Just can't let her go - H.S.

We took a chance || 106

'Heb je zin om even naar buiten te gaan? We kunnen een wandeling maken of sporten.'

'Ik weet het niet, die thesis moet echt af. De deadline is al over een week en ik heb het gevoel dat ik nog nergens ben', zucht ik.

Harry komt achter me staan en legt zijn handen op mijn schouders. Hij knijpt er zachtjes in om de spieren die vast zitten los te maken. 'Babe, het voorbije uur heb je elk woord dat je typte meteen weer verwijderd. Zo zal je die thesis ook niet kunnen schrijven. Laat ons samen even naar buiten gaan en niet denken aan school. Nadien kunnen we dan met nieuwe energie terug aan de slag. Mij lukt het ook niet meer om me te focussen.'

Twijfelend kijk ik naar mijn computerscherm. 'Pfft!'

'Kom op, het zal je goed doen!'

'Oké dan! Ik klik op de knop opslaan, niet dat er veel wijzigingen zijn gebeurd maar ik wil mijn werk niet kwijt en sla mijn laptop dicht. Harry heeft gelijk, het laatste uur was allesbehalve productief. Elk woord dat ik typte, heb ik verwijderd om nadien opnieuw te typen en dan weer te verwijderen.

Ik sta op en Harry geeft me mijn jas al aan. Dankbaar neem ik het kledingstuk aan.

'Zullen we?' vraagt hij wanneer ik mijn schoenen heb dicht gestrikt.

'Ja, ik ben er klaar voor!'

Het zonnetje schijnt buiten en het voelt goed om de warmte van de zonnestralen op mijn gezicht te voelen. Harry neemt mijn hand vast en we wandelen richting Central Park. Het is begin mei en de temperatuur is best aangenaam. Ik ben blij dat ik mijn zonnebril heb opgezet en dat Harry me mee naar buiten heeft gekregen. Na een twintigtal minuten stappen, komen we aan in Central Park. Ik voel mijn energiepeil stijgen door niet langer tussen vier muren te zitten.

'Hoe zie jij de toekomst wanneer we zijn afgestudeerd?' vraag ik. We moeten het onder ogen zien, ondertussen is het al halfweg mei en over anderhalve maand zijn we met een beetje geluk beiden afgestudeerd.

'Daar heb ik eigenlijk nog niet over nagedacht. Wat denk jij?'

'Ik weet het niet, daarom vraag ik het aan jou. Aan de ene kant kan ik niet wachten om aan een toekomst met jou te beginnen, een job te hebben, samen te wonen...'

'Maar?'

'Maar aan de andere kant zullen we nog heel lang moeten werken en wil ik nu liever nog wat profiteren van het leven en de vrijheid die we hebben.'

'Dat begrijp ik. Waarom moeten we wachten om samen een toekomst te starten tot we zijn afgestudeerd? Hebben we die niet een aantal maanden geleden samen gestart? En het samenwonen doen we nu toch ook al?'

'Ja, dat is waar maar het voelt niet zo officieel.'

Fronsend kijkt hij me aan. 'Wat? Hoe bedoel je?'

'Ik weet het niet wat ik bedoel. Het lijkt alsof het na het afstuderen afgelopen zal zijn. Jij terug bij jouw ouders in Londen en ik terug bij mijn vader of moeder.'

'Zou je dat willen? Ben je me beu misschien?' vraagt hij lachend.

'Ja, ik irriteer me wat aan jouw gewoontes. Je gooit je vuile sokken altijd naast ons bed, je vuile was leg je op de wasmand in plaats van in de mand, je lege flesjes water laat je overal rondslingeren, je kuist nooit het afvoerputje uit van de douche...' Ik som een aantal zaken op om hem te plagen en probeer niet te gaan lachen.

'Gaat het een beetje? Zal ik eens beginnen over jou?'

'Welke opmerkingen heb je over mij?'

'Wel euh, als ik na jou een douche neem staat het water veel te heet...' Hij moet even nadenken om nog een opmerking te kunnen maken.

'Toen was het stil...' plaag ik hem met een por in zijn zij.

Glimlachend trekt hij me tegen zich aan: 'Eigenlijk stoor ik me nergens aan. Ik vind het echt fijn om samen te wonen met jou. Soms hebben we geen woorden nodig om te weten wat de andere wil.'

'Klopt, ik vind het ook zalig met jou. Ik zei die dingen maar om je te plagen hoor, die zijn misschien één keertje voorgevallen. Daarom zou ik het dus zo jammer vinden als we na onze proclamatie niet meer samenwonen.'

'Ik ook, we kunnen ook hier blijven of intrekken in het huis van mijn ouders in België. Die komen daar toch niet meteen terug wonen. Of we maken een wereldreis en trekken een jaar lang de wereld rond voor we ons settelen.'

'Een wereldreis? Hebben we nog niet genoeg rondgereisd het laatste jaar?'

'Daar heb je ook een punt. We zien wel als het zover is, dan kunnen we nog een beslissing maken. Nu moeten we eerst focussen op die thesis en de laatste examens.'

We worden onderbroken door het geluid van een ringtone. Ik ga op zoek naar mijn smartphone en zie een melding staan dat mijn zus wil facetimen.

'Hé, het is Elke!" reageer ik verbaasd.

'Klik op de groene knop, straks ben je te laat!'

Snel beantwoord ik het verzoek en klik ik op de groene knop.

'Hey Fem! Kan je even facetimen of heb je les op dit moment?'

'Nee hoor, ik was net een wandeling aan het maken met Harry in Central Park.' Ik richt het scherm even naar Harry die zwaait naar mijn zus.

'Oké dan', glimlacht ze, 'hij mag het ook horen. Er is iemand die we aan je willen voorstellen.' Ze draait de camera en er komt een kleine baby in beeld.

'Ooh!' Ik sla mijn hand voor mijn mond. Ik voel enkele tranen prikken in mijn ogen.

Ik hoor Ian en Elke lachen om mijn reactie. 'Hier is ze dan na negen maanden wachten.'

'Wat is ze schattig, wat een popje!! Hoe heet ze?'

'Ze heet Nova, ze is nu nog net geen twee uur oud. Mama en papa komen waarschijnlijk straks nog even langs, maar ik wou ze toch ook even voorstellen aan haar meter.'

'Wat een mooie naam! Ik kan niet wachten om haar in het echt te zien.'

'Wij ook niet hoor. We missen je, maar nu duurt het niet zo lang meer voor je terug naar huis kan komen. Ik stuur je wel foto's.'

We blijven nog wat praten en vertederd kijk ik naar het kleine meisje dat ligt te slapen in mijn zus haar armen. Pas wanneer mijn ouders aankomen op de materniteit neem ik afscheid van Elke, Ian en Nova.

Ik voel me supervrolijk en blij en heb het gevoel alsof ik de wereld aan kan.

'Iemand heeft veel energie!' lacht Harry.

'Sorry, ik voel me honderd keer beter dan voor de wandeling!'

'En is dat door de wandeling of door Nova?' knipoogt hij.

'Beiden, maar vooral Nova. Kunnen we nog een geschenkje kopen voor haar voor we terugkeren naar onze studio?'

'Natuurlijk! Al denk ik wel dat het niet veel zin heeft om nog iets op te sturen. De post doet er enorm lang over om op zijn bestemming te komen. Je zal er eerder zijn dan je pakje.'

'Daar heb je een punt, dan kan ik misschien beter mijn energie gebruiken om die verdomde thesis af te werken en later shoppen.'