Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 071

Ik kijk op naar de persoon die tegen me spreekt en hier plots voor me staat in mijn studio. Het is Alex, wij hadden afgesproken om 19 uur en ik ben die afspraak compleet vergeten.
'Het spijt me dat ik hier plots voor je sta en mezelf heb binnengelaten. De deur stond op een kier...Is er iets gebeurd? Is hier iemand voor me geweest met slechte intenties?' Alex verontschuldigt zich eerst maar reageert dan heel bezorgd zodra hij mijn betraande gezicht ziet.
Ik schud mijn hoofd en veeg mijn tranen weg. Wellicht heeft Sarah de deur op een kier laten staan zodat ze nog even terug kon komen kijken. Ik sta recht en sla de fotosnippers van me af op de grond.

'Femke, kan ik iets doen?'
'Nee, je kan niets doen.' Mijn stem klinkt schor van het huilen en ik schraap mijn keel : 'Je wou enkele dingen met me bespreken?'
'Misschien is dit niet het beste moment om daarover te beginnen', aarzelt hij.
'Doe maar, ik kan het er heus nog wel bij hebben.'
Alex komt dichterbij en raapt enkele snippers op. Hij bekijkt ze en zet zijn blik dan vast op mij. 'Jullie zijn uit elkaar?'
Ik wend mijn blik af naar de vloer en knik.
'Dan had ik het bij het rechte eind. Ik vermoedde al dat er iemand anders was waardoor je de boot afhoudt.'
'Wist Harry niet dat er iemand was? Hij is hier zo vaak geweest en al die foto's...'
'Harry had alleen maar oog voor jou Femke', zegt Alex zacht.
Ik zucht: '... en op sociale media dan?'
Alex lacht. 'Harry en sociale media? Dat is een ramp. Hij opent iets als er een melding komt en sluit onmiddellijk alles weer af.'
'Wat heb je aan je hand?' vraagt Alex.
'Ooh niks bijzonder, ik heb me bezeerd dat is alles.'
Hij fronst even. 'Ik denk dat ik maar weer ga en een andere keer terug kom. Dit is absoluut niet het juiste moment.' Hij maakt aanstalten om naar de deur te gaan, maar ik houd hem tegen.
'Blijf en vertel waarvoor je bent gekomen', smeek ik hem. Ik wil weten wat hij me te zeggen heeft. Al het hele weekend spookt het door mijn hoofd en eigenlijk wil ik nu ook echt niet alleen zijn. Ik wandel naar de woonkamer en ga op de bank zitten, Alex volgt me en komt naast me zitten.
'Ik wou het over Harry hebben.'

Ik hum kort, een afwachtende houding aannemend over wat hij me zou gaan vertellen.
'Je hebt geen idee van wat je met Harry doet, Femke. Sinds hij je hier in New York heeft gezien, lijkt het wel alsof de oude Harry terug is. Hij is weer opgewekt, hij loopt fluitend rond... je doet iets met die jongen Femke. Je hebt altijd een grote invloed op hem gehad sinds dag één.' Hij pauzeert en kijkt me aan om te polsen naar mijn reactie. Ik reageer niet en kijk Alex in de ogen wachtend tot hij verder gaat. 'Ik herinner me nog heel goed hoe hij me opbelde die eerste schooldag toen hij in België was. Hij had geen idee wat hij er ging doen, maar hij heeft wel een kwartier over jou gepraat. Dat was de allereerste keer dat ik Harry over een meisje hoorde praten op die manier. Je hebt hem niet meegemaakt toen hij terug in Londen was, Femke. Hij was gebroken, zijn ouders en ik moest hem uit het huis sleuren om hem ergens mee naartoe te krijgen. Als we hem dan meekregen stond hij daar met een gezicht tot op de grond. Het heeft meer dan een jaar geduurd voor hij weer oog had voor andere meisjes. En de meisjes die hij meebracht waren allemaal kopieën van jou. Nu ik je in het echt heb ontmoet, valt het me nog meer op hoe hard ze allemaal op je leken. Sinds maandagavond is Harry opnieuw ingestort.'

Ik frons.

'Hij wil niet meer buiten komen, ik krijg hem zelfs niet mee naar de lessen. Wanneer ik langs ga duurt het een eeuwigheid voor hij uit zijn bed komt en de deur opent, zodra ik binnen ben went hij zich onmiddellijk terug in zijn bed. Het is opnieuw de Harry zoals vier jaar geleden...' Opnieuw houdt hij op om te peilen naar mijn reactie.
Ik reageer amper. Dit alles is veel te veel om op zo'n korte tijd te verwerken.
Het is alsof Alex mijn gedachten kan lezen: 'Het is niet het ideale moment om je dit allemaal te vertellen.'

Ik zucht: 'Wat verwacht je nu van mij? Dat ik naar Harry toe huppel, in zijn armen springen, romantisch een rondje draai en dat we daarna nog lang en gelukkig leven?' Mijn stem klinkt cynisch, misschien cynischer dan ik bedoelde maar op dit moment heb ik niet de energie om vrolijker te klinken.

'Wat je ook doet, mag ik je alstublieft vragen om hem niet aan het lijntje te houden en hem een duidelijk antwoord te geven. Harry weet niet dat ik hier ben geweest en ik zou dat graag zo houden. Ik kan het gewoon niet langer aanzien om hem zo triest te zien.'
Ik knik, dit kon ik wel doen. Ik zou sowieso met hem moeten praten. 'Oké, maar niet meteen. Ik moet eerst zelf alles op een rijtje zetten en enkele dingen verwerken. Robin en ik zijn pas enkele uren uit elkaar en...'

'Enkele uren, jullie waren basically al uiteen toen je Harry hier voor het eerst zag', onderbreekt Alex me.

Ik sla mijn ogen neer en kijk naar mijn handen die op mijn schoot liggen. Hij heeft gelijk, zelf wist ik dit ook maar ik kon het mezelf niet toegeven. Nu de woorden uit een ander zijn mond komen dringt het tot me door en kan ik niet anders dan de waarheid te aanvaarden.
Ik kijk Alex recht in de ogen. 'Ik beloof dat ik met hem zal praten. Wanneer kan ik je niet zeggen, maar ik beloof het wel.'

'Bedankt Femke.' Hij staat op en kijkt me aan. 'Kan ik nog iets voor je doen, want met je hand?'
'Nee, het lukt wel.' mompel ik met een pijnlijke grimas op mijn gezicht. Nu ik opnieuw aan mijn hand denk, voel ik een zeurende pijn. Het lijkt alsof mijn huid tegen trekt.
'Stuur me als ik iets kan doen, oké?' Ik knik en dan verlaat hij mijn studio. Zuchtend trek ik naar de badkamer om mijn pyjama aan te trekken. Meteen erna ga ik op bed liggen, maar slapen lukt me niet. Ik lig nog uren te woelen en naar het plafond te staren om pas tegen de ochtend in slaap te vallen.