Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 070

Ik kijk naar mijn hand omdat ik plots iets warm voel vloeien. Het glas dat ik nog steeds in mijn rechterhand hield, is stuk gesprongen doordat ik mijn handen tot vuisten heb geknepen. Mijn huid zit vol kleine glassplinters. Nu ik die allemaal zie zitten, voel ik de pijn en gil ik het uit. De tranen stromen over mijn wangen. Er wordt geklopt en meteen gaat de deur open. Ik kijk kwaad op en schrik als niet Robin maar Sarah in mijn studio staat.

'Wat is hier allemaal aan de hand?' vraagt ze buiten adem. 'Ooh shit,' fluistert ze als ze mijn hand ziet waar nog steeds bloed uitstroomt, 'jij moet snel naar een dokter.' Ze neemt een propere keukenhanddoek en doet die voorzichtig om mijn hand.

'Waar zijn je sleutels, je handtas en je telefoon?' vraagt ze terwijl ze zoekend rondkijkt. Ik wijs haar de plaatsen aan waar ze die kan vinden. Ik huil te hard om te kunnen spreken. Ik had al jaren geen woedeaanvallen meer gekregen en nu was het plots weer gebeurd.
Sarah neemt een jas van me en hangt die over mijn schouders terwijl ze me naar buiten begeleidt. Ze sluit de deur achter ons en houdt me stevig vast terwijl we naar beneden gaan. Buiten houdt ze een taxi aan en vraagt ze de chauffeur om ons naar het ziekenhuis te brengen.
'Wat is er gebeurd? Moet je thuis iemand verwittigen?' vraagt ze.
Ik zucht. 'Misschien kan je mijn vader opbellen, ik zal wellicht allerlei documenten nodig hebben straks. Vraag hem om alstublieft niets aan mijn moeder te zeggen. Die zal weer panikeren en meteen naar hier willen komen.'
Sarah neemt mijn telefoon en belt zoals ik vroeg naar mijn vader. Na enkele minuten hangt ze op. 'Hij zal alles doorsturen via mail, ik heb hem beloofd dat je hem later vanavond nog zal terugbellen met meer uitleg.'
'Dank je', fluister ik.
'Wat is er gebeurd?' vraagt ze.
Ik kijk haar aan, niet in staat om te vertellen wat er net is gebeurd. Ik zou meteen weer hysterisch beginnen huilen en ik ben nu net iets kalmer geworden waardoor mijn ademhaling normaliseert.
'Is het Robin? Ik hoorde jullie ruzie maken en gestamp op jullie vloer. Toen hoorde ik je schreeuwen en ben ik de trap opgelopen om te kijken wat er was.'

Ik knik. Ondertussen zijn we aangekomen bij het ziekenhuis en melden we ons aan bij het onthaal. Ik geef haar mijn ID af, al snel komt een verpleegster ons halen en brengt ze ons naar een aparte kamer. Met een pincet haalt ze alle stukjes glas uit mijn hand. Sarah zit op een stoel tegen de muur en kijkt de andere kant op terwijl ze haar neus ophaalt. Ik probeer zelf ook zo weinig mogelijk te kijken want het ziet er niet al te goed uit. Wanneer alle stukje glas eruit zijn begint ze de wonden te hechten. Ze zijn niet enorm groot, maar wel vrij diep. De verpleegster doet een verband om mijn hand heen. We moeten nog even wachten op de dokter die iets tegen de pijn zal voorschrijven.

Wanneer de dokter is langs geweest, vertrekken we terug naar onze studio. Onderweg vertel ik haar kort over afgelopen weekend en hoe het bezoek eindigde.
'Eigenlijk heeft hij het toch enkel makkelijker gemaakt? Nu hoef je niet meer te kiezen tussen Harry en Robin.'
Ik kijk haar aan. Ze heeft een punt maar zo eenvoudig is het helemaal niet. 'Was het maar zo eenvoudig...' verzucht ik. Aangekomen in mijn studio begint Sarah het glas dat nog op de grond ligt op te ruimen.
'Wees voorzichtig,' waarschuw ik haar, 'of straks kunnen we nog eens terugkeren.'

Ze lacht: 'ik ben blij om te zien dat je toch nog mopjes kan maken.' Wanneer alles is opgeruimd komt ze naar me toe met haar armen gespreid. 'Wat er ook is, mijn deur staat altijd voor je open. Weet dat je altijd bij me terecht kan. Ik zal je nu even alleen laten zodat je je vader kan opbellen.'
'Dank je', zeg ik zacht en ik omhels haar terug. 

Ik stap naar mijn slaapkamer en ga op het bed zitten. Ik besluit eerst naar Joyce te bellen om haar te vertellen wat hier is gebeurd. Ik wil dat ze het verhaal eerst van mij hoort vooraleer Robin een opgeklopte versie gaat rondbazuinen.
Joyce luistert aandachtig naar mijn verhaal. Ze schrikt van Robin zijn reacties en kan amper geloven hoe hij tegen me deed net voor hij vertrok. Ik zelf had dit ook nooit zien aankomen, normaal is Robin altijd zeer gecontroleerd en rustig. Hij houdt zichzelf perfect in de hand. Deze avond heb ik een volledig andere kant van hem te zien gekregen.
'Je gaat nu toch niet meteen naar Harry toe rennen? Dat zou zijn verhaal enkel maar bevestigen, enkel een andere naam.'
'Nee, natuurlijk niet. Ik ga hem denk ik nog wat blijven ontwijken. Ik moet wel ophangen, Joyce. Ik beloofde mijn vader om hem terug te bellen vanavond en het is wellicht al na middernacht in België.' We nemen afscheid en ik beloof haar snel terug te bellen en op de hoogte te houden van alles wat hier gebeurt.

Nog een laatste telefoontje en dan kruip ik in bed. De pijnstillers maken me moe. Ik zoek mijn vaders nummer op in mijn contactenlijst en druk op het groene horentje. Zo goed als meteen wordt er opgenomen.
'Femke, eindelijk! Is alles oké?' klinkt het bezorgd.
'Niet echt', zucht ik, 'Robin en ik zijn uit elkaar.'
'Wat?!' roept hij verbaasd door de telefoon. Opnieuw doe ik het hele verhaal zonder enig detail weg te laten. Mijn vader reageert vrij kwaad wanneer hij hoort dat Robin zichzelf de toegang had gegeven tot mijn telefoon en bepaalde apps.
'Waarom belde dat meisje dan over het ziekenhuis?' vraagt hij bezorgd.
'Voor het eerst in jaren heb ik opnieuw een woedeaanval gehad. Ik was zo kwaad op Robin en door mijn woede heb ik een glas stuk geknepen waaruit ik aan het drinken was.'
'Ach meid niet weer, dat doet me denken aan die vaas in je voet.'
'Pap, ik wou dat je hier was', fluister ik. Hij had me toen zo goed begrepen en ik mis hem echt.
'Ik ook schat, ik ook...' Heel even is het stil en hoor ik een zacht geruis op de lijn. 'Is er echt iemand anders? Die Alex...?' vraagt hij dan voorzichtig.
Ik besluit om open kaart te spelen, mijn vader zal dit alles toch voor zichzelf houden en niet oordelen. 'Alex bestaat maar is geen geval iemand waarmee ik Robin heb bedrogen. Hij volgt dezelfde lessen als ik en komt uit Londen maar daar houdt het ook op. Alex is de beste vriend van Harry.'
'Harry?' vraagt mijn vader.

'Uhu...'
'Als in Harry Styles uit Londen?' vraagt hij nog eens. Ik zwijg en daarmee weet mijn vader genoeg. 'Studeert Harry ook in New York?'
'Jup', fluister ik. Wellicht wist mijn vader dit al lang via Harry's vader en zijn collega, maar had hij er nooit bij stil gestaan dat we hetzelfde studeren en elkaar op die manier ook terug zouden ontmoeten.
'Dat verandert natuurlijk de zaak wel voor een groot stuk...' Hij weet hoe moeilijk ik het jaren geleden heb gehad om Harry uit mijn hoofd te zetten en hij is ook de enige aan wie ik ooit heb toegegeven dat dit nooit helemaal is gelukt.
'Ik heb er een puinhoop van gemaakt', snik ik.
'Alles komt wel goed. Wat vandaag is gebeurd, is volledig de schuld van Robin. Jij hebt hem geen enkele aanleiding gegeven om aan je te beginnen twijfelen. Het feit alleen al dat hij je controleert via je telefoon, is een reden om uit elkaar te gaan.'
'Bedankt pap.'
'Je kan altijd op me rekenen! En zoals beloofd zal ik niets aan je moeder vertellen. Of ze boekt meteen een ticket naar New York. Ik ga wel slapen, het is hier bijna één uur.'

Ik wens hem welterusten, bedank hem nogmaals en haak dan in. Ik voel me verloren, enkele uren geleden maakte ik me nog zorgen over mijn keuze tussen Harry of Robin. Nu lijkt geen enkele optie nog haalbaar. Robin is voorgoed weg en ik kan Harry nu niet gaan opzoeken. Daarvoor is het veel te vroeg. Ik sta op van mijn bed en stap naar de muur ernaast waar heel wat foto's ophangen. Ik neem er voorzichtig één af van Robin en ik en kijk er naar. De tranen prikken achter mijn ogen, maar ik probeer ze weg te werken. Ik neem de volgende foto van de muur waarop we samen staan. Het is een foto van onze reis in Italië deze zomer. Zou hij me toen ook al zo gecontroleerd hebben zonder dat ik het door had?

Ik neem alle foto's van de muur waarop we samen staan, het gaat niet zo vlot als ik zou willen met mijn linkerhand. Na de laatste foto laat ik me tegen de muur zakken en hou ik het hoopje papier in mijn hand. Ik wil de foto's verscheuren in kleine snippers, maar mijn rechterhand wil niet mee. Ik voel de hechtingen tegen trekken maar negeer de pijn. Ik scheur tot elke foto versnipperd is. De tranen rollen over mijn wangen en ik heb geen controle meer over mijn ademhaling.

'Sorry dat ik hier zomaar binnenwandel, maar ik dacht dat we hadden afgesproken om 19u en het is ondertussen al tien na zeven.'