Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 077

De volgende morgen word ik pas heel laat in de voormiddag wakker door gestommel in de woonkamer. Het duurt even voor ik realiseer dat Harry op de bank is blijven slapen omdat ik na gisteren niet alleen durfde te zijn. Meteen besluipt het gevoel van schaamte me. Ik schaam me diep om wat en hoe Harry en Sarah me hier gisteren hebben aangetroffen. Ik kan me maar enkele flarden herinneren, maar het was vast geen fraai beeld voor hen.

Met een zacht kuchje ga ik de woonkamer in. Harry kijkt op. 'Sorry, heb ik je wakker gemaakt? Ik wou je niet wakker maken!' verontschuldigt hij zich.
'Geeft niet, het is al vrij laat.'
'Ik heb een ontbijt voor je gemaakt.'
Ik ga dichter bij het aanrecht staan en bekijk wat hij allemaal heeft klaargezet. Verse granola, versgeperst fruitsap, rode vruchten... 'Zoveel...'
'Ik dacht dat je wel honger zou hebben na...' hij stopt midden zijn zin, 'nu ja ik zal je laten eten en ga er maar eens van door.'

Nu ik al het lekkers zie staan voel ik inderdaad hoe mijn maag knort. Ik denk niet dat ik de afgelopen dagen echt iets heb gegeten. Harry heeft zijn jas al aangetrokken en staat bij de deur.
'Harry...' Hij draait zich om en kijkt me vragend aan. Ik wil hem tegenhouden, vragen dat hij bij me blijft... ik wil met hem praten maar ik wil vooral niet alleen zijn. 'Bedankt, voor alles.' zeg ik in de plaats. Ik durf het hem niet te vragen om te blijven. Misschien wil hij hier helemaal niet zijn. Hij glimlacht even en vertrekt dan. Ik begin te eten van het heerlijke ontbijt. Nadien ga ik naar mijn kamer om een setje kleren uit te kiezen, ik kies iets luchtigs dat gemakkelijk zit voor een dag thuis maar waar ik me toch beter in voel dan in een pyjama of joggingspak. Ik neem een lange hete douche, de warme stralen doen mijn lichaam ontspannen en voelen zo goed op mijn huid. Ik geniet ervan om uitgebreid de tijd te nemen om voor mezelf en mijn lichaam te zorgen, iets wat ik de afgelopen dagen niet heb gedaan waardoor ik mezelf wat heb verwaarloosd. Wanneer ik ben aangekleed, wat make-up op heb en mijn haren heb geföhnd, ruim ik de badkamer op. Ik besluit om even naar buiten te gaan en een luchtje te scheppen. Ondertussen kan ik boodschappen doen want dat is ook al een hele tijd niet meer gebeurd. Ik zoek mijn sleutels, tas, portefeuille, jas en smartphone bijeen. Op het startscherm van mijn smartphone zie ik heel wat meldingen staan van gemiste oproepen, berichten van mijn ouders, zus, Sarah, Alex, Harry, Joyce... Ik had dat toestel precies ook uit het oog verloren, ze moeten zich vast zorgen maken. Ik besluit om als eerste mijn vader terug te bellen terwijl ik buiten wandel. Na het gesprek, ga ik de supermarkt binnen en doe ik er de boodschappen voor enkele dagen. Op de terugweg bel ik met Joyce. Na het uitpakken van de boodschappen beantwoord ik de meeste berichtjes behalve die van Alex, Sarah en Harry. Die laatste twee weten ondertussen toch alles. Ik stop mijn gsm weg, maar haal die dan onmiddellijk weer uit en stuur in een opwelling een bericht naar Harry.

Ik wou je niet wegjagen deze morgen.
Bijna meteen krijg ik een berichtje terug: Deed je niet. Red je het daar? x

Zonder na te denken klik ik op de knop om te facetimen, meteen neemt Harry op. 'Hey', zeg ik verlegen.

'Hey.'
Ik weet even niet wat ik moet zeggen en eventjes zeggen we beiden niets. 'Ik wou je niet wegjagen deze morgen', zeg ik dan.
'Dat heb je al gezegd', lacht Harry, 'Lukt het daar wat?'
Twijfelend bijt ik op mijn lip. 'Harry?'
'Hmm?'
'Ik heb schrik om alleen te zijn', zeg ik heel zacht. Ik fluister het bijna.
'Zal ik naar je toe komen?' stelt hij voor. Ik reageer niet meteen. Ik wil geen ja zeggen want dan lijkt het alsof ik hem push om hierheen te komen. Ik had de vraag niet moeten stellen, daar is het nu te laat voor.
'Ik kom naar je toe, Femke. Ik doe mijn best zo snel mogelijk te komen.'
'Dank je', fluister ik. Hij klikt het gesprek weg en opgelucht haal ik adem.

Amper een kwartier later klopt Harry aan en maak ik de deur voor hem open. Ik glimlach even om hem te bedanken en laat hem binnen. Geen van beiden weet wat zeggen en het lijkt wel alsof we op elkaar wachten tot de ander gaat praten.
'We moeten praten.' zeggen we plots tegelijk.
'Jij eerst', zegt hij.
'Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen,' zucht ik, 'ik moet je zo veel vertellen en ik weet niet of ik je nu al alles kan vertellen. Er is zoveel gebeurd de voorbije week.'
'Je hoeft niet meteen alles te vertellen, neem je tijd. Je kan het me vertellen als je er klaar voor bent.'
'Dat is lief', zeg ik glimlachend.
'Waarom heb je schrik alleen te zijn?' vraagt hij. 'Is hier iets gebeurd, waardoor je hier niet durft te zijn?'
Ik merk aan zijn bezorgde blik dat hij van het ergste uitgaat. 'Ik heb denk ik schrik voor mijn reactie als ik bepaalde dingen opnieuw beleef doordat ik hier ben. Ik heb schrik dat ik mezelf weer niet in de hand zou hebben en dat er dan niemand is.'
Hij fronst zijn wenkbrauwen. Wellicht spreek ik echt in raadsels voor hem.
'Ik heb een idee', zegt hij plots. 'Neem wat kleren mee en we gaan even op mijn studio tot je alles een plaats hebt gegeven.'
Ik twijfel. Is dit wel een goed idee? Is het niet vreemd dat hij me opeens in huis neemt nadat ik hem er vorige keer zo heb laten zitten.
'Neem je spullen, voor ik me bedenk', lacht hij en hij stapt al richting de dressing.

Drie kwartier later staan we op zijn studio. Ik draai me om naar Harry en sla mijn armen om hem heen. Hij staat er wat onwennig bij maar omarmt me dan ook. 'Ik weet echt niet hoe ik je kan bedanken', zeg ik met mijn gezicht tegen hem gedrukt. Zijn hand gaat door mijn haar. Harry biedt me iets te drinken aan zodra ik hem loslaat en we gaan samen op de bank zitten. Hij zet de tv op en zo zitten we daar een hele tijd.
'Ik ga ons iets te eten halen, goed?' vraagt hij na enkele afleveringen van een serie. Ik knik. Hij staat op en vertrekt. Wanneer de deur dicht valt, sta ik op om even naar het toilet te gaan. Via de slaapkamer kom ik in de badkamer waar het toilet is. Wanneer ik klaar ben, kijk ik rustig rond in de kamer. Ik was hier slechts één keer eerder geweest en had toen niet veel kunnen rondkijken. Aan de muren hangt weinig decoratie. Er ligt een gitaar naast zijn bed met daarnaast een schrijfblok. Ik ga wat dichter kijken en neem het schrijfblok op. Er staat een hele tekst opgeschreven en enkele woorden zijn dikker geschreven dan andere. Ik lees de tekst door en merk dat het om een liedje gaat.

You don't understand, you don't understand
What you do to me when you hold his hand
We were meant to be but a twist of fate
Made it so you had to walk away

It's four a.m. and I know that you're with him
I wonder if he knows that I touched your skin
And if he feels my traces in your hair
Sorry, love, but I don't really care

Wanneer ik op het einde kom lees ik de tekst nog eens opnieuw en nadien nog eens. Ik vermoed dat de tekst nog niet zo lang geleden is geschreven en aantoont dat Harry wel een vermoeden heeft van wat er gaande was. De deur gaat open en Harry stapt de studio binnen met een papieren zak.
'Femke!?' roept hij. Ik hoor hem deze kant opkomen en besef dat ik nog steeds met het schrijfblok in mijn handen zit.
'Oh hier ben je...' Ik zie hem schichtig naar de papieren in mijn hand kijken.
'Sorry', mompel ik en leg het blok terug bij de gitaar. 'ik wou niet...'
Hij haalt zijn schouders op: 'geeft niet. Kom de pasta wordt koud.' Ik volg hem naar de tafel en neem het bakje pasta dat hij voor mij heeft meegebracht.
'Harry, wat weet je al?' vraag ik voorzichtig. Ik vermoed dat hij iets weet over Robin, misschien heeft Alex hem ingelicht.
'Euh, ik weet het niet wat ik al weet. Ik zag een foto op Facebook passeren.'

Ik slik met moeite een stukje pasta door en neem snel een slokje water. De foto die een kopie is van waar ik enkele jaren geleden met jou stond, bedenk ik. 'Heeft Alex je niets verteld?' vraag ik.
'Alex? Wat zou hij me moeten vertellen?'
'Hij is zondagavond bij me langs geweest. Net na...' ik onderbreek mijn zin. 'Ik dacht dat hij je alles had verteld en dat je daarom naar me toe was gekomen.'
'Alex heeft me niets verteld. Hij heeft me enkel gevraagd om met je te praten.'
Ik knik. Hoog tijd om alles uit te leggen; Wie a zegt, moet b zeggen en nu we al zover zijn dat hij weet dat Robin er was, kan ik er maar beter alles uitgooien.
'Vier jaar geleden leerde ik Robin kennen', begin ik. 'We studeerden samen en konden het heel goed met elkaar vinden. Hij zorgde ervoor dat ik je kon vergeten nadat je naar Londen vertrok. Vorige week vrijdag stond hij plots onaangekondigd voor mijn deur. Als surprise. Geen al te aangename surprise want hij nam me overal mee op sleeptouw maar naar die typische toeristische trekpleisters. Er was amper tijd voor ons...' Ik pauzeer even en bekijk aandachtig Harry's reactie. 'Net voor hij vertrok startte hij een ruzie. Hij had ingebroken in mijn bank-app en zo had hij gezien dat ik in Brussel was geweest. Hij had mijn berichten van Alex gelezen die die avond wou langskomen en beschuldigde me dat ik hem had bedrogen met Alex...'

'Deed je dat?' vraagt Harry.
'What? Neeee!!!' Ik zwijg even. 'Toch niet met Alex', voeg ik er zachtjes aan toe. Ik zie hoe hij opgelucht ademhaalt.
'Ik werd toen erg kwaad vandaar...' Ik zwaai even met mijn hand. 'De dag nadien stuurde hij dat hij impulsief had gereageerd en me valselijk had beschuldigd van dingen. Hij had spijt en wou het uitpraten. Ik negeerde zijn bericht, voor mij is het over en uit. Hij probeert me wel nog steeds op te bellen. Hij weet niet dat jij hier bent en dat wij...'
'Liep je daarom weg de laatste keer dat je hier was?'

Ik knik beschaamd. 'Ik wist niet wat ik moest doen Hazz.' Zijn koosnaampje floept eruit voor ik het goed besef. 'Toen ik je hier voor het eerst terug zag na die les internationale handel, toen was ik helemaal in de war. Mijn hart ging als een razende tekeer en ik deed veel te veel moeite voor ons afspraakje dat geen date was die avond. Die eerste keer samen dacht ik dat gewoon uit nostalgie was, omdat het hier ooit allemaal begon voor ons maar we bleven elkaar opzoeken. Ik dacht dat je wel wist dat ik iemand had door sociale media, door de foto's op mijn kamer, door...'
'Fem, ik had alleen oog voor jou. Denk je nu echt dat ik die foto's bekeek? En je weet hoe slecht ik ben met sociale media.'
'Hoe vaker we elkaar opzochten, hoe schuldiger ik me voelde. Het ergste is dat ik me niet schuldig voelde tegenover Robin maar wel tegenover jou. Jij verdiende me niet, je verdient iemand die alleen voor jou gaat en er niet nog iemand op achter houdt. Toen je je liefde voor me verklaarde, snapte ik. Ik kon het niet meer... Ik kon je hart niet breken door je op dat moment over Robin te vertellen, maar ik kon ook niet blijven liegen. Ik nam het vliegtuig naar Brussel om met Joyce te gaan praten, hier even weg te zijn... en toen was het weekend er en nu zit ik hier.' Ik zucht diep.
Harry zwijgt. Ik kan maar niet inschatten hoe hij zich nu voelt, wat hij denkt...
'Dus het was niet puur voor de seks?' vraagt hij.
Verbaasd kijk ik op. Wat denkt hij nu?! 'Nee, zeker niet! Ik zeg het je toch net. Die eerste keer zette je mijn wereld op zijn kop en sindsdien kon ik enkel maar aan jou denken, maar tegelijk voelde het zo fout!', ik zucht, 'ik wou dat ik die eerste keer kon overdoen zonder dat ik hoef te liegen of bedriegen.'
Harry denkt na: 'Dat valt misschien wel te regelen.'