කාළි [Completed]✅

36📖️

සින්නදොරේ දිහා ඇහිපිය නොගහා මම බලාගෙන ඉඳියා.. මට වැඩිය අවුරුදු දහ නමයකින් වැඩිමල් උනාත් අදටත් ඒ මූණ අවුරුදු විසි ගානක කොල්ලෙක්ගෙ වගේ.. සැප වැඩි උනාම මිනිස්සු වයසට යනවා පේන්නෙ නෑ කියන කතාව ඇත්තද කොහෙද.. වයස කියන්නේ ඉලක්කමක් විතරක්ම වෙද්දී අදටත් සතීෂ කියන මේ මැදිවියේ පිරිමියාගෙ ඇඟ ඇතුළේ එදා හේෂ්ට ආදරේ කරපු නහරකාර කොල්ලා ජීවත් වෙලා ඉඳියා.. කොටින්ම කිව්වොත් ඒ හැඟීම් ඒ හැසිරීම් එදා වගේම අදටත් තරුණයි..

ඉතිං එදා හේෂ් වගේම අද මමත් ඉවසීමෙන් බලාගෙන ඉන්නවා.. කවදාමහරි දවසක මේ සීතල කලු ගල් පපුව ඉරිතලලා ආදරේ කියන මල් පැලේ පොහොට්ටුවක් පිපෙන දවසක් එනකන්..

ඒත් ඇයි මට හිතෙන්නෙ පිටට නොපෙන්නුවාත් මේ පපුව ඇතුළෙ මහ හුඟාක් ආදරේ එදා ඉදන්ම හැංගිලා තිබුණා කියලා.. හැමදාම මම කියෙව්වේ මවාගත්තෙ හේෂ්ට දැනුන හැඟීම් විතරක්ම වෙද්දී මේ හිත ඇතුළෙ තියෙන්නේ මොනවාද කියලා මම කොහොමද එයාගෙන් අහන්නේ.. ඒ ඇහුවාත් එයා මට ඒකට උත්තරයක් දෙයිද.. මට ආයෙ එහෙමත් හිතුණා..

"පිච්චමල් සුවඳට කැමතියිද.."

මගේ මූණට ලං වෙලා මගෙන් ඇස් අහකට ගන්නෙ නැතුවම එයා අහද්දී මම අහක බලාගෙනම ඔලුව වැනුවා..

"මාත් කැමතියි.."

එහෙම කියපු සින්නදොරේ මගේ කම්මුල උඩ අත තියද්දී මට දැනුනේ මගේ මුලු ඇඟම හිරි වැටිලා යනවා වගේ.. ඒ අත් හරිම ගොරෝසුයි..

"අද කතුර වගේ කියවන කට වැහිලා මොකෝ ම්.."

මගේ මූණ එයාගෙ දිහාට හරවන් සින්නදොරේ අහද්දී මං මගේ ඇස් එයාගෙ ඇස් එක්ක පටලවාගත්තා.. මහ නපුරු පාටයි.. නපුරු උනාත් මටත් නොතේරෙන මොකක්දෝ ⁣අමුතු කතාවක් ඒ ඇස් වල ලියවිලා තිබුණා..

"මහත්තයාද කුමාර්ව......."

නෑ අහන්න ගිය දේ මට අහලා ඉවර කරන්න උනේ නෑ.. ඒත් එක්කම ඇහුන ඒ ගෑනු කටහ⁣ඬින් මං ගැස්සිලා යද්දී මං වගේම සින්නදොරෙත් පිටිපස්ස හැරිලා බැලුවා..

"මෙතන මොකක්ද වෙන්නෙ.."

"ලොකු අම්මා.."

සින්නදොරේ කියද්දී මං සින්නදොරේ දිහා බලලා සුදු උන කොණ්ඩෙ ගෙඩියක් ගහගෙන ඉදපු ඒ ගෑනු කෙනා දිහා බැලුවා.. සින්නදොරේ වගේ නම් නෙමෙයි එයා සුදුම සුදුයි.. මගේ පාටමයි.. නුවර වලව් පැලැන්තියෙ උදවිය අදින ඔසරියක්දෝ මොකක්ද කියන එක ඇඳලා අමුතු ඇට මාලයක් දාගෙන ඉදපු ඒ ගෑනු කෙනාගෙ මූණෙ නපුරු පාට අඩුවක් නැතුව තිබුණා.. එහෙනම් මෙයා තමයි සින්නදොරේ⁣ගෙ ලොකුඅම්මා..