Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 027

Omdat ik het zwaar gehad heb met die vreemde eetgewoontes van de Amerikanen trek ik erop uit. Op zoek naar een plaats waar ze wel een deftig ontbijt serveren. Vanmorgen werd ik voor de zoveelste keer deze week wakker in een lege hotelkamer. Papa was alweer uit werken. Mijn zus had een berichtje gestuurd dat ze deze week helaas geen tijd meer kon vrij maken om samen met mij te gaan shoppen bij Abercrombie and Fitch. Ze heeft plots nog een grote opdracht af te werken voor school ofzo. Dan zal ik deze namiddag maar alleen gaan. Ik stap binnen bij Au Bon Pain. Ze verkopen croissants, chocoladekoeken en andere ontbijtkoeken. Fruitsap, koffie, thee... Met andere woorden alles wat je nodig hebt voor een normaal ontbijt. Ik neem een kartonnen doosje en leg er twee chocoladekoeken in. Uit de koelkast neem ik nog een flesje fruitsap en dan betaal ik aan de kassa. Ik neem plaats aan een van de tafeltjes in het pand. Aan het tafeltje links van mij drinkt een vrouw een kopje koffie. Rechts zit een man druk te telefoneren met zijn Blackberry en ondertussen tokkelt hij druk verder op zijn laptop. Zelf zit ik met mijn rug tegen het raam en bekijk ik het tafereel. De ene na de andere klant loopt binnen en terug buiten. Het is een wonder al ze even gaan zitten. Zelfs om te ontbijten nemen ze de tijd niet. Voor ik begin te eten, doe ik mijn uit voor die vol kruimeltjes zit. Ik neem een hapje van de chocoladekoek en kauw er rustig op. Ik moet me voor niets of niemand haasten. Bij de tweede hap schrik ik op. Een schaduw komt over me heen en tegelijkertijd hoor ik een veel te bekende stem in mijn oren.
'Ik dacht wel dat ik jou herkende. Wat doe jij hier?'
'Harry? Wat doe jij hier?' Mijn hart maakt een sprongetje en gaat sneller slaan wanneer hij voor me staat.
'Eigenlijk stelde ik je die vraag eerst. Maar ik ben hier omdat ik meende jou herkend te hebben.'
'Wel ik ben hier om te ontbijten', probeer ik een grapje te maken.
'Ja dat dacht ik. Mag ik?' vraagt hij terwijl hij de stoel voor mij een beetje naar achter trekt.
'Ja natuurlijk, hier neem ook één.' Ik bied hem mijn andere chocoladekoek aan die hij dankbaar aanneemt.
'Ze zeggen soms dat het Brits ontbijt op niks lijkt maar het Amerikaans vind ik ook maar niks.'
'Dus waarom ben je hier in New York?' vraagt hij nadat hij een hapje opgegeten heeft.
'Mijn vader moet hier zijn voor zijn werk en mijn zus studeert hier dus mocht ik meekomen.'
'Toevallig, ik ben hier ook omwille van mijn vader.'
Ik kijk Harry aanmoedigend aan. Het is de eerste keer dat hij begint over zijn vader zonder dat iemand erom vraagt en nu wil ik dat hij meer vertelt.
'Ik weet wat je wil horen, Femke.'
Ik glimlach even zo onschuldig mogelijk. Hopelijk haakt hij nu niet af.
'Ik heb je ooit verteld dat ik iets later nog wel zou uitleggen. Wel dat zal ik nu doen. Ik wilde niet dat mensen mijn verleden zouden kennen omdat ze mij dan anders zouden beoordelen. Mijn vader is een zakenman, niet zomaar een zakenman. Hij staat aan het hoofd van een bedrijf met vestigingen over de hele wereld. Hij moet hier deze week zijn om wat gesprekken te voeren en dan eventueel een deal te sluiten.'
'Ach zo. Dat klinkt een beetje zoals mijn vader, maar dan grootser.'
'Wat was je van plan om vandaag te doen?' vraagt hij.
'Ik was van plan om naar Brooklyn Bridge te gaan en daarna naar Abercrombie and Fitch. Mijn vader heeft me een bon cadeau gedaan en die moet nog op voor ik vertrek.'
'Mag ik mee?'
'Ja natuurlijk. Alleen is maar alleen.' En zo gaan we dus samen met de metro naar het zuiden van New York. We lopen de brug af en nemen een heleboel gekke foto's. Over de middag staat Harry erop dat we eerst gaan lunchen, op zijn kosten, en daarna een stukje te voet terugkeren. We lopen tot aan het pleintje voor het stadhuis en dan vind ik dat het welletjes geweest is. Ik ga op een bankje zitten en Harry trekt me terug recht. Ik denk dat hij gewoon verder wil stappen maar dan gaat hij zelf zitten en trekt hij me op zijn schoot.
'Zo dat zit wat warmer en zachter aan jouw kontje', knipoogt hij.
'Zeg', ik geef hem een speelse mep op zijn borst en hij lacht.
'Van alle plaatsen op de hele wereld waar je naar toe kunt gaan, pikken we beiden dezelfde uit. Weet jij wel hoe toevallig het is dat wij elkaar tegen gekomen zijn?'
Ik knik. Mijn gedachten zijn even afgedwaald naar de berichtjes die ik gisterenavond gekregen heb.
'Waar denk je aan?' vraagt Harry die zijn armen nog wat steviger om mijn middel houdt.
'Aan het smsje dat je gisteren stuurde. Hoe wist je dat?'
'Joyce had mijn nummer gevraagd aan Josh en dan naar mij gestuurd wat er met jou was. Ik kon het negeren of meteen naar jou iets sturen of antwoorden via Joyce. Naar jou sturen leek me net iets minder omslachtig.'
Ik kijk hem aan en strijk een krul van hem aan de kant. Hij brengt zijn gezicht dichter naar dat van mij en voor ik het goed besef raken onze lippen elkaar aan. Oh mijn god, hier heb ik weken op zitten wachten.
'Kom laat ons de metro pakken naar jouw winkel', zegt hij na een paar minuten vol stilte en gestaar. Ik sta op en hij neemt me bij de hand. Na een wiebelige metrorit stappen we uit bij het station. Vanaf daar is het niet zo heel erg ver meer. Harry helpt me bij het uitzoeken van de kleren en uiteindelijk ga ik naar de kassa met een jas en een truitje. Daar blijkt dat ik dan nog twintig dollar over heb omdat er korting gegeven wordt. Ik besluit nog eens verder te zoeken naar iets van die waarde. Samen met Harry loop ik door de winkel. I'm gonna pop some tags. Only got twenty dollars in my pocket. I, I, I'm hunting, looking for a come up. This is fuckin awesome!
Uiteindelijk vind ik nog een en moet ik slechts één dollar opleggen. Van een goede koop gesproken.