Just can't let her go - H.S.

Can't let her go || 013

Wanneer ik wakker word, ligt Joyce naast me nog te slapen. Wat doet die hier? Ik sta op om een douche te nemen en voel de bonkende hoofdpijn. Meteen herinner ik me gisterenavond opnieuw en besef ik dat ik diep in de penarie zit. Ik zal het straks kunnen uitleggen aan Joyce. Dat is voor straks, eerst maken dat die verdomde hoofdpijn overgaat. Ik loop de trap af en begin ik mijn zoektocht naar een pijnstiller. Ik neem een Dafalgan in met wat water. Daarna ga ik opnieuw naar boven. Ik neem een setje kleren mee uit mijn kamer waar Joyce nog altijd ligt te slapen. Ik wrijf de geur van alcohol uit mijn lichaam met zeep en shampoo. Ik droog me af en poets mijn tanden voor ik mijn kleren aantrek. Eindelijk is het fris genoeg buiten om mijn aan te doen. Vanavond moet ik bij mijn oom gaan eten, hij had daarop gehamerd omdat hij niet wil dat ik de hele tijd alleen zit wanneer mijn vader in Spanje is. Precies alsof hij anders wel thuis is. Ik wil naar beneden gaan als ik Joyce slaapdronken uit mijn kamer zie strompelen.
'Goeiemorgen', zeg ik tegen haar.
'Goeiemorgen, mag ik ook?' vraagt ze terwijl ze wijst naar de badkamer waar ik net uitkom.
'Ja doe maar, ik zal wat kleren voor je zoeken.' Ik breng haar snel een T-shirt en een broek zodat ze schone kleren heeft om aan te trekken. Terwijl Joyce een douche neemt, maak ik alvast het ontbijt klaar.
Nog geen kwartier later zit Joyce bij mij aan de keukentafel. Ze roert wat heen en weer in haar kommetje ontbijtgranen en kijkt me plots strak aan. Ik voel hoe haar blik op mij branden en kijk haar voorzichtig aan. Ik voel het komen en ik wil het echt niet.
'Nu ga je mij toch eens moeten uitleggen wat dat allemaal was gisterenavond?'
'Hoe bedoel je?' vraag ik mezelf goed bewust van wat ze bedoelt.
'Zeg niet dat je zo dronken was dat je je er niets meer van herinnert.'
'Ik vrees van wel', zeg ik vlug. Joyce kennende zal ze nu alles herhalen en op die manier heb ik meer tijd om een excuus te verzinnen.
'Waarom wil je niet verliefd worden, Femke?' zucht ze.
'Ik geloof gewoon niet in liefde en ik wil me niet binden.'
'Maar je hebt gevoelens voor Harry?'
'Nee!' schiet ik uit. 'Jawel, ik weet het niet', voeg ik er dan rustiger aan toe.
'Hoezo je weet het niet?'
Ik besluit om eerlijk te zijn tegenover Joyce. Ze is tenslotte mijn beste vriendin en misschien kon ze me wel helpen.
'Ik vind hem knap. Hij is vriendelijk, lief, attent, mysterieus... en toen ik hem die knuffel gaf voelde ik een speciaal gevoel in mij. Ik weet niet wat het was. Misschien die vlinders waar iedereen het over heeft. Ik weet alleen dat relaties meestal toch fout aflopen. Kijk naar mijn ouders.'
'Het is toch niet omdat je ouders niet meer samen zijn dat jouw relatie ook gedoemd is om te mislukken?'
'Ja maar, ik ken Harry pas een week.'
'Daar heb je een punt. Love at first sight? Het schijnt romantisch te zijn...'
'Grapjas, je zou me beter helpen.'
'Tja Femke, ik weet het ook niet hoor. Misschien moet je je gevoelens gewoon negeren en hem eerst beter leren kennen. Dan kan je nog zien wat je gaat doen.'
Ik knik toestemmend. Afwachten klinkt best goed en tot dan kan ik gewoon verder mezelf zijn. Eerst moet ik de waarheid over zijn verleden te weten komen en misschien weet ik vanavond meer dan nu.