Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 095

Ik word wakker door gestommel in de badkamer wat spontaan een glimlach op mijn gezicht tovert. Vrolijk spring ik uit bed en loop ik de gang op.

'Harry?' vraag ik zacht.

Een prachtige verschijning komt net uit de badkamer. 'Goeiemorgen, babe. Nu ja eigenlijk is het al na de middag.'

Ik glimlach even en druk dan een kus op zijn wang.

'Heb je lekker geslapen?' vraagt hij.

Ik knik met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Het was echt al lang geleden dat ik zo diep en goed had geslapen en ik voelde me uitgeruster dan ooit.

'Zal ik een ontbijtje klaarmaken voor ons terwijl jij je klaarmaakt?' stelt hij voor.

'Goed idee! Ik ga me meteen douchen.' Harry loopt de trap af terwijl ik in de badkamer verdwijn om me te douchen. Harry heeft al een handdoek voor me klaargelegd op de verwarming zodat die lekker warm heeft. Wat een schatje is het toch! Snel trek ik mijn pyjama uit en spring ik onder de douche. Na het douchen sla ik de handdoek om me heen en de warme stof omarmt mijn lichaam. Ik droog mijn lichaam af en trek dan het setje kleren aan dat ik gisteren zorgvuldig had uitgezocht. Eerlijk is eerlijk, ik heb vrij lang nagedacht over mijn outfit. Ook al heb ik met heel wat oude klasgenoten geen contact meer en hoeft dat ook niet veranderen, ik wil graag een goede indruk maken. Uiteindelijk heb ik gekozen voor een witte jurk waarvan de bovenkant met kant is afgezet en een paar pumps. Voor ik mijn haar en make-up doe, ga ik eerst naar beneden waar Harry me opwacht in de keuken met ontbijt.

'Heb je nog veel tijd nodig om je klaar te maken?' vraagt Harry wanneer we gegeten hebben.

'Hoogstens een halfuurtje.'

'Oké, ga maar. Ik zal afruimen terwijl jij je verder klaarmaakt', stelt hij voor.

Ik kijk even hoe laat het is en merk dat we over iets minder dan een uur al op school worden verwacht. Snel ren ik de trap op en maak ik me verder klaar. Mijn haren föhn ik en mijn make-up hou ik vrij basis door geen al te uitgesproken kleuren te gaan gebruiken.

'Klaar om te vertrekken?' vraag ik aan Harry. Hij knikt en neemt onze jassen van de kapstok in de gang. Ik neem dankbaar mijn jas aan en geef hem dan de sleutel van mijn wagen.

'Wil je dat ik ga rijden?' vraagt hij.

'Uhu, ik heb geen zin om te rijden. Doe jij maar.' Harry lacht, maar lijkt wel tevreden dat hij mag rijden.

'Je kent de weg toch nog wel?' vraag ik.

'Hoe zou ik die ooit kunnen vergeten?!' We sluiten de voordeur af en gaan in mijn auto zitten. Harry en ik zingen mee met de radio tijdens het rijden. Hoe dichter we bij school komen, hoe meer zin ik erin heb om iedereen terug te zien. Ik ben zo benieuwd wat er van iedereen geworden is en hoe het gaat met iedereen, vooral met Laura, Owen en Josh. Hopelijk wordt het niet te awkward tussen Josh en Joyce. Ze hadden heel even een relatie, maar die liep op de klippen kort nadat we gingen studeren in het hoger onderwijs. Een echte reden hebben ze nooit gegeven voor hun break-up, maar ik weet dat er bepaalde zaken nooit helemaal zijn uitgepraat. Natuurlijk ben ik ook benieuwd naar Floortje, eens zien of zij het nog ver geschopt heeft in haar leven. Stiekem hoop ik van niet, maar dat is best gemeen om te denken over iemand. Ik zou het haar eerlijk gezegd niet gunnen om een beter leven te hebben dan ikzelf. Uiteindelijk win ik sowieso want zij wou me altijd nadoen en vooral Harry inpalmen, maar die heb ik toch maar mooi bij me. Er staan al heel wat auto's geparkeerd op de parking van de school, Harry rijdt door naar de verste hoek waar nog een plaatsje is. Voorzichtig stap ik uit de auto en probeer ik niet weg te zakken in de grasroosters. Wie deze dingen heeft uitgevonden mogen ze van mij ook een klap met zo'n grasrooster tegen zijn hoofd geven. Allemaal goed en wel dat je nog wat groen wil hebben en niet alles wil volstorten met beton, maar die roosters zijn echt verschrikkelijk. Wanneer je op hakken loopt, dan zak je gegarandeerd weg en zelfs als je op platte schoenen loopt dan heb je tachtig procent kans om je voeten om te slaan. Dan hebben we het nog niet gehad over de combinatie met regen... een modderig en vies boeltje! Nee, ik ben geen fan. Harry komt naast me staan en legt zijn arm om mijn middel. Zo stappen we naar de ingang van het schoolgebouw. Aan de voordeur laat hij me los en duwt hij de deur voor me open. Ik stap het gebouw binnen en wordt overweldigd door een nostalgisch gevoel. Het ruikt hier zelfs nog steeds hetzelfde zoals vroeger, het poetsteam gebruikt vast en zeker nog dezelfde producten als toen.