රාවණන් [Completed]✅

87📖️

"තේව්.. ඇයි පුතා කෑගහන්නෙ.."

ඒත් එක්කම රූම් එකට ආපු අම්මා අහද්දී මං ඔලුව උස්සන්නෙ නැතුවම තේව්ගෙ පපුවෙ මූණ තියාගෙන ඉඳියා..

"හේතුව කියන්නම්.. ඊට කලින් කතා කරන්නකො අම්මාගෙ දුවට.."

"අනේ පුතේ කෙල්ලට බඩත් උස්සගෙන පඩි නගින්න අමාරුයිනෙ.."

ඇත්තටම අම්මා කියනකම් මට ඒ ගැන මතක් නොවෙද්දී මගේ අත ඉබේටම මගේ බඩ උඩ නතර උනා.. මට නැති උන මගේ පුතූව මතක් වුණා.. මම මාව තූර්යාගෙ තැන තියලා කල්පනා කරන්න ගත්තා.. තූර්යාට උන දේ මටත් එදා උනා නේද කියලා හිතුනා.. දරුවෙක් බඩේ තියන් ඉදපු මට එදා තේව් මාව අත් ඇරලා වෙන කෙනෙක් බඳින්න යනවා කියලා දැනගත්තාම දැනුන හැඟීමම අද තූර්යාත් එයාගෙ හස්බන්ඩ් වෙන කෙනෙක්ට ආදරෙයි කියලා දැනගත්තාම විඳිනවා ඇති නේද කියලා මට හිතුණා.. ඒ දරු පැටියාත් එයාගෙ අප්පච්චිගෙ ආදරේ හොයනවා ඇති.. ඒත් භවාන් තූර්යාට පුංචිම හරි ආදරයක් දුන්නා නම් එයා අද මෙහෙම මට වෛර කරන එකක් නෑ.. මට තූර්යාට දොසක් කියන්න බෑ.. ඒ කෙල්ලත් අසරණයි.. එයාට කේන්ති යන එක සාධාරණයි.. තමන් කසාද බැඳපු කෙනා වෙන කෙනෙක්ට ආදරේ කරද්දී කාටද ඉවසන්න පුලුවන්..

"තේව්.. එපා.."

ඔලුව උස්සලා තේව් දිහා බලපු මම එයාට එපා කිව්වාත් තේව් ඉඳියේ කේන්තියෙන්..

"තමුසෙ දැන් මට කියන්නේ මෙච්චර දෙයක් උනාට පස්සෙත් කට පියාගෙන නොදැක්කා වගේ ඉන්න කියලාද.."

එයා ඇහුවේ තුවාල වෙලා තිබුණ මගේ අත අල්ලගන්න ගමන් වෙද්දී මට හිතුණා එයාට ඇත්තම කියන්න..

"තේනු පුතා.. ඔයා ලන්ච් ගන්න ඉන්නවා ද.."

"බෑ අම්මා.. මං යන්න ඕන.."

"එහෙනම් මම තේ එකක් හදන්න ද.."

"මට එපා.. තේව්ට දෙන්න අම්මා.. මගෙ අත ලිස්සලා එයාට හදපු තේ එකත් බිම වැටුණා.."

ඇත්ත කියලා තූර්යාට බන්නන්න හිත නොදෙද්දි මම බොරුවක් කිව්වා.. සමහරවිට එයාට අනුකම්පා කරන්න ගිහින් පස්සෙ එයා මට තව තවත් රිද්දයි.. ඒත් කමක් නෑ.. මං මේ හැමදෙයක්ම කරන්නෙ එයාටත් වැඩිය එයාගෙ බඩේ ඉන්න දරුවා ගැන හිතලා..