කාළි [Completed]✅

77📖️

හැමෝම මාව වැරදිකාරයෙක් කරද්දී මේ කතාව ඇතුළෙ මං තරම් අසරණ උන තවත් කවුරුත් නැතුව ඇති කියලා මට එක තත්පරේකට හිතුණා..

එදා හේෂ් විදිහට අම්මා තාත්තාගෙන් හොයපු ආදරේ නොලැබෙද්දි අසරණ උනේ මං නෙමෙයිද..

ආදරේ කරපු හැම කෙනෙක්වම අත් ඇරලා ඒ ආත්මෙ සදහටම ඇස් පියාගන්න වෙද්දී එතනත් අසරණ උනේ් මං නෙමෙයිද..

දැන් අදත් ජානුල් විදිහට මගේ අප්පායි සින්නදොරෙයි අතර දෙපැත්තට ඇදිලා අන්තිමට අසරණ උනේ මේ මං නෙමෙයිද දෙයියනේ..

මං අහන්නේ එක දෙයයි.. එදත් අදත් මේතරමට අසරණ වෙන්න තරම් මං කරපු පව මොකක්ද..

"ඒකි ආගිය අතක් නෑ තමා.. උඹලා නිසා තමා මේ හැමදෙයක්ම.. අයියෝ මුරුගා.. මගෙ අහිංෂකී.. උඔලාට හොදක් වෙන්නැ තමා ජානුල්.. උඹලාට හොදක් වෙන්නෙ නැ තමා.."

අප්පා ගහපු කම්මුල් පාරට වැඩිය අප්පාගෙ කටින් පිට උන වචන මගේ හදවත පාරවද්දි තවත් එතන නොරැඳුන මම මහ රෑ කලුවරේම ආපස්සට හැරිලා ගෙදර දිව්වෙ සින්නදොරේ මගේ නම කියලා කතා කරනවා ඇහෙද්දී..

මගේ චූටි පාරෝ..

අනේ මට උඹව තනි නොකර ඉන්නයි තිබුණේ නංගී..

අවුරුදු පහේ ඒ පොඩි කෙල්ලට මොනවා තේරෙනවා කියලද.. එයා කියපු ගමන් යන්න යද්දී උඹට තව වතාවක් හිතන්න තිබුණා ජානුල්.. පාරෝට මොනවාහරි උනොත් අප්පා විතරක් නෙමෙයි මැරුන අම්මායි පාට්ටියිත් උඹට සාප කරයි..

සමහරවිට අප්පාට වරදින්න ඇති.. වෙනදා වගේ අදත් එයා හොයාගන්න බැරි වෙන්න ගෙදරම කොහේ හරි හැංගිලා ඇති.. පාරෝ නැති වෙලා සතියක් වෙනවා කියලා දැන දැනම මං මගේ හිත රවට්ටගන්න උත්සාහ කරා..

අවුරුදු ගාණක් පුරාවට උදේ හවස තේ වත්ත පුරා එහා මෙහා දුවලා පුරුද්දට මහ රෑ කලුවරේ ඇස් පියාගෙන උනාත් මට මේ පාරවල් වල ගිහින් හුරු වෙද්දී මම පුලුවන් තරම් ඉක්මනට වත්ත මැදින් තිබුණ අඩිපාර දිගේ අපේ ලැයිමට දිව්වෙ මගේ පපුව වේගෙන් ගැහෙද්දී..

"පාරෝ.."

"පාරෝ.."

"ඔයා කොහෙද පාරෝ.. අණ්ණා ආවානේ.."