Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 053

Een beetje zenuwachtig trek ik de deur achter me dicht en vertrek ik naar school. Ik ben nu al vier dagen in New York en vandaag heb ik voor het eerst les. Best wel spannend eigenlijk. Ik wandel de straat uit naar de campus waar ik moet zijn die zich op een wandelafstand van mijn thuis situeert. Voor ik het gebouw binnenloop controleer ik nog snel even het nummer van het lokaal. A113. Ik loop de trappen op naar de eerste verdieping en zoek daar naar lokaal 13. In de gang loopt het vol van de studenten en overal om me heen wordt Engels gesproken. Dat zal nogal wennen worden om geen woord Nederlands meer te kunnen gebruiken.

Ik wandel door de grote deuropening van het lokaal, of zeg maar gigantisch grote aula, naar binnen. Ik besluit plaats te nemen in de achterste helft van de zaal. Ik kijk eens rond en zie een meisje zitten met blond golvend haar. Ik loop haar kant op en vraag haar of de plaats naast haar nog vrij.
'Tuurlijk', zegt ze met een glimlach.
Een tikkeltje opgelucht neem ik naast haar plaats. Uit mijn tas neem ik een cursusblok en een pen. De aula is ondertussen al zo goed als vol en de prof verschijnt vooraan.
'Goeiemorgen iedereen en welkom aan deze universiteit', begint de prof zodat iedereen zou zwijgen.
'Ik ben Professor Moore en ik zal de lessen internationale handel verzorgen. Eerst zal ik even alle namen overlopen om te kijken dat iedereen wel degelijk in de juiste aula zit.'
Hij begint de namen af te roepen en ik zucht eens. Dit zal nog lang duren als hij de namen van zeker vijfhonderd mensen allemaal moet afroepen.
'Wat is je naam?' vraagt mijn buurmeisje plots.
'Oh sorry, ik heb me helemaal niet voorgesteld! Ik ben Femke, Femke Somers.'
'Hmm klinkt niet zo Amerikaans...'
'Nee, ik kom uit België maar doe nu een specialisatiejaar erbij.'
'Ik ben Sarah Meyer,' stelt ze zichzelf voor, 'ik kom uit New York, maar ik zit hier enkele straten verder op kot.'
'Ik ook, op nog geen tien minuutjes wandelen.'
'Jaa!' roept Sarah plots en ze begint te zwaaien.
'Sorry, ik hoorde plots mijn naam', zegt ze wanneer ik haar vreemd aankijk.
'Juist ja, ik was bijna vergeten dat ik moet luisteren of ik mijn naam hoor.'
'Ken je hier mensen?' vraagt Sarah.
'Nee, niemand doet nog een specialisatiejaar uit mijn klas en als ze het dan toch doen is het niet in New York', leg ik uit.
'Spannend!!'
'Ik leer wel mensen kennen. Ik ken jou nu toch al?' maak ik een grapje. We lachen beiden en dan zwijgen we even om te luisteren naar mijn naam die nog moet komen.
'Femke Somers!'
'Ja!!' Ik steek ook mijn hand op en zwaai even naar de prof.
'Studeerde jij hier vorig jaar ook al?' vraag ik.
'Nee, ik ging naar een andere universiteit.'
'Ooh...' Dan begint de les. Sarah en ik schrijven zoveel mogelijk op van wat de prof zegt en wat er geprojecteerd wordt. Na twee uur is de les afgelopen. Sarah staat op en neemt afscheid. Niet veel later verlaat ook ik de aula.

'Hé Femke', hoor ik een stem roepen en op hetzelfde moment voel ik een hand op mijn schouder.
Ik draai me om en kijk verbaasd op. 'Harry?'
'Ja, dat is nog altijd mijn naam', lacht hij. 'Ik hoorde je naam en ik dacht er is er maar één die zo heet.'

Ik voel mezelf week worden als ik zijn glimlach zie en mijn hart smelt een beetje. Wacht eens, dat mag toch helemaal niet?! Ik heb Robin en hij maakt me gelukkig.
'Hoe gaat het met je?' vraag ik hem.
'Goed, maar ik moet nu naar mijn volgende les. Zullen we vanavond eens bijpraten?'
'Ja!' ga ik op zijn voorstel in. Het is al jaren geleden dat ik hem nog gezien heb.
'Ik stuur je wel, als je nog hetzelfde nummer hebt tenminste.'
'Jaja mijn nummer is niet veranderd.'

Helemaal in de war loop ik naar mijn volgende les. Ik stap de aula binnen en kijk eens rond. Ik herken Sarah en op dat moment ziet zij mij ook. Ze zwaait eens en roept mijn naam. Glimlachend loop ik naar haar toe.

'Wel wel een knappe jongen gezien?' vraagt ze.
'Waarom?' vraag ik verbaasd.
'Je bloost en je straalt', legt ze uit.
'Nee gewoon een jongen waarmee ik nog in het middelbaar gezeten heb.'
'Gewoon een jongen?' plaagt ze me.
'Ja gewoon een jongen. Hebben wij nog lessen samen?' vraag ik haar. Harry was toch een gewone jongen of niet?
'Ontkenning', mompelt ze terwijl ze haar lessenrooster tevoorschijn haalt.
We vergelijken onze roosters en ze zijn volledig hetzelfde. Komt dat even goed uit.