အခန်း၏ သာမိုမီတာအားကြည့်လိုက်မိသည်။
အော်……….
မနေ့က အပူချိန်က ၂၈ ဒီဂရီဖြစ်နေသေးတယ်…………ဒီနေ့တော့ ၁၈ ဒီဂရီဖြစ်နေပြီ………
သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင်ဝတ်ဆင်ထားသည့်လက်တိုအင်္ကျီဖြင့် မနေနိုင်တော့သဖြင့် ဖူအန်က လောင်းကုတ်အင်္ကျီရှည်နှင့်ဘောင်းဘီရှည်ကို ဝတ်လိုက်၏။
……………………………………
နံနက်ခင်း၊ ၇ နာရီ…………
ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်သားလေးဖြစ်သည့်အစ်ကိုတာ့ချမ်းမှာ အောက်ထပ်တွင် အလုပ်လုပ်နေပြီဖြစ်သည်။
သူလုပ်နေသည်မှာ ကြာမြင့်နေဟန်ရှိပြီး ချွေးများပင်စိုနေသည်။ သူဝတ်ထားသည့်စွပ်ကျယ်အင်္ကျီကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်ရှိကြွက်သားအဖုအထစ်များကို မြင်နေရသည်။
လှလိုက်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေး………
အစ်ကိုတာ့ချမ်းအကြောင်းတွေးနေစဉ်မှာပင် ရုတ်တရက်သူမနောက်ဖက်တွင် တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။
ထိုအချက်က လူကိုဂဏာမငြိမ်ဖြစ်သွားစေသည်။
ဖူအန်က တစ်ခဏမျှငြိမ်အောင်ထိန်းလိုက်ပြီး အဝေးသို့တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ကြည့်လိုက်၏။ ထို့နောက် ဖုန်းကိုငုံ့ကြည့်လိုက်၏။
အင်း…………….မနက်စာလုပ်ရမယ့်အချိန်ပဲ……….
ဖူအန်မှာ ခေါင်းကိုသာမန်ကာလျှံကာလှည့်လိုက်ပြီး ဖုရီရှီအား မထင်မှတ်ပဲတွေ့လိုက်သွားပုံပေါ်သည်။
“အိုး………အစ်ကိုဖု…………….နိုးပြီလား”
သူမမျက်နှာပေါ်ရှိ အံ့ဩသွားဟန်က အချိန်ကိုက်ပင်။
“ကျွန်မ မနက်စာသွားလုပ်မလို့……………..
ရှင်ဘာစားချင်လဲ?”
“ပုံမှန်ပဲ”
ဖုရီရှီက သူမအား ဘာမျှမထူးခြားသလိုကြည့်လိုက်၏။ လူချောလေးက နောက်ထပ်စကားများများမပြောသည့် နေ့တစ်နေ့ပင်။
“အိုကေ”
ဖူအန်က ပြောလိုက်ပြီး ထွက်လာ၏။
မီးဖိုချောင်တွင် ပထမဦးဆုံး ကြက်ဥ ၃ လုံးကြော်လိုက်၏။ ထို့နောက် မနေ့ညက ရေစိမ်ထားသည့် ပဲပိစပ်များကိုစစ်လိုက်ပြီး ပဲနို့ကြိုလိုက်သည်။
