“ဘယ်လိုလဲ……………နင်တစ်ခုခုတွေ့လား?”
ကျန်းယွမ်ယွမ်က သူမဘေးသို့ရောက်လာပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မေးလိုက်၏။
“နိုး”
ဖူအန်ခေါင်းခါလိုက်၏။
“နင့်ပုံစံက အတော်လေးပရော်ဖက်ရှင်နယ်ကျနေတာပဲ”
ထိုစကားကိုကြားသောအခါ ကျန်းယွမ်ယွမ်မှာ ရယ်လိုက်ကာ………..
“ငါ့ရဲ့ညီမလေးက အမြင်ရှိတာပဲ”
ဖူအန်မှာသူမကို ဆွံ့အသလိုကြည့်၍သာ နေလိုက်ရသည်။
တော်တော်ကြီးကျယ်နေတာပဲ……………..
……………………………………………………………..
သူမတို့အနေဖြင့် သက်ဆိုင်ရာစာသင်ခန်းများဆီသို့ ဝင်ခဲ့ကြသည်။
ဖူအန်သည် တစ်ခဏခန့်အခန်းထဲရှိလူများကို စူးစိုက်ကြည့်မိလိုက်သည်။
အခြားမဟုတ်ပေ။ အခန်းထဲရှိကလေးများ၏အရေအတွက်မှာ လျော့နည်းသွားခြင်းကြောင့်ပင်။
ထိုသို့လျော့နည်းသွားခြင်းသည် ကလေးများလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်စဉ်အချိန်တွင် အသိသာဆုံးဖြစ်သည်။
မူလက ကလေး ၁၈၈ ယောက်ရှိခဲ့သော်လည်း ယခုအချိန်တွင်မူ ၁၄၄ ယောက်သာ ကျန်တော့၏။
ဖူအန်မှာ မယုံနိုင်ဖြစ်ပြီး ၂ ကြိမ်မျှ ပြန်ရေတွက်လိုက်မိသည်။
အခြားကလေးတွေ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ?..............
ဖူအန်မှာ အတန်းထဲရှိကလေးများကိုကြည့်၍ အနည်းငယ်မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမက ကလေးတစ်ယောက်အားမေးလိုက်၏။
“အရင်ကကလေးတွေ ဘယ်သွားကြတာလဲ?”
“သူတိုက တူတူပုန်းတမ်းဆော့မို့ သွားပြင်နေကြတာ……….”
ကလေးသည် ဖူအန်အားအပြစ်ကင်းပြီးစိတ်လှုပ်ရှားနေသည့်မျက်ဝန်းများဖြင့် ကြည့်၍ပြောလိုက်သည်။
“တူတူပုန်းတမ်းဆိုတာ ဘာလဲ?”
“အဲ့တာက တူတူပုန်းတမ်းပဲပေါ့”
ကလေးသည် ဖူအန်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး သူမပေါင်ကိုဖက်လိုက်ကာ အပြုံးဖြင့်သူမကိုမော့ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
