Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 076 || Harry POV

Ik blijf nog een hele tijd naast Femke zitten op de grond. Zacht wrijf ik over haar rug om haar gerust te stellen.
'Sorry', fluistert Femke schor. Ze probeert recht te staan, maar wankelt op haar benen. Ik ondersteun haar naar haar bed en ga naast haar op de rand zitten. En ik dacht dat ik een wrak was de voorbije dagen, dat is niets in vergelijking met wat ik hier aantref. Ik weet niet wat ik moet zeggen, mijn hersenen zijn de voorbije gebeurtenissen nog volop aan het verwerken.
Femke staat op en gaat langzaam naar de badkamer. Van waar ik nu zit kan ik zien wat ze doet en ik hou haar goed in de gaten. Ze neemt een glas water aan de kraan en drinkt het met kleine slokjes leeg om nadien haar tanden te poetsen. Ik kijk in de kamer rond. Het is een grote puinhoop. Op de muur geven stukjes buddies aan waar eerder foto's hingen. Op de grond liggen overal snippers en kledingstukken.
Femke komt terug op de rand van het bed zitten. Elke beweging die ze maakt hou ik nauwgezet in het oog. Ik vertrouw het helemaal niet dat die doos pijnstillers leeg is. Ze neemt haar rechterhand vast en pulkt aan het roodgekleurde verband. Op haar gezicht staat een pijnlijke grimas.
'Wat is er gebeurd?' vraag ik voorzichtig. Ik heb geen idee of ze mijn aanwezigheid apprecieert of niet.
'Ik vrees dat de hechtingen niet meer goed zijn', reageert ze.
'Mag ik eens kijken?' Ze houdt me niet tegen als ik voorzichtig haar hand neem en het verband losmaak, maar kijkt snel de andere kant op. Ik zie allemaal kleine wondjes die gehecht werden, maar de hechtingen zitten niet meer op hun plaats. Wellicht doordat haar handen daarnet tot vuisten gekneld waren.
'Ik denk dat je toch best naar een dokter of het ziekenhuis gaan. Je moet deze laten nakijken.'
'Oké', knikt Femke.
Ik ga op zoek naar haar jas en breng die naar haar. Ze trekt het kledingstuk aan en staat op om haar tas te zoeken.
'Ik breng Sarah snel op de hoogte terwijl je je spullen zoekt.'

Niet veel later staan we buiten voor het gebouw en houd ik een taxi tegen. Ik vraag de chauffeur om ons naar het ziekenhuis te brengen. Al die tijd heeft Femke een wezenloze blik in haar ogen. Het maakt me wel een beetje bang om haar zo te zien. Ik zou zoveel willen vragen, maar wil haar niet forceren. Misschien wil ze mij hier helemaal niet. Het is niet dat ze me vrolijk heeft binnen gelaten. Op de spoedeisende dienst worden we meteen naar een kamer apart begeleid en bekijkt een arts haar hand. Blijkbaar liep Femke de kwetsuur zondagavond op. De dokter vond al haar gegevens terug in de computer. Dat scheelt al heel wat want ik heb geen flauw benul van wat er is gebeurd en veel zegt Femke niet. Ze heeft nog steeds die blik in haar ogen.
Twijfelend bijt ik op mijn lip en ik slik moeilijk. Ik moet het aan de dokter zeggen. Ze zal misschien kwaad zijn, maar het is voor haar bestwil. Ik schraap mijn keel: 'Ik vermoed dat ze een overdosis heeft genomen van die pijnstillers die werden voorgeschreven. Het doosje met 40 tabletten was helemaal leeg.' De arts luistert aandachtig en vraagt aan Femke hoeveel ze heeft genomen.
'Ik weet het niet precies meer...' antwoordt ze.
Meteen laat de dokter haar hand voor wat het is en controleert hij haar hartslag, bloeddruk, temperatuur... Alle mogelijke medische parameters worden gecontroleerd en genoteerd. . Hij schakelt de monitor aan en schuift iets voor haar vinger.
'We gaan even observeren, ik ben zo terug.' Hij beent de kamer uit met notities. Nog geen twee minuten later staat er een verpleegster klaar met een potje yoghurt en een zakje met daarin zwart poeder. Terwijl ze het zwarte poeder in de yoghurt mengt, legt ze uit dat het poeder ervoor zorgt dat de stoffen van de medicatie worden opgenomen in een soort capsule zodat ze worden afgevoerd zonder schade aan te richten aan het lichaam. Samen met een lepel geeft ze het potje aan Femke en spoort ze haar aan om het op te eten. Ze vertrekt opnieuw uit de kamer.
Met kleine hapjes lepelt Femke het potje leeg. Ongemakkelijk schuif ik heen en weer op mijn stoel.
'Bedankt om me niet alleen te laten', zegt ze zacht.
Ik glimlach even. Oef, ze is niet kwaad. Ik schuif wat dichterbij haar bed met de stoel.

Enkele uren later komen we terug op haar studio. De blik in Femkes ogen is al niet meer zo wezenloos als eerder vandaag en ze beweegt veel minder sloom. De dokters stuurden haar naar huis want alle parameters waren oké. De hechtingen zijn opnieuw gedaan en ze moet rusten en meteen terugkeren als ze merkt dat iets niet goed gaat.
'Ik ga me even opfrissen', zegt ze zodra de deur dicht is. Ze stapt naar de badkamer toe en dit keer loop ik haar niet achterna. Terwijl ze doucht, ruim ik de boel hier wat op. De lege blisters, de vele snippers van foto's... Op stukjes foto herken ik haar gezicht, op andere stukjes herken ik die jongen van Facebook. Eerder deze week was ik kwaad geworden toen ik ontdekte dat ze een vriendje had. Nu kon ik zelfs niet een klein beetje boos zijn. Ik voelde enkel medelijden, ik had echt met haar te doen. Ik gooi de snippers in de vuilbak zodat ze niet nog eens geconfronteerd moet worden ermee en zie glasscherven blinken in de vuilnisbak.
'Wat is er met je hand gebeurd?' vraag ik wanneer Femke met natte lokken op de bank komt zitten.
'Euh well, ik had een ongeluk met een glas', zucht ze. Ik kijk haar bedenkelijk aan, wachtend op meer uitleg.
'Laat ons zeggen dat het niet zo'n goed idee is voor mij om in de buurt te komen van glas als ik erg kwaad ben.' Nu begrijp ik er helemaal niets meer van. Femke klopt op de lege plaats op de bank naast me zodat ik daar zou gaan zitten. Gedwee ga ik zitten. 'Harry, ik moet je zoveel uitleggen. Ik ben je zoveel uitleg verschuldigd... maar...'
'Dat hoeft vandaag niet meer', onderbreek ik haar.
Ze haalt opgelucht adem. 'Ik werd kwaad, extreem kwaad en was me niet meer volledig bewust van wat ik aan het doen was. Ik had een glas in mijn hand en door mijn woede kneep ik het stuk. Herinner je je mijn gekwetste voet nog?'
Ik denk even na en de herinnering komt terug. Een niet al te fijne herinnering want toen maakte ze het me nog maar eens duidelijk dat ze zeker niet meer met me samen wou zijn. Slikkend knik ik.
'Toen had ik een vaas op mijn voet gekregen doordat ik in een woedeaanval een tafelkleed wegtrok.'
Ik blijf stil, ik weet niet goed wat ik nog kan zeggen of vragen zonder haar te forceren. We hebben beiden te veel meegemaakt de laatste uren om nu nog alles uit te praten.
'Harry?'
'Hmm?'
'Ik nam die pijnstillers niet bewust allemaal. Ik hoopte dat ik de pijn niet meer zou moeten voelen, maar ik wou geen overdosis nemen', zegt ze zacht.
Bemoedigend pers ik een glimlach op mijn lippen. Het stelt me gerust dat ze dit zegt. Ik hoor haar gapen. 'Het is al laat en je bent moe. Ik zal dan meer eens vertrekken.' Ik sta op en neem mijn jas vast.
'Harry, zou je misschien hier kunnen blijven? Ik wil liever niet alleen zijn vannacht.'