Rebirth: Degenerate S*ave Abuses Tyrant

Rozdział 80

Przemówienie Luo Weia właśnie się skończyło, gdy poniżej bramy rozległ się dźwięk bębnów wojennych, który rozbrzmiał jak grzmot. Armia Północnego Yan rozpoczęła atak na miasto.

Wei Lan podszedł i osłaniał swojego mistrza.

- Młody mistrzu, może powinieneś najpierw wejść do środka.

- Nie ma takiej potrzeby. - Luo Wei uśmiechnął się do obecnych generałów. - Zostawiam los miasta we wszystkich waszych zdolnych rękach.

Na polu bitwy trwała rzeź, trupy były porozrzucane po pustkowiu, a krew płynęła jak rzeki.

Luo Wei stał z boku w milczeniu. W swojej drugiej szansie na życie zmienił już bieg tak wielu spraw. Jeśli straciłby dziś życie w Ye Jie, byłaby to śmierć bez żalu.

- Młody mistrz! - Wei Lan strzegł Luo Weia, będąc przerażonym, że grad strzał spod murów zrani jego mistrza.

- Przepraszam. - Powiedział niespodziewanie Luo Wei.

Wei Lan zamarł na chwilę, po czym odwrócił się, by spojrzeć na niego.

Luo Wei również go obserwował.

- Wciągnąłem cię w to.

Wei Lan wpatrywał się w Luo Weia przez dłuższą chwilę.

- Nie stanie ci się żadna krzywda, młody mistrzu! - Powiedział Wei Lan.

- Życzę sobie tylko, by nie spotkała cię żadna krzywda. - Powiedział Luo Wei.

Wei Lan uniósł szablę w dłoni i dwie połówki strzały upadły u ich stóp, złamane.

- Życie Wei Lan zawsze było tanie. Nie martw się, młody mistrzu. Zadbam o twoje bezpieczeństwo, nawet jeśli będę musiał zginąć w walce.

- Jak o ludzkim życiu można mówić w kategoriach cenne i tanie? - Luo Wei chichotał delikatnie za Wei Lanem. - Może byłoby lepiej, gdybyśmy zginęli razem, my dwaj. Przynajmniej nie będziemy samotni w naszej podróży do podziemi.

Zamieć stawała się coraz bardziej złośliwa, sprawiając, że prawie niemożliwe było utrzymanie oczu otwartych.

Wei Lan czuł jednak ciepło w środku. Z osobą za nim, podróż do krainy duchów nigdy nie mogła być samotna.

Luo Wei obserwował Wei Lana, jak mężczyzna go ochrania, ale jego klatka piersiowa pękała z poczucia winy. Jeśli nie uda im się tego przeżyć, czyż to nie on będzie tym, który uśmierci Wei Lana?

Armia północnego Yan oblegała miasto przez całą noc. Dopiero o świcie zabrzmiały ich trąby i żołnierze wycofali się.

- Młody mistrzu. - Ubranie Wei Lana było całe poplamione krwią. Podbiegł do Luo Weia. - Jesteś ranny?

- A ty zostałeś gdzieś ranny? - Luo Wei potrząsnął głową. On faktycznie bardziej się martwił o niego, niż o siebie.

- Nie. - Wei Lan postawił trochę dystansu między sobą, a Luo Weiem, bojąc się, że zgniły smród krwi będzie go obrzydzał.

- Czy nie jesteś tu ranny? - Akurat tak się złożyło, że Luo Wei zobaczył ranę na lewym udzie Wei Lana, na tyle głęboką, że skóra wywinęła się na zewnątrz wokół rozcięcia. - Czy to nie boli? - Szybko wyciągnął rękę, by podtrzymać Wei Lana.

- Młody mistrzu, jestem brudny. - Wei Lan odsunął się na bok. - Wszystko będzie dobrze. Pójdę i znajdę lekarza, który to zabandażuje.

- Młody mistrzu. - W tym momencie wszyscy oficerowie i generałowie, którzy nie byli ranni, zebrali się wokół.

- Wszyscy, muszę zaoferować moją najgłębszą wdzięczność z góry za całą ciężką pracę i dodatkowy wysiłek, który wkładacie w tę bitwę. - Powiedział Luo Wei do wszystkich obecnych. - Jestem tylko dobrze zorientowany w książkach i listach, i niezbyt doświadczony w obronie miasta. - Powiedział Luo Wei składając ręce i oddając szacunek każdemu z osobna.

Wszyscy szybko ruszyli, każdy unikając szacunku Luo Weia. Przyzwoitość i wdzięczność od ucznia cesarza nie była czymś, na co mogli sobie pozwolić.

- Trzeci młody mistrz nie powinien się martwić. - Xu Chuan, jeden z powierników i bliskich generałów Luo Qi powiedział do Luo Weia. - Tak długo jak będziemy żyli przez kolejny dzień, będziemy bronić tego miasta!

- Doskonale. - Luo Wei był w tym momencie nadal spokojny. - Będę pod murami miasta, jeśli ktoś będzie czegoś potrzebował, nie wahajcie się mnie wezwać.

- Być może trzeci młody mistrz powinien pójść i odpocząć. - Powiedział Xu Chuan. - Będziemy pilnować wszystkiego dookoła.

- Burza jest silna. - Powiedział Luo Wei. - Nie mogłem mieć nadziei na walkę, ale z wami wszystkimi tutaj ryzykującymi życie w śniegu, jak mógłbym pójść i przeczekać w ciepłym pomieszczeniu?

Nie powiedzieli nic więcej, ale wszyscy zasalutowali Luo Weiowi. Nawet jeśli ten trzeci młody, pan z rodziny Luo był jeszcze młody, to miał styl i grację swojego starszego brata. Nawet gdyby to było tylko dla ich dowódcy, Luo Qi, to nadal upewniliby się, żeby Luo Wei był bezpieczny.

U podstawy murów miejskich, w pobliżu prowizorycznego ogniska, Luo Wei starannie opatrywał rany Wei Lana.

- Czy młody mistrz nauczył się również medycyny? - Zapytał Wei Lan.

- Przeczytałem kilka książek na ten temat. - Luo Wei uśmiechnął się gorzko. W swoim poprzednim życiu, jeśli nie potrafił zadbać o siebie, jak mógł przeżyć te wszystkie lata?

Wei Lan zauważył kroplę odlanej krwi w kąciku ust Luo Weia i automatycznie sięgnął, aby ją wytrzeć. Dopiero kiedy jego palec dotknął jego warg, zdał sobie sprawę z tego co robi i szybko cofnął rękę, zawstydzony patrząc na niego.

Luo Wei odwzajemnił uśmiech i oparł głowę na ramieniu Wei Lana.

- Dzisiaj jest zimno, Lan.

Wei Lan przeciągnął swoją futrzaną pelerynę nad nimi oboma, otulając ich razem.

- Czy tak jest lepiej?

- Dużo lepiej.

W wietrze i śniegu, obaj skulili się i oparli o siebie, słuchając bicia serca każdego z nich, i powoli zasnęli.