Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 068

Het zonlicht piept tussen de gordijnen van mijn slaapkamer. Robin ligt nog in een diepe slaap naast me in het bed. Gisterenavond begon vrij spannend en veelbelovend, maar nadat Robin was klaargekomen is hij als een blok in slaapgevallen in bed. Hij hield amper rekening met de zaken die ik graag heb in bed. Ik ben benieuwd waar hij me vandaag mee naartoe zal nemen. Met een zucht sla ik het deken van me af en stap ik uit bed. Ik raap de kledingstukken op die op de grond liggen en hang die van Robin over een stoel in de kamer. Die van mij werp ik in de wasmand en nu ik toch in de badkamer sta, besluit ik maar om onmiddellijk in de douche te gaan. Ik kleed me aan en ga via de slaapkamer naar de woonkamer om er ontbijt klaar te maken.

Wanneer ik aan de tafel ga zitten komt Robin uit de slaapkamer gestrompeld. 'Goeiemorgen', mompelt hij terwijl hij aan tafel gaat zitten. Hij schenkt zichzelf een glas fruitsap in en neemt er een slokje van.
'Wat staat vandaag op de planning?' vraag ik. Wellicht niet veel aangezien hij vrij laat uit bed is gekomen, bedenk ik er meteen bij.
'Dat zal je straks wel zien.' Hij neemt nog een hap yoghurt en verdwijnt dan richting de badkamer. Ik zucht. Plezant weekendje... Na twee maanden had ik toch iets meer enthousiasme en romantiek verwacht. Zou Robin doorhebben dat ik met iets zit en rem ik daardoor zelf de sfeer af tot deze kille stiltes en afstandelijke houding? Nee toch, hij kan helemaal niets doorhebben, ik doe net zoals anders en ga in op zijn avances. Ik neem mijn gsm en herlees het berichtje van Alex. Wanneer zou Robin deze avond vertrekken? Ik kan hem dat moeilijk vragen want dat zou kunnen overkomen alsof ik hem heel snel weer weg wil, daarom zoek ik zelf op wanneer de vlucht naar Brussel vertrekt. Om 19u25 stijgt het vliegtuig op. Ik begin te rekenen een halfuur met de taxi om er toch zeker minimum anderhalf uur eerder te zijn, dan nog een halfuur terug met de taxi. Dan vertrekken we hier rond 17u30 en ben ik terug rond 18u30. Dan kan ik vanavond nog afspreken met Alex om te horen wat hij te zeggen heeft.

Alex, can you come over by 19h00? My place? ik typ het bericht en klik meteen op versturen. Niet veel later ontvang ik al zijn antwoord.

19h is fine by me, but I'd rather meet in a public place. I'll pick you up at your place.

'Zullen we vertrekken?' vraagt Robin wanneer hij een halfuur later aangekleed uit de badkamer komt.
Ik kijk even hoe laat het is op mijn horloge. Half twaalf tonen de wijzers aan.
'Ja, ik neem even mijn jas en schoenen.' Ik sluit de deur af en ga samen met Robin in de lift naar de begane grond.
Hij neemt mijn hand vast en begint te stappen. Ik volg hem zonder nog te vragen waar we heen gaan. Hij zal het me toch niet zeggen. Na een twintigtal minuten flink doorstappen komen we aan bij Rockefeller.
'In dit gebouw kan je tot helemaal op de top en dan heb je een prachtig uitzicht over de skyline van New York en het belangrijkste is dat je de Empire State en Chrysler Buildings ziet.', zegt Robin terwijl hij twee kaartjes uit zijn portefeuille haalt.
'Wat leuk!' doe ik enthousiast.
'Ben je hier al geweest sinds je in New York studeert?' vraagt Robin.
'Nee nog niet', antwoord ik naar waarheid. Dat ik hier al eens veel eerder was vertel ik er maar niet, ik wil zijn enthousiasme niet temperen en de sfeer niet verpesten voor hem. Het gebouw heeft nog steeds de prachtige marmeren trappen waarop we moeten aanschuiven zodat de organisatie van iedereen een foto voor een groen scherm kan maken. We stappen in een lift en worden in enkele seconden tijd helemaal naar boven gebracht. Eerst komen we op een verdiep dat geen muren kent. Het is te zeggen, de buitenmuren zijn van glas.

'Wat heb een enorm uitzicht over de stad, alleen spijtig dat de ramen op nog zeker twee meter van de rand van het gebouw zijn', zegt Robin. Ik knik. Enkele jaren geleden bedacht ik net hetzelfde. Ik neem Robin bij de hand en we lopen een rondje en gaan dan naar buiten op het dak staan. Er staat een flinke wind en het is er behoorlijk fris maar dat neem ik er maar al te graag bij. Het zicht is adembenemend mooi. Ik probeer me te oriënteren en herken Central Park en als ik heel goed kijk, zie ik in de verte het gebouw waar Harry woont. Zelfs nu ik hier woon, kan ik me verwonderen over het uitzicht en apprecieer ik de stilte die hierboven heerst. Beneden is het altijd een mierenhoop en heel erg lawaaierig. Hierboven hoor je enkel de toeristen, maar hun stemmen worden gedempt door de wind.
'Zullen we een foto maken?' vraagt Robin. Ik knik instemmend en ga naast hem staan. Op de achtergrond van de foto komt de Empire State als we hier staan. Ik glimlach naar de camera als Robin zijn arm strekt en zijn gsm voor ons houdt. Hij maakt een foto en toont hem even zodat ik kan kijken of we er wel mooi opstaan.
'Ik vind het goed, jij?'
'Ik ook! Supermooi!' Hij drukt een kus op mijn wang en ik zie hoe hij zijn Facebook-app opent om de foto te posten.
'Zullen we terug naar binnen gaan, ik krijg het koud', probeer ik hem af te leiden. Op die manier komt de foto misschien niet meteen op Facebook.
'Ja oké.' Robin volgt me maar zijn ogen blijven op het schermpje gericht. Terwijl we op de lift staan te wachten krijg ik een melding dat ik getagd werd in een nieuwe foto. Ik open de melding en zie dat Robin een blauw hartje plaatste bij de foto. Ik sluit de app af zonder iets te reageren op de foto of die leuk te vinden.

Terug beneden stelt Robin voor om eerst iets te gaan eten. Ik ga akkoord, het is ondertussen al halftwee. We gaan een broodjeszaak binnen en kiezen een tafeltje uit. Nadat ik enkele happen van mijn broodje heb genomen, legt Robin dat van hem op tafel en kijkt hij me aan.
'Mag ik iets vragen?'
'Hmm', knik ik. Mijn mond zit vol met eten dus meer krijg ik er niet uit.
'Wie is Alex?'
Ik slik en neem snel een slokje van mijn water. Deze had ik niet zien aankomen. Zou hij dan toch gezien hebben wat ik naar hem stuurde.
'Alex is iemand van op school. We moeten samenwerken aan een opdracht. Waarom?'
'Oh zomaar, ik zag dat hij je gisteren een bericht stuurde.'
Ik vertel over een opdracht die we moeten maken voor International Development Studies. Ik maak de opdracht helemaal niet met Alex, Sarah en ik werken samen maar dat hoeft Robin helemaal niet te weten.
'Amai, dat is een serieuze opdracht die jullie moeten maken. Lukt het wel om ook nog andere dingen te doen nu je hier in New York bent? Je komt toch niet naar de andere kant van de wereld om de hele tijd met je neus tussen de boeken te zitten.'
'Ja hoor, we zorgen ervoor dat we nog meer dan voldoende tijd hebben om de stad te verkennen.'
Robin eet verder aan zijn broodje. Tot zover de vragenronde.

Na de lunch trekken we richting Times Square. We trekken binnen in enkele winkelzaken want Robin wil kost wat het kost enkele souvenirs meenemen naar huis. Op het plein blijven we even staan om te kijken naar alle reclameborden en felle lichten.
'Ik vermoed dat de Times Square ball zich daar bevindt bij dat gebouw daar', zegt Robin terwijl hij wijst naar een groot gebouw op de hoek van het plein. Dat is die bal die elk jaar naar beneden komt op oudjaar. Ze tonen dat altijd op het journaal en dan zijn hier superveel toeristen', informeert Robin me. Het lijkt wel alsof hij een reisbrochure afleest.
Ik knik instemmend maar ga er niet op in en geef ook geen antwoord. Alsof ik niet weet waar die bal zich bevindt. Robin heeft nooit veel details gekend over mijn relatie met Harry. Zo weet hij bijvoorbeeld niet dat we nu op de plaats staan waar Harry en ik kusten op oudejaarsavond en dat hij daarnet eigenlijk een kopie heeft gemaakt van de selfie die Harry en ik jaren geleden maakten op Rockefeller.

Het geluid van een inkomend bericht op mijn gsm onderbreekt mijn gedachten. Ik neem het toestel uit mijn jaszak en kijk op het scherm. Een bericht van Joyce.
Ik open het bericht: Alles oké daar? Ik zag jullie foto op Facebook verschijnen. Je koos dus voor Robin? xo Joyce 

Hierop ga ik even niet antwoorden, ik bel haar vanavond wel op. Hopelijk heb ik dan zelf ook een keuze gemaakt.
'Zullen we terug wandelen naar jouw studio of is dat te ver?' vraagt Robin.
'Het is een eindje stappen, maar niet onmogelijk.' We wandelen samen naar mijn studio en Robin vertelt over zijn studies en uitgaansleven in Leuven. Af en toe stelt hij me een vraag om te weten hoe het hier gaat, maar mijn antwoorden zijn vrij kort. Echt uitgaan heb ik hier nog niet gedaan, ik zou niet eens weten waar ik naartoe moet trekken.