Just can't let her go - H.S.

Twist of fate || 091

Met veel tegenzin open ik mijn ogen, kreunend strek ik mijn armen en benen, met een grote zucht draai ik me nog eens om in mijn bed. Ik ga op mijn buik liggen en duw mijn hoofd in mijn kussen terwijl ik een jammerend geluid produceer. Ik heb echt geen zin om op te staan! De voorbije dagen gingen traag vooruit, ik moest me echt vooruit slepen. Mijn motivatie om te studeren is volledig verdwenen waardoor ik amper iets gedaan krijg, mijn enthousiasme en opgewekt humeur werden ingeruild voor een melancholische gemoedstoestand. Nochtans kan ik echt niet klagen, mijn familie en vrienden zijn in de buurt, Harry belt me vaak en stuurt heel wat berichtjes, maar het bezoekje van Robin heeft meer invloed op me gehad dan ik had verwacht. Pas gisterenavond kon ik aan mezelf toegeven dat hij de oorzaak was van de ommekeer in mijn gemoedstoestand. De woorden die hij vijf dagen geleden en die bewuste avond in New York heeft uitgesproken, blijven zich voortdurend in mijn hoofd herhalen. Ondanks dat een groot deel ervan leugens zijn, voel ik me gekwetst. Hoe kan iemand waar je zo van hield, waar je zo veel tijd mee hebt doorgebracht, waar je alles aan toevrouwde je plots zo hard in de steek laten en in de kou laten staan? Ik begrijp het niet. Zelfs nu hij me zo gekwetst heeft, vind ik het moeilijk om een slecht woord over hem te zeggen. Ik blijf erover piekeren. Overdag lukt het me om de gedachten opzij te zetten, mijn ouders, Thibault, Joyce en Harry leiden me voldoende af maar wanneer ik 's nachts alleen ben klinken de gedachten zo luid. Het is alsof een cassette voortdurend afspeelt en zichzelf dan terugspoelt om weer opnieuw te gaan afspelen. Ook deze nacht kon ik de slaap maar niet vatten, elk uur heb ik op de klok zien verschijnen, wellicht heb ik het record schaapjes tellen verbroken en nog voor ik iets had kunnen slapen scheen het zonlicht door de gordijnen. Ik voelde me een wrak deze morgen en heb meteen mijn plannen met Joyce afgebeld. We zouden samen ergens naar een feestje gaan om oudjaar te vieren, maar zoals ik me nu voel haal ik waarschijnlijk niet eens de klok van 22 uur. Uit pure wanhoop ben ik deze middag opnieuw mijn bed ingedoken om wat te slapen, door de oververmoeidheid heb ik bijna de hele namiddag geslapen. Ik neem mijn smartphone van op mijn nachttafel en pas de helderheid aan zodat ik niet meer verblind wordt door het felle licht. Het is nu half zes in de avond, straks komt er familie langs om samen het nieuwe jaar in te zetten. Elke en Ian, mijn grootouders en de ouders van Elisabeth komen langs, Thibault en Esther gaan vieren met vrienden. Dat wil zeggen dat ik nog een uur heb voor de gasten aankomen en ik lig nog in een pyjama in bed, shit. Snel spring ik uit bed en loop ik richting de badkamer. Het slapen heeft geen wonderen vericht want het spiegelbeeld toont een vermoeide meid. Dat wordt camoufleren met make-up. Ik trek mijn pyjama uit en gooi die in de wasmand, neem een handdoek uit de kast en spring onder de douche. Ik zet het water lekker warm zodat mijn spieren ontspannen en laat de shampoo in mijn haar schuimen. Nadat de shampoo is uitgespoeld herhaal ik het proces met conditioner. Ik voel me al een pak beter wanneer ik uit de douche stap en me afdroog met de zachte handdoek. Met mijn handdoek rond me heen geslagen, trippel ik terug naar mijn kamer om me aan te kleden. Ik trek een setje lingerie aan en een kleedje. Aangekleed kan de strijd met mijn wallen beginnen. Hoe verstop ik die het best? Ik ga aan de slag met foundation en concealer, maar probeer het toch zo naturel mogelijk te houden. Uiteindelijk zitten we toch maar thuis onder familie. Mijn haar maak ik droog met de haardroger en nadien stijl ik het met de stijltang. Wanneer ik de stekker uit het stopcontact trek, klinkt het geluid van de deurbel door de woonkamer. Ik hoor hoe mijn vader zijn ouders verwelkomt en me dan roept.

'Ik kom!' roep ik terug terwijl ik snel mijn schoenen zoek. Met mijn schoenen in de ene hand en mijn smartphone in de andere hand ren ik de trap af om ze onderaan de laatste trede aan te trekken. Ik begroet mijn grootouders met een brede lach en loop dan door naar de keuken om te kijken of ik Elisabeth ergens mee kan helpen. Ze geeft me enkele kommetjes met aperitiefhapjes aan die ik op de salontafel ga plaatsen. Er wordt opnieuw aangebeld en ook de andere genodigden komen ons vergezellen op de bank. Hoewel het pas een week geleden is dat ik mijn zus en grootouders zag hebben we toch heel wat te vertellen aan elkaar. Ik geniet ervan om hier in de buurt van mijn familie te zijn. Ik voel me al minder schuldig dat ik de plannen met Joyce heb afgezegd. Family time is quality time op dit moment want waarschijnlijk zie ik hen pas deze zomer terug als ik afgestudeerd ben. Al snel zijn mijn zus en Ian het gespreksonderwerp geworden. Elisabeth's moeder en mijn oma bestoken haar met levenswijsheden voor zwangere vrouwen en beginnen een discussie over het geslacht van de baby. Elke kan er wel om lachen en laat ze hun ding doen, maar ze lost niets over het geslacht.

'Ian, laat je niet te veel van de wijs brengen door die twee', zegt mijn vader.

'Luister vooral niet naar zijn raad', onderbreekt oma hem. 'De geboorte van zijn oudste dochter had hij bijna gemist omdat hij voor zijn werk in het buitenland was en die van zijn jongste dochter heeft hij helemaal niet meegemaakt.'

'Moeder', bromt hij.

Benieuwd kijk ik op. Dit is het eerste wat ik hierover hoor. 'Vertel oma!'

'Je vader kon de spanning niet zo goed verdragen en is net niet flauwgevallen tijdens de bevalling. Een verpleegster moest hem naar buiten brengen voor verse lucht waardoor hij het moment miste.'

Luid begin ik te lachen, het klinkt echt als zo een cliché uit een film.

Beschaamd krabt mijn vader aan zijn hoofd. 'Jah, zullen we aan tafel gaan?' probeert hij de aandacht af te leiden.

Met een knik staan we -nog steeds lachend- recht om aan tafel te gaan. Elisabeth dient de voorgerechten op en we beginnen te eten.

'Hmmm dat is heerlijk!' zegt opa terwijl hij zijn kin afveegt met een serviet. 'Heb je dat zelfgemaakt?'

'Ik heb het zelf afgehaald bij de traiteur', antwoordt mijn vader. Typisch een reactie voor hem.

Tussen het voor- en het hoofdgerecht check ik even mijn smartphone. Joyce stuurt me een berichtje dat ze me mist en dat ik nog altijd mag gaan als ik me bedenk. Ik klik het bericht weg, hier zit ik wel goed. Op sociale media zie ik verschillende posts van mensen die met hun vrienden aan het feesten zijn. Het doet me weinig. Andere jaren vierden Robin en ik oudjaar ook met een vast groepje vrienden. Dan gingen we bij iemand thuis en aten we fondue of gourmet. Ik vind het hier ook gezellig, het enige wat ik mis is wat aandacht van Harry. Ik had hem een bericht gestuurd na het douchen maar hij heeft nog steeds niet gereageerd.

Het is een gezellige avond en de klok duidt half twaalf aan. Het hoofdgerecht is net op en ik help met het afruimen van de tafel. Over een halfuur kijken we samen naar het vuurwerk in de tuin en wensen we elkaar een gelukkig nieuwjaar om dan het nieuwe jaar te starten met dessert. Is er een betere manier om je jaar te starten dan met zoetigheden? Met een stapel borden loop ik naar de keuken wanneer de deurbel klinkt.

'Wie kan dat nu zijn?' vraagt mijn vader zich luidop af terwijl hij naar de voordeur loopt.

'Misschien Thibault?' oppert Elisabeth's vader.

Rustig plaats ik de borden in het afwasmachine wanneer mijn vader luid mijn naam roept vanuit de gang. Verrast kijk ik op. Riep hij mij nu net? Wie kan hier nu voor mij zijn? Met een bang hartje loop ik naar de voordeur. Het zal toch niet...?