රාවණන් [Completed]✅

04📖️

මම දිව්වා..

ඉස්සරහට හම්බවෙන ගස් ගල් වල හැපි හැපී දිව්වා..

බිම වැටුනාත් ආයෙ නැගිට නැගිට පස්ස නොබලාම ඝන අන්ධකාරෙ මහ මූකලාන මැදින් මම දිව්වා..

අඩි සද්දෙ ළඟ ළඟම ඇහෙනවා..

එයා එනවා..

එයා මගේ පස්සෙන්ම එනවා..

අම්මා.. තාත්තා.. රදීශ්..

මාව බේරගන්න ඒ කවුරුත්ම එන්නෙ නෑ කියලා දැනුන නිසාම මම විෂ්ණු දෙවියන්ගෙ පිහිට ඉල්ලලා අඬා වැටුණා..

ජීවිතේ මිනිස්සු අන්ත අසරණ වෙද්දී උදව්වක් ඉල්ලගන්න කෙනෙක් නැතිම වෙද්දී එයාලාගෙ එකම පිහිට වෙන්නෙ ඇහැට නොපෙනන දෙවියන්.. ඒත් අපිට සරණක් ඕන උන මොහොතක විතරක් ඒ ඇහැට නොපෙනන දෙවියන්ව අපිට මතක් වෙනවා වෙද්දී කාටද විශ්වාසෙන් කියන්න පුලුවන් දෙවියන් උනාත් ඒ මොහොතේ අපිට පිහිට වෙන්න එයි කියලා..

"උඹ කොච්චර දිව්වාත් තේරුමක් නෑ තේනු.."

කොහේදෝ ඉදින් එකසැරේටම ඉස්සරහින් මතු උන ඒ රූපෙ මගේ ඇස් පාමුල නතර වෙද්දී දුවගෙන ගිය මම පය පැකලිලා බිමට ඇදගෙන වැටුණා..

බිම වැටුන මං එයා දිහා බලාගෙන බිම දිගෙ පස්සට රූටද්දී ඒ ඇස් මගේ ඇඟ පුරාම උඩ ඉදන් පහළට පහළ ඉදන් උඩට ආයෙ ආයෙමත් දිව්වා.. 

"උඹ හැදුවෙ මාව අමතක කරලා අරූ එක්ක මගුල් කන්නද.."

ඒ මූණෙ ඇඳිලා තිබුණේ නපුරු හිනාවක්..

"එපා.. මට.. මට යන්න දීපන්.."

අන්තිම මොහොතේ ඒ හිත උණු වෙයි කියලා හිතලා මම අත් දෙක එකතු කරලා එයා ළඟ වැඳ වැටුණා.. ම⁣ගේ ඇස් වල බර මටම උහුලන්න බැරි වෙද්දී කඳුලු කැට පෝලීමට කම්මුල් දිගේ පල්ලම් බැස්සා.. අනේ ඒත් ඒ තිරිසනා⁣ට මගේ කඳුලු වලින් පලක් උනේ නෑ.. ඌ හිනා වුණා.. අත් දෙක එකතු කරලා උගේ ළඟ වැඳ වැටෙන මගේ දිහා බලාගෙන ඌ ආයෙ ආයෙත් හිනා වුණා..

"රාවණන්.. මගේ නම.. අමතක නොකර මතක තියාගන්න.." ඇහිපිය ගහන නිමේෂයකින් මගේ කනට ලං වුන එයා කෙඳිරුවා.. ආයෙත් සද්දෙන් හිනා වුණා..

"අද ඉදන් හැමදාටම උඹ මගේ.. මේ රාවණන්ගෙ විතරමයි.." එයා මගේ තොල් වලට බර වෙද්දීම මට කෑගැස්සුනා.........