රාවණන් [Completed]✅

34📖️

රුද්‍රාන්ෂ් අභීර අසුරනාථගේ උපතින් වසර දහයකට පසු....

'එහි අර්ථය කුමක්ද මුනිතුමනි..' දේවී විමසුවේ යටහත් පහත්ව විශ්‍රවස් මුනිතුමන් ඉදිරියේ වැඳ වැටෙමින්..

'මෙසේ පැවසීමට සිදුවීම පිළිබඳ මා හට ඉතා කණගාටුයි දේවී.. නමුත් ඔහුගේ ඡන්ම වේලාව අනුව ගත් කල තරුණ වියේදීම ඔහුට ඔහුගේ දිවි අහිමි වන බව නිසැකයි..'

'එහි අර්ථය මා පුතුන්.. ඔහු.. ඔහු තරුණ වියේදීම මා හැර යනවා..' තම දෙනෙතට ඉනූ කඳුලු අපහසුවෙන් නවතා ගත් ඇය වේදනාවෙන් සිනාසෙන්නට වුණා..

'ඔහුට තව කොතරම් කාලයක් ඉතිරිව තිබේද මුනිතුමනි.. කරුණාකර මා හට ඒ පිළිබඳව පවසනු මැනවි..'

'තව පහළොස් වසරකට මෙහායින් මිස ඉන් මතු ඔහුගේ ජීවන රේඛාවෙහි ගමන් මගක් දැකගත නොහැකියි..' විශ්‍රවස් මුනිගේ වදනින් මොහොතක් කල්පනාවට වැටුන ඇය අවසන යම් තීරණයක් ගත්තාක් මෙන් එතුමන් ඉදිරියේ නැගී සිටිනු ලැබුවා..

'මගේ කොලුවා ඔබතුමන් හට බාරයි මුණිතුමනි..' මුනිතුමන් හට ආචාර කල ඇය තමන් හැඳ සිටි වස්ත්‍රයෙන්ම කඳුලු පිසදාගෙන එතනින් ඉවතට ඇවිද ගියේ විශ්‍රවස් මුනි ඇය පිටව යන දෙස හිස් බැල්මකින් බලා සිටියදී..

'මේ ජීවන චක්‍රය තුළ ඔබ දෙදෙනා නැවත මුණගැසෙනු ඇති.. නමුත් සැබෑ මව සහ පුත්‍රයා ලෙ⁣සින් නම් නොවේ..' එතුමා තම සිතින් එසේ පවසමින් දෑස් පියාගත්තා..

'අභීර..'

'මෑණියනි..' ගුරු මැදුරේ ඔබ මොබ ඇවිදිමින් සාවුන් හා කෙළිදෙලින් පසු වූ කුඩා අභීර තම මෑණියන්ගෙ හඬින් ඇය අසලට ඇවිද ආවා..

'කිමද ඔබ හඬන්නෙ මෑණියනි.. කවුරුන්ද නුඹ හට රිදවූයේ..' තම මෑණියන්ගෙ කඳුලු අභියස මුහුණෙහි වූ සිනහව ක්ෂණයකින් අතුරුදහන්ව ගිය අභීර විමසුවේ තරමක දැඩි හඬකින්..