කාළි [Completed]✅

33📖️

යලි කවදාවත් හමු නොවෙනා බව
මද පවනක් හිස අතගා කීවද
අදහා ගන්නට නොහැකිය කිසිදින
ඇය යළි නොඑතැයි ගිම්හානෙට පෙර..

ඇය යන්න ගියා මැකිලා.....

ටික වෙලාවකට කලින් මගේ අතින් ඕෆ් වෙලා ගිය ෆෝන් එක ආයෙත් ඔන් වෙද්දි මගෙ පාලු කාමරේ පුරා ඇහුන ඒ සිංදුවෙ පදයි හේෂ්ගෙ පින්තූරෙයි එක්ක මම තනි වුණා..

අමරසිරි පීරිස් මහත්තයා ඇය යන්න ගියා මැකිලා කියද්දී මම මගේ අතේ මාපටැගිල්ලෙන් මාව දාලා යන්නම යන්න ගිය එයාගෙ කම්මුල පිරිමැද්දෙ මගෙ ඇස් අගින් වැටුන කඳුලු බින්දුවක් ෆොටෝ එක තෙත් කරද්දී..

කෙනෙක්ට ඒක සොබාදහම ගැන කියවෙන අපූර්ව නිර්මාණයක් වෙද්දී තවත් කෙනෙක්ට ඒක විරහව ගැන කියවෙන ගීතයක් වෙද්දී මට නම් දැනුනේ ඒ කියවෙන වචනයක් පාසාම මගේ බිඳුනු හදවතට තට්ටු කරා වගේ..

උඹට පේනවාද හේෂ්.. අද උඹේ සතී අඬනවා.. එදා උඹේ ඇස් අඬවපු මං ම අද උඹ වෙනුවෙන් මේ ඇස් වලින් අනන්ත කඳුලු වට්ටනවා.. සමහරවිට මම මේ විඳවන්නෙ එදා උඹව අඬවපු පවට වෙන්න ඇති.. ඒත් උඹට නිකමටවත් හිතෙන්නෙ නැද්ද මගෙ පැත්ත උඹට වැඩිය ටිකක් බර වැඩියි කියලා.. අපි දෙන්නා එකට ඉදපු කාලෙට වැඩිය උඹ මාව දාලා යන්නම යන්න ගිය කාලෙ වැඩි වෙද්දී උඹ විදෙව්වා වගේ විසි අවුරුද්දක් වැඩියෙන් මම විඳවනවා නෙමෙයිද හේෂ්..

ආදරයක් ඉවර වෙන තැන අනිවාර්යයෙන්ම කෙනෙක් මැරෙනවා.. එක්කො ජීවිතෙන් නැත්නම් ආදරෙන්.. හරියට මගෙයි හේෂ්ගෙයි කතාවෙ වගේ.. එයාට ජීවිතේ නැති වෙද්දී මට මගේ ආදරේ නැති වුණා.. මැරෙන කෙනා විඳවනවා කිව්වාට මැරෙන කෙනාට වැඩිය සිය දහස් ගුණේකින් විඳවන්නෙ ඒ මතක හිතින් අල්ලගෙන ගතින් හුස්ම ගන්න මේ ලෝකෙ තනි වෙන කෙනා නෙමෙයිද.. මට එ⁣හෙම හිතුනා.. ඒත් එහෙමයි කියලා අපි ඒ මතක අත් අරින්න ලෑස්තිත් නැහැනෙ.. මට ආයෙ එහෙමත් හිතුණා.. තුවාලයක් කසද්දි සනීප උනාත් කසලා ඉවර වෙද්දී වේදනාව දැනෙනවා වගේ මතක මතක් කරද්දී සතුටක් දැනුණාත් ඒ මතක ආවර්ජනය අවසානයෙ ඉතුරු වෙන්නෙම උහුලන්න බැරි වේදනාවක්..