafstand voor ons.
'Een selfie?' vraagt Harry.
'Jaja en wat voor één'! Een selfie in New York. Smile!' Ik druk af en bekijk de foto. Ik ben er best wel trots op. Even delen op Facebook. Ik open de app naar Facebook en plaats de foto. Bekend gezicht tegenkomen in New York! :-)
Ik denk niet dat er veel anderen zijn met zo'n foto. We gaan nog een klein beetje hoger op het gebouw en kijken rond.
'Kijk daar Central Parc', wijst Harry.
'Zo groot.'
'Misschien kunnen we er morgen eens heen gaan?' stelt hij voor.
'Oké, kom laat ons nu gaan naar onze volgende bestemming.' Ik zou hier wel nog wat langer willen staan, maar het wordt me toch een beetje te koud. Met de lift gaan we terug naar beneden en dan verdwijnen we onder de grond om met de metro naar het zuiden te trekken.
Ook bij Ground Zero moeten we wachten. Gelukkig wordt het wachten ietwat verzacht doordat we door een winkel moeten waar ze allerlei spullen verkopen om de nabestaanden van 11 september 2001 te steunen en waar de beelden getoond worden van die bewuste dag. Confronterend. Dat is het enige woord dat ik ervoor kan vinden. Ik kan er niets aandoen maar er loopt een rilling langs mijn ruggengraat. Harry ziet het en slaat een arm om mijn middel. Dat is het eerste lichamelijke contact vandaag. Gisteren kusten we en vandaag is er nog helemaal niets geweest dat er op wijst dat er iets van liefde is tussen ons.
Na een uur, jawel mogen we binnen op de plaats waar de torens stonden. Nu zijn er twee diepe kraters of putten waarin water is. Op de randen van die putten staan alle namen van de slachtoffers van die dag en er heerst hier een enorme stilte. Enkel de kraan die nieuwe torens bouwt maakt geluid. Ik wil hier eigenlijk zo snel mogelijk weer weg want op de een of andere manier voelt het absoluut niet lekker.
'Harry, kunnen we terug naar buiten?' vraag ik hem heel zacht.
'Waarom?'
'Ik voel me hier niet goed', geef ik eerlijk toe. De beelden die onlangs nog op tv kwamen en die daarnet getoond werden spoken door mijn hoofd. Al die doden, al die mensen die radeloos uit het raam sprongen. Ik voel me misselijk worden. Niet dat ik ziek word, maar mentaal wordt het me net iets te veel.
Hij neemt mijn hand en loopt met me naar de uitgang. Wanneer we buiten zijn drukt hij een vluchtig kusje op mijn mond.
'Kom we gaan iets eten en dan de boot op', zegt Harry. Ik knik goedkeurend maar sla eerst mijn armen om me heen. Ik heb gewoon nood aan een knuffel. Harry neemt me nog ietsje steviger vast. We blijven heel even zo staan en dan laten we elkaar los.
'Kom op, we gaan', zegt Harry vrolijk om me op te beuren. In een winkeltje kopen we een broodje en dan gaan we eerst tickets kopen voor de boot. Terwijl we op de boot wachten eten we ons broodje op. Het is eigenlijk bijna drie uur in de namiddag en wij zijn nog aan het lunchen.
'Het is al drie uur', zegt Harry plots.
'Wow creep, ik was dat net aan het denken', zeg ik tegen hem.
'Haha, echt waar?'
Ik knik. 'Ik had toch nu pas honger, waarschijnlijk door dat tijdsverschil.' Ik neem mijn gsm erbij en kijk eens of er al reactie is op onze foto. Een heleboel likes en een droge opmerking van Josh. Verouden was mis. Het is: 'Styles gaat met Somers OVER zee.' Ach jongen dat was toch gewoon een examenvraag.
Wanneer de boot er is stappen we op. We maken een rondvaartje naar het Vrijheidsbeeld en onder Brooklyn Bridge door. Helaas kunnen we niet tot bij het beeld omdat ze het aan het herstellen zijn. Een uurtje later zijn we al terug.
'Wat zullen we nu doen?' vraag ik aan Harry wanneer we terug op het vasteland staan.
'Eerst terugkeren richting Times Square en dan is er een Surprise...'
'Al dat geheimzinnige gedoe..., maar het is goed.' We nemen de metro terug en uiteindelijk neemt Harry me nog mee naar Starbucks. Waar we een heerlijke chocolademelk drinken met een brownie erbij.
'Dus morgen doen we Central Park, toch?' vraagt Harry.
'Ja, kom gewoon weer tegen tien uur naar Times Square.' Met die afspraak en een kus nemen we afscheid van elkaar. Nu weet ik nog altijd niet of we vrienden zijn of iets meer, bedenk ik me op de weg naar het hotel. Misschien moet ik dat morgen maar eens uitpluizen.