Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 069

Inmiddels zijn we aangekomen op mijn studio. Robin pakt zijn spullen terwijl ik toekijk. Over een uur moet hij naar de luchthaven vertrekken.
'Kom jij naar huis met de feestdagen', vraagt hij.
Ik haal mijn schouders op. De feestdagen zijn er al over een vijftal weken. 'Tgoh ik denk het wel, eigenlijk maakte ik nog geen concrete plannen en mijn ouders hebben ook nog niets gevraagd.'
'Dan duurt het niet zo lang meer voor ik je terug kan zien', glimlacht Robin.
Ik lach even terug, draai me dan om om iets te drinken uit de keuken te halen. Laat hem maar inpakken. Wanneer hij klaar is plaatst hij zijn koffer al bij de deur en gaat hij op de bank zitten.

'Heb je vanavond nog plannen wanneer ik weg ben?' vraagt Robin.
'Nee, misschien nog een beetje schoolwerk doen. Ik zie wel.'
Hij knikt eens en kijkt dan naar zijn gsm.
'Ik hoop dat je wat genoten hebt van dit verrassingsweekendje. Spijtig dat het alweer voorbij is', zegt Robin.
'Het was fijn je nog eens te zien, jammer dat die twee dagen voorbij zijn gevlogen.'
Robin blijft stil en kijkt me lang aan. Hij houdt zijn hoofd een beetje schuin. 'Je wist dat ik ging komen, is het niet?' vraagt hij.
Ik neem een slokje van mijn glas water. 'Euh nee, helemaal niet. Ik had je helemaal niet verwacht.'
'Waarom reageerde je dan zo fake toen ik voor je deur stond?'

Oei, ik dacht nochtans dat mijn reactie echt enthousiast was en helemaal niet gemaakt overkwam.
'Ik reageerde helemaal niet fake. Ik was of ben blij dat je hier bent geweest. Ik ben gewoon moe, er zijn zoveel deadlines op school en ik kom amper aan slapen toe.'
Het verbaast me hoe vlot ik sta te liegen in zijn gezicht. Enkele maanden geleden kon ik niets voor hem verborgen houden en nu houd ik zoveel zaken verborgen voor hem, hij zou eens moeten weten.
'Wanneer zag je Joyce voor het laatst?' vraagt hij.
Ik frons. Wat een vreemde vragen stelt hij me nu plots. 'Voor ik vertrok naar New York in het echt en enkele dagen geleden nog via Skype.'

Hij kijkt me aan, zijn ogen dichtgeknepen tot spleetjes. Langzaam staat hij recht.
'Stop met liegen, Femke!'
'Ik lieg niet.'
'Femke, je liegt. Het hele weekend al is elk woord dat uit je mond komt een leugen!'
'Robin...' reageer ik onthutst.
'Je hebt het niet ontzettend druk op school, want je hebt de tijd om naar Brussel te reizen! Je sprak er af met Joyce. En daar kan maar één reden voor zijn. Er is hier iets grondig fout in New York.'

'Hoe kom je daarbij?' vraag ik verbaasd.
'Ik zag de uitgaven die je met je bankkaart deed. Er ging enkele dagen geleden heel wat geld van je rekening door aankopen in winkels in Brussel.'
'Je zag wat?!' reageer ik geschrokken. Heeft die nu net toegegeven dat hij toegang heeft tot mijn bankgegevens?

'Ik zag je uitgaven via je app van de bank. Een hotel in Brussel, een restaurant in Brussel, winkels in de Nieuwstraat. Als je er niet met mij was, met wie was het dan wel? Ik kan enkel aan Joyce denken aangezien zij de enige was die wist dat ik naar he toe zou komen. De puzzel valt in elkaar toch?'

'Dat heet stalking, Robin! Jij hebt helemaal geen zaken met mijn bankgegevens, laat staan dat je toegang mag hebben tot die app op mijn telefoon.'
'Dan moet jij je telefoon maar niet overal laten rondslingeren!' kaatst hij de bal terug.
'Het is niet omdat mijn telefoon hier op tafel ligt, dat jij het recht hebt om in mijn apps te gaan kijken.'
'Och kind, geef gewoon toe dat ik je heb betrapt. Je flipt niet omwille van die bankgegevens, wel omdat je nu beseft dat ik ook al je berichten kon lezen. Je kan niet wachten tot ik hier de deur uit ben om af te spreken met Alex.' Ondertussen is Robin aan het schreeuwen en stampt hij met zijn voet op de grond om zijn woorden kracht bij te zetten.

Ik voel de woede in me opborrelen. 'Je ziet spoken! Alex en ik hebben helemaal niets! Jij duikt hier uit het niets op en vertelt het hele weekend alleen maar over jezelf en hoe geweldig je leven is daar in Leuven. Dan verwacht je dat ik enthousiast zal zijn? Of dat ik heel lief zal zijn? Ik heb je maanden niet meer gezien en naast een vluggertje in de dressing en gisterenavond is er niets romantisch gebeurd. Wat verwacht je eigenlijk van me?!' De tranen prikken in mijn ogen en ik heb moeite om ze tegen te houden.

'Jij deelt het bed met die Alex, natuurlijk vind je het niet meer romantisch om met mij samen te zijn. Je ziet me nooit en je bent hier met de eerste de beste Amerikaan in bed gedoken.'
'Is dat hoe jij denkt over mij? Als een slet die met eender wie in bed duikt?'
'Ik weet ook wat jij allemaal hebt gedaan voor je met mij samen was', sist Robin. Hij is dichter voor me komen staan.

'Je weet er helemaal niets van!' barst ik uit. 'Je weet helemaal niets van me! Toen ik hier net was heb je me de eerste week elke avond gebeld, nadien heb ik je amper gehoord. Ik ben hier ondertussen al negen weken, man. Bij ons afscheid sta je te snotteren, maar je laat zelf ook niets weten. Wat wil jij eigenlijk. Als jij niets meer stuurt of laat horen, is dat misschien omdat je het te druk hebt met een ander meisje in België!' De woorden vliegen uit mijn mond en pas achteraf besef ik dat ik wel heel ver ga in mijn beschuldigingen.

'Nu ga je te ver, ik heb je beloofd om op je te wachten. Ik houd me aan mijn belofte, iets wat we over jou niet kunnen zeggen. Ik weet genoeg, voor mij hoeft dit allemaal niet meer. Je zoekt het zelf maar uit en als je een beslissing hebt genomen dan laat je het maar weten!' Nog steeds schreeuwt hij elk woord en hij kijkt me dreigend aan terwijl hij zijn jas aantrekt.
'Verwacht je nu echt dat ik nog verder met je kan gaan? Na al deze beschuldigingen? Je beschuldigt me van zaken die ik nooit heb gedaan, je stalkt me en breekt in in mijn privacy. En dan verwacht je dat ik je laat weten of ik nog verder met je kan gaan?!' Het is bijna te gek voor woorden, ik moet er haast om lachen ware het niet dat ik te kwaad ben om te lachen.
Robin zegt niets en kijkt me aan. 'Jij gaf me elke reden om aan je te twijfelen, je hebt het zelf in de hand gewerkt.' Zijn stem klinkt diplomatisch, alsof hij daarnet helemaal niet stond te schreeuwen en brullen tegen mij. Hij neemt de klink vast van de deur en maakt de deur open.

'Robin', schreeuw ik.
Hij kijkt me nog steeds aan, zijn ogen knijpt hij even dicht.
'Ik haat dit alles aan je! Je strakke schema's, je diplomatisch gedoe, je uitbarstingen die al even snel gaan als ze gekomen zijn. Je beschuldigingen, je bent een controle freak Robin. En nu je de controle over me dreigt te verliezen kom je me opzoeken en beschuldig je me van allerlei zaken. Al die zaken wist je al van voor je hier kwam en toch wacht je tot het laatste moment om erover te beginnen. Dacht je nu dat ik zou schrikken en braaf in de pas zou lopen? Je op de hoogte houden van elke stap die ik zet?'
Zijn blik verstard en hij doet zijn mond open om iets te zeggen maar sluit die dan weer. Hij haalt diep adem. 'Dan denk ik dat dit het einde is.' Hij neemt zijn koffer en verlaat mijn studio. De deur slaat hij hard achter zich dicht. Zo hard dat zelfs de muren ervan trillen. Ik brul zijn naam in de hoop dat hij terugkomt. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel, mijn ademhaling is snel. Mijn spieren spannen zich op en ik voel een woedeaanval opkomen. Mijn handen worden vuisten en mijn tanden klem ik op elkaar.