Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 042

Het is ondertussen al dinsdagavond. Ik lig in mijn bed en ben zoals gewoonlijk weer eens alleen thuis. Op dit moment vind ik dat helemaal niet erg want ik voel me ellendig. Laat me even de situatie uitleggen. Zondagnamiddag zijn Harry en ik samen gaan schaatsen. Leuk zou je denken maar dan heb je het grondig mis. Meneer Styles vond het nodig om al zijn kunstjes eens te bewijzen. In het begin was dat wel leuk en was ik best wel trots, maar na de negenendertigste pirouette hoopte ik vurig dat hij op zijn bek zou vallen. Helaas werden mijn verlangens niet vervuld en bleef hij rechtop staan. Na twee uren had ik het gehad met schaatsen en samen met Harry verliet ik de ijspiste. Voor we naar huis gingen stond Harry erop dat we eerst nog iets gingen drinken in de cafetaria. Door dat ik me al heel de namiddag had geërgerd aan Harry, had ik natuurlijk niet veel zin in affectie van hem. Zondagavond heb ik uren wakker gelegen. Waar was ik eigenlijk mee bezig?

Ik voel een traan over mijn wang lopen. 'Femke, waar ben je mee bezig?' vraag ik aan mezelf. Ik moet hulp vragen aan iemand. Ik neem mijn gsm erbij en bel naar mijn favoriete contact. Joyce zal wellicht nog niet slapen. Het is pas tien uur 's avonds.
'Hallo, Femke?' neemt ze de telefoon op.
'Ja, je ging toch nog niet slapen hé?' vraag ik met een trillende stem.
'Nee, wat is er?' vraagt Joyce bezorgd.
'Ik weet het niet meer Joyce.' Mijn stem kraakt maar ik verplicht mezelf verder te spreken zonder te huilen.
'Wat weet je niet meer?'
'Ik ben zo veranderd. In september kon k nog doen wat ik wou. Ik zei wat ik wou, ik kon gemeen zijn tegen mensen, maar nu valt alles zo in een bepaald patroon. Elke dag is hetzelfde en ik ben zo veranderd.'
'Wat wil je precies zeggen, Femke? Je spreekt nogal in raadsels.'
'Ik wil zeggen dat ik niet mer mezelf ben sinds ik Harry ken.'
'Maar je bent toch gelukkig samen met hem?'
'Ja, maar ik mis de vrijheid en ik wil mijn toekomst nog niet vastzetten, Joyce. Nu lijkt het zo vanzelfsprekend dat ik over enkele jaren met hem trouw en kinderen krijg. Zaterdag heeft de hele familie hem te zien gekregen, maar ik was daar nog niet klaar voor. Ik had de hele namiddag het gevoel dat er iets fout was. Het was veel leuker toen Harry en ik nog gewoon konden flirten met elkaar. Nu is alles zo zeker en tegelijk zo onzeker.'
'Wat wil je doen?'
'Ik weet het niet. Op dit moment wil ik vrijheid.' Ik begin te huilen, want ik weet het echt niet meer.
'Weet je nog dat je er heel veel spijt van had toen je weggelopen was van hem na de kerstexamens?'
'Hmm...'
'Wel dan...'
'Maar Joyce, er zijn steeds meer dingen waaraan ik me erger. Sinds we een koppel zijn hebben we één keer samen weggeweest en hij heeft de hele tijd lopen opscheppen. Op school toont hij amper dat we een koppel zijn. Ik moet altijd de eerste stap zetten.'
'Femke, rustig aan. Neem geen overhaaste beslissingen.'
'Het voelt gewoon niet goed meer.'
'Slaap er een nachtje over, misschien denk je er morgen helemaal anders over.'
'Het enige wat hij doet is... Ik voel me gewoon...'
'Wat?'
'Het is alsof hij me enkel wil voor de seks.'
'Femke! Dat is ook geen waar! Die jongen ziet jou doodgraag!'
'Joyce, ik moet gaan', zeg ik snel. Die zin heeft me gekraakt. Nog voor Joyce antwoordt, verbreek ik de verbinding. Meteen huil ik als een hysterisch kind. Mijn gsm trilt en ik krijg een bericht van Joyce dat alles wel in orde komt en dat ze er altijd voor me zal zijn. Ik heb sinds het begin van onze relatie amper berichten gekregen van Harry. Mijn gesnik wordt steeds erger en ik kan amper ademhalen. Wat een geluk dat er niemand thuis is. Ik moet mijn ademhaling onder controle krijgen en gaan slapen. Alleen op die manier zal ik morgen nuchter kunnen nadenken en een beslissing nemen.