රාවණන් [Completed]✅

70📖️

මට කෑගහලා අඬන්න ඕන වුණා.. අඬපන් අඬන්න උඹේ ඇස් වල කඳුලු තව ඉතුරු වෙලා තියෙනවා කියලා මගේ යටි හිත මට බලකරලා කිව්වාත් මං ඉවසුවා..

දන්නවා..

මං දන්නවා කඳුලු නෙමෙයි මේ ප්‍රශ්න වලට විසඳුම කියලා..

ඒත් දැන් මොනවා වෙයිද.. මගේ ඔලුව විකාර වෙලා වගේ..

තේව්.. ලොකූ.. එයාලාට මොනවා වෙන්න ඇතිද.. දැන් පැයකටත් වැඩියිනෙ.. තේව්වත් ලොකූවත් මගේ කෝල්ස් වලට ආන්සර් කරන්නෙත් නැහැ..

"සුදූ.. මේක බොන්න.."

පොඩී මට වතුර වීදුරුවක් ගෙනත් දුන්නාම මම කලබලෙන් නැගිටලා එයාගෙ අතින් අල්ලගත්තා..

"පොඩි අයියේ.. තේව්ටයි ලොකූටයි කරදරයක් නැතුව ඇති නේද.. මට එයාලාව බලන්න ඕන.."

"එයාලාට මුකුත් වෙන්නෙ නෑ.. බය නැතුව ඉන්නකෝ.. කන්න බැරි නම් මේ වතුර එකවත් බීලා ටිකක් නිදාගන්න.. මම තේව්යි අයියායි ආවාම ඔයාව නැගිට්ටවන්නම්.."

පොඩී කිව්වෙ මගේ ඔලුව අතගාන ගමන් වෙද්දී මම අඬන ගමන් බෑ කියලා ඔලුව දෙපැත්තට හෙලෙව්වා..

"මට බෑ.. අනේ මට බයයි අයියේ.. මේ හැමදෙයක්ම සිද්ද උනේ මගේ මුරණ්ඩුකම නිසා.. තේව් මට කවදාවත් සමාවක් දෙන එකක් නෑ.."

"නාඬා ඉන්නකො.. හැමදෙයක්ම හොඳින් විසදෙයි.."

"නෑ නෑ.. කිසිම දෙයක් හොඳින් විසඳෙන්නෙ නෑ.. ඒක මට දැනෙනවා.. අයියේ මට එයාව ඕන.. මගේ තේව්.. මට එයාව ඕනනෙ.."

"සුදූ කියන දේ අහපන්.. තේව්ට මු....."

"යාදව්.."

ඒත් එක්කම ඇහුන කටහ⁣ඬින් අපි දෙන්නාම පිටිපස්ස හැරිලා බැලුවා.. ඒ වික්‍රමනායක ඇමතිතුමා.. ලොකූගෙයි පොඩීගෙයි අප්පච්චි..

එයා ඉඳියේ කේන්තියෙන් වෙද්දී ඒ නිසාමද මන්දා එයා මං ඉන්නවා ද කියලාත් දැක්කෙ නැත්ද කොහෙද..

"අප්...."

යාදව් අයියා කතා කරන්න ගියාත් ඒත් එක්කම අපි ළඟට ආපු වික්‍රමනායක ඇමතිතුමා පොඩීගෙ කම්මුලට ගහලා එයා අතේ තිබුණ වතුර වීදුරුවත් ඇදලා අරන් පොළවෙ ගැහුවේ මම මුකුත් හිතාගන්න බැරුව බලාගෙන ඉඳිද්දී..