Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 062

Iemand komt in de andere richting de trap opgelopen en ik herken de persoon meteen. Zijn donkerbruine haar is korter geschoren aan de zijkanten van zijn hoofd en vooraan ligt zijn haar dat iets langer is in de gel. Hij draagt een lichtblauw jeanshemd met daaronder een bordeauxkleurige broek.

'Hey! Jij bent vast Femke!' zegt hij vriendelijk. Hij lacht even oprecht en zijn ogen worden bijna spleetjes door het lachen, wat best wel schattig is. De jongen komt wat dichterbij en geeft me een kus op mijn wang als begroeting.

'Dan ben jij vast Alex?' vraag ik wanneer hij een stap terug zet.
'Klopt!'

Ik had Alex nog nooit gezien. Harry had me vroeger wel eens over hem verteld en ik herken hem van op foto's, maar nu zie ik hem voor het eerst in levende lijve tegen.
'Ik kom even op bezoek bij Harry, ga je niet mee naar boven?' vraagt hij.
'Euh nee, ik laat jullie. Ik kom een andere keer wel terug', glimlach ik.
'Oke, tot een volgende!' Ik laat hem voorbij lopen en ga dan verder naar beneden. 

Als in een roes verlaat ik het pand en wandel ik naar de dichtstbijzijnde metrohalte. Ik baan me een weg doorheen de massa mensen, scan mijn abonnement in en loop dan meteen verder in een metrostel dat net is aangekomen. Het is het tijdstip van de dag waarop het het drukst is in de metro dus sta ik geplet tussen zwetende mensen die zo snel mogelijk naar huis willen na een vermoeiende dag op het werk. Aangenaam is anders maar in mijn hoofd zou het ook aangenamer kunnen zijn. Gelukkig hoef ik maar enkel haltes ver en kan ik meteen weer afstappen. Opgelucht haal ik adem wanneer ik opnieuw boven de grond sta. Ik steek de straat over terwijl ik alvast op zoek ga naar de sleutel van mijn studio in mijn handtas.

Zodra ik binnenkom in mijn studio gooi ik mijn tas op de bank en laat ik de deur achter me dichtvallen. Mijn kleren doe ik uit op weg naar de badkamer en ik gooi ze in de wasmand. Tijd voor een douche. Ik wil de sporen van Harry van m afwassen, maar vooral ook alle contacten uitwissen met die bezwete lichamen van op de metro. Ik ga onder de douche staan en laat het water al het vuil van me afspoelen, daarna neem ik ook nog eens een flinke hoeveelheid douchegel die ik overal rond smeer om dan het schuim door de afvoer te zien verdwijnen. Ik stap uit de douche en droog me af voor ik een donkerblauwe jumpsuit aantrek. Mijn natte haar doe ik snel in een vlecht en dan slof ik naar de woonkamer. Het is kwart na vier en ik heb nog steeds niet geluncht. Ik neem een pak koekjes uit de kast en ga op de bank zitten. Dan zorg ik er vanavond wel voor dat ik iets deftig eet, het is nu ook de moeite niet meer om nog op zoek te gaan naar iets dat als volwaardige lunch kan doorgaan. Ik zet de tv op om mijn gedachten te verzetten, maar al heel snel merk ik dat dit een niet zo effectieve werking heeft. Ik neem mijn mobiel uit mijn tas en scrol door de contacten heen. Mijn blik blijft hangen bij Robin maar dan scrol ik terug naar boven. Nee, dit is geen goed idee. Ik open Messenger en stuur een berichtje naar Joyce.

Nog wakker?
Ja hoor, waarom?
Ik sluit Messenger opnieuw af en bel haar meteen op.
'Hallo met Joyce.'
'Joyce, ik heb er een boeltje van gemaakt!' schreeuw ik bijna in de telefoon.
'Rustig Fem. Wat is er aan de hand. Ik heb je al zolang niet meer gehoord en je berichtjes op Facebook laten niet blijken dat er iets mis is.'
'Dat was allemaal schijn Joyce omdat niemand mag weten wat er hier echt gebeurd in New York.'
'Wat is er dan zo erg?'
'Ik heb Robin bedrogen...'

Even is het stil aan de andere kant van de lijn. Ik hoor haar slikken en dan vraagt ze diplomatisch: 'Wanneer?'
'De eerste week al...' fluister ik zacht.
'Wat! Femke?! En al die tijd heb je gezwegen?'
'Ja, ik weet het...'
'Nee Femke! Je bent verdorie een week in New York en je dacht dat het wel oké zou zijn om met de eerste de beste onbekende mee te nemen in je bed?!'
'Joyce!'
'Nee Femke ik moet het niet horen! Zoek het zelf maar uit.'
'Het was geen onbekende!' roep ik snel voor ze inhaakt.
Het blijft stil en ik denk dat ze toch heeft ingehaakt.
'Het was geen onbekende', herhaal ik dan zacht.
'Hoezo? Wie was het dan wel?'
'Harry', mompel ik amper hoorbaar.
'Harry zoals in Harry Styles?' vraagt Joyce ongelovig.

'Ja die Harry. Hij dook hier plots op, de eerste schooldag al. Je weet wel wat er allemaal gebeurd is in het zesde middelbaar en dat hij daarna is vertrokken naar Londen? Nu studeert hij dus hetzelfde verder als ik wat wil zeggen dat we alle lessen samen hebben.'
'En dan zijn jullie nog eens in New York waar alles begon...' zucht Joyce.
'Exact. Je weet ook dat ik Harry nooit volledig uit mijn hoofd heb kunnen zetten.'
'Dat is ook weer waar. Is er verder nog iets gebeurd tussen jullie of is het bij die ene keer gebleven?'
'Ja, daarnet heeft hij zowat zijn liefde voor me verklaard.'

'WAT?'
'Hij beschreef mijn outfit tot in de details van toen hij me voor het eerst zag. Hij wist nog wat er op mijn shirt stond en dat ik roze had in mijn haar.'
'Hahahahahaha juist! Dat was ook alleen jij die zoiets in je hoofd kon halen!' lacht ze.
'Bedankt Joyce, ik hou ook van jou.'
'Sorry, ga verder.'
'Hij zegt dat het hem spijt dat hij niet genoeg keek of ik wel volledig gelukkig was in onze relatie en dat hij nadien veel heeft gepraat erover met zijn vriend omdat hij er niet over geraakte. Dan begon hij te vertellen dat hij in het zesde middelbaar zag aan me dat ik twijfelde over mijn keuze.'
'Mooi mooi. Maar geloof je nu zelf dat hij drie jaar lang stil gezeten heeft in Londen?'
'Nee, dat heeft hij ook zelf gezegd. Zijn vriendinnen waren allemaal slechte kopieën van mij en ze bleven meestal ook niet lang.'
'Ai ai en wat denk jij?'
'Ik weet het allemaal niet meer. Bij Harry vergeet ik Robin, die heb ik amper gehoord sinds ik hier ben trouwens. Bij Robin denk ik nog steeds aan Harry. Alleen vrees ik dat dezelfde magie van hier niet zal blijven duren zodra we samen in België zijn.'
'Dan moet je daar weg voor enkele dagen, zo simpel is het Fem.'
'Weg?'
'Ja weg zoals in stap op een vliegtuig en ga enkele dagen weg om na te denken.'