Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 022

Wat heb ik gisteren gedaan? Op het moment zelf voelde het zo goed, zo juist, maar nu... Ik maak mijn koffers om vanavond nog naar New York te vertrekken en ik heb elk moment meer spijt van mijn beslissing. Elke seconde pieker ik over wat er gisterenavond gebeurd is. Ik had Harry nooit mogen zeggen dat hij afstand moest nemen. Nu heb ik hem waarschijnlijk helemaal weggejaagd. Verdorie. Stomme koe dat ik ben. Ik ben dan ook nog eens te laf om hem zelf op te bellen of een bericht te sturen. Bellen! Dat is het. Ik moet naar Joyce bellen en zij zal me kunnen helpen. Ik neem mijn gsm uit mijn broekzak en bel naar Joyce. Voicemail. Ik leg terug neer en probeer opnieuw. Misschien was ze net te laat. Opnieuw voicemail. Misschien moet ik eerst eens een douche nemen en ervoor zorgen dat ik een beetje deftig voor de dag kom. Ik heb nog geen tijd of om eerlijk te zijn, zin hiervoor gehad. Onverwacht bezoek moet ik toch niet verwachten. De enige die daartoe in staat is, heb ik gisteren weggestuurd. Na het douchen trek ik aan en een hoodie. Ik probeer nog eens naar Joyce te bellen maar het is opnieuw voicemail. Ik wil mijn gsm op mijn bureau gooien maar het valt er net naast op de grond. De batterij valt eruit en op dat moment gaat de deur open van mijn slaapkamer.
'Is alles hier in orde?' vraagt mijn vader die binnenkomt.
'Nee!'
'Oei, wat is er dan? Heb je geen zin om mee te gaan naar New York?'
'Jawel, maar...' Ik wil niet zeggen wat er scheelt. Anders is hij er ook nooit voor mij dus waarom zou ik nu plots alles gaan vertellen?
'Meisjesproblemen?' vraagt hij.
Ik knik.
'Heeft het iets te maken met jongens?'
Ik kijk geschrokken op. Ook al is mijn vader amper thuis, toch heeft hij me altijd meteen door.
'Ja dus. Ik begrijp het als je er met mij niet over wil praten. Ik ben ten slotte een oude knar die niets van de jeugd van tegenwoordig af weet. Laat staan dat ik iets van de liefde ken. Ik heb het tenslotte verknald bij mijn vrouw...'
'Papa, ik heb gewoon geen zin om het allemaal uit te leggen. Ik maak waarschijnlijk drama om niets. Het is gewoon een beetje ingewikkeld.'
'Wel maak dan maar snel je koffers en relax een beetje in New York. Alles zal wel duidelijk worden.'
Hij verlaat mijn kamer opnieuw en ik raap mijn gsm op om hem weer in elkaar te puzzelen. Wanneer ik de pincode heb ingebracht komt er om mijn scherm dat ik twee gemiste oproepen heb van Joyce. Ik bel meteen terug met het resultaat dat ik maar weer eens haar voicemail te horen krijg.
'Serieus?!' Ik leg neer en ga verder. Dan maar niet bellen met Joyce. Nog enkele spullen inpakken en dan ben ik klaar om naar de luchthaven te vertrekken.
Om twee uur in de namiddag vertrek ik samen met mijn vader naar de luchthaven. Vanaf daar moeten we wachten. Wachten om de bagage af te geven. Wachten om door de douane te mogen. Wachten in de gate op je vliegtuig. Terwijl ik dan toch zoveel moet wachten neem ik er een tijdschrift bij. Ik heb enkele bladzijden gelezen wanneer mijn gsm gaat. Ik spring bijna een gat in de lucht wanneer ik Joyce haar naam zie verschijnen op het scherm.
'Wat is er?' vraagt ze. Ondertussen roept de stewardess om dat we aan boord mogen.
'Ik heb niet veel tijd want ik moet nu op het vliegtuig. Ik heb spijt van mijn daden. Ik had nooit mogen zeggen dat ik Harry niet meer in buurt wilde hebben.' Ik geef mijn ticket af en de stewardess doet het teken dat ik mijn gsm uit moet schakelen.
'Nu is het te laat om het nog goed te maken. Maar je kan misschien proberen om het na de vakantie goed te maken.'
'Ik zie wel, maar ik moet nu echt gaan Joyce. Het vliegtuig gaat zo dadelijk op stijgen.'
'Goede reis.'