Rebirth: Degenerate S*ave Abuses Tyrant

Rozdział 145 'Walka do ostatniego tchu'

Luo Wei poczuł się bezsilny. W tonie Long Xuana nie było nawet cienia kpiny, ale jego słowa były największą drwiną. Luo Wei odwrócił się, chcąc odejść. Nie chciał, by Long Xuan dostrzegł choćby ułamek jego niezadowolenia z księcia. Nie obchodziło go, jak naiwny był teraz książę - dopóki mógł wstąpić na tron, życie jego rodziny Luo było lepsze. Musiał tylko wytrzymać przez jakiś czas.

- Luo Wei. - Long Xuan patrzył, jak odchodzi, zrobił kilka kroków do przodu i chwycił go za lewy nadgarstek.

- Wasza Wysokość ma jeszcze jakieś sprawy? - Luo Wei strząsnął rękę Long Xuana i cofnął się o kilka kroków, jakby był wielką plagą.

- Aż tak się mnie boisz? - Long Xuan naciskał, podchodząc blisko Luo Weia.

- Jego Wysokość jest potomkiem smoków. Luo Wei jest tylko pokornym sługą. Jak pokorny sługa może się nie bać? - Luo Wei nadal się cofał.

Long Xuan wyciągnął rękę i ponownie chwycił Luo Weia za nadgarstek, po czym wziął go w ramiona.

W ramionach Long Xuana Luo Wei prawie nie mógł oddychać. Dopiero wtedy Luo Wei odkrył, że wciąż bał się Long Xuana. Ta osoba zawsze była jego koszmarem. Chciał zapomnieć o przeszłości; w obliczu tej osoby mimowolnie przypominał sobie o niej.

- Dlaczego nazywasz się Luo? - Long Xuan zapytał Luo Weia. (T/N: To zdanie może oznaczać "dlaczego chcesz nosić nazwisko Luo" lub "dlaczego nosisz nazwisko Luo").

- Przepraszam, Wasza Wysokość, urodziłem się z nazwiskiem Luo.

Long Xuan odwrócił się. Po kilku krokach przycisnął Luo Weia do pnia sosny.

- Luo Wei, mówię ci. Rzeczy, które chcę zdobyć, muszę zdobyć sam.

- Ten kraj?

- Tak.

- Ten pokorny sługa poczeka i zobaczy.

- Ale ty chcesz zablokować mi drogę.

- Jego Wysokość chce powiedzieć temu pokornemu słudze, że ten, kto zablokuje mu drogę, zginie?

Long Xuan uniósł podbródek Luo Weia i spojrzał na jego wspaniałą twarz.

- Wciąż podoba mi się to, jaki byłeś kiedyś. - Powiedział do Luo Weia. - W przeszłości tylko się do mnie uśmiechałeś, w przeciwieństwie do teraz. Co kryje się w twoich oczach? - Long Xuan przycisnął palec do jego lewego oka. - Nienawidzisz mnie?

Luo Wei przypomniał sobie tę scenę w ośrodku przyjemności. Long Xuan wpadł w furię i własnymi rękami wydłubał jedno z oczu Luo Weia.

- Co? - Luo Wei zapytał Long Xuana. - Wasza Wysokość chce wydłubać oko temu pokornemu słudze? - Kończąc to pytanie, Luo Wei poczuł, jak palec nad jego lewym okiem traci siłę.

- Byłoby dobrze, gdybyś nie nazywał się Luo. - Long Xuan niezachwianie wpatrywał się w twarz stojącą przed nim.

Luo Wei roześmiał się głośno.

- Wasza Wysokość, nawet jeśli w przyszłości Wasza Wysokość będzie miał ten kraj w swoich rękach, nadal nie możesz kontrolować reinkarnacji, prawda? Co więcej, w tej chwili Wasza Wysokość nadal nie posiada tego kraju w swoich rękach!

- Tak naprawdę nie chcę, żebyś mnie nienawidził. - Powiedział Long Xuan. - Wcale tego nie chcę.

- Prawie doprowadziłeś do śmierci mojego drugiego brata! - Luo Wei w końcu nie mógł powstrzymać gniewu wypełniającego jego serce i krzyknął na Long Xuana. - Nadal masz nadzieję, że cię nie znienawidzę?! Po tym wszystkim, co zostało powiedziane i zrobione, co z ciebie za człowiek? Bez względu na to, jak okrutny jest tygrys, nie zje własnego dziecka. Nawet własnego...

Long Xuan pocałował usta Luo Weia, blokując dźwięki gniewnej reprymendy.

Luo Wei był oszołomiony, a gdy to minęło, energicznie popchnął Long Xuana.

- Puść młodego mistrza. - Powiedział zimno Wei Lan. Lodowaty czubek jego miecza spoczął na karku Long Xuana.

Long Xuan puścił Luo Weia. Podczas szamotaniny Luo Wei ugryzł go w czubek języka. Splunął krwią na śnieg.

Wei Lan schował Luo Wei za sobą, wpatrując się zimno w Long Xuana.

- Wei Lan? - Long Xuan spojrzał na Wei Lan z rozbawieniem. - Śmiesz mnie skrzywdzić?

- Czy Wei Lan się odważy, czy nie, Wasza Wysokość może spróbować. - Odpowiedział Wei Lan. Strażnik Cienia Qilin dostarczał ludziom zabawy, ale był także ostrym narzędziem zbrodni. Wei Lan już dawno zapomniał, ilu ludzi zabił, choć nigdy nie zabił księcia. Jednak przez wzgląd na Luo Weia nie miał nic przeciwko temu, by jeszcze jedno życie padło w jego rękach.

- Jeśli mnie zabijesz, cała rodzina twojego młodego mistrza będzie musiała zapłacić za to życiem. - Long Xuan nie bał się.

- Nie ma tu innych. - Powiedział Wei Lan.

Long Xuan spojrzał na Luo Weia stojącego za Wei Lanem.

- Myślałem, że lubisz mądrych ludzi, ale on jest naprawdę taki głupi.

- Chodźmy. - Luo Wei pociągnął Wei Lana za rękę. - To nie jest odpowiedni czas.

- Ale ja nie chcę go puścić! - Long Xuan wyciągnął już miecz zza pasa. Ostrze miecza było tak jasne i czyste, że można je było porównać do lustra; było nawet cieńsze niż cienkie ostrze w dłoni Wei Lana. Long Xuan nie czekał na reakcję dwóch osób stojących przed nim i uderzył mieczem w Luo Weia.

Wei Lan odepchnął Luo Weia jedną ręką, drugą chwycił swój miecz i zablokował obosieczne ostrze Long Xuana.

Dwa miecze spotkały się; rozległ się ostry dźwięk.

Long Xuan i Wei Lan jednocześnie cofnęli się o krok. Cienki miecz w dłoni Wei Lana był dobrym mieczem, który znalazł dla niego Luo Wei, ale wyszczerbił się przy ostrzu Long Xuana.

- Kung fu nie jest złe. - Skomentował Long Xuan, po czym wystąpił naprzód, mając przewagę. Miecz w jego dłoni był jak duchowy wąż, a każde uderzenie ześlizgiwało się w kierunku najważniejszych części ciała Wei Lana.

Luo Wei stanął z boku. Chciał przypomnieć Wei Lanowi, by był ostrożny, ale bał się go rozpraszać. Sztuki walki Wei Lan nie były złe, ale Long Xuan był mistrzem zarówno we władaniu piórem, jak i mieczem. Sparował wcześniej ze starszym bratem Luo Qi i żaden z nich nie miał przewagi. Czy Wei Lan mógł być przeciwnikiem Long Xuana?

Gdy tylko Wei Lan i Long Xuan skrzyżowali ostrza, Wei Lan wiedział, że książę chce go zabić. Miecz w jego dłoni nie był tak dobry, jak miecz jego przeciwnika. Wei Lan mógł jedynie ostrożnie uchylić się przed ostrym mieczem Long Xuana. Umiejętności walki Straży Cienia Qilin nie miały sobie równych w całej krainie. Wei Lan mógł jedynie doprowadzić do remisu z Long Xuanem.

Cesarski ochroniarz był w zasięgu ręki, ale Long Xuan nie chciał go użyć. Jednak ten Wei Lan - jednym spojrzeniem zobaczył połowę sprzączki mandaryńskiej kaczki u jego pasa. Long Xuan nagle zapragnął zabić tę osobę. Kaczki mandaryńskie tworzyły pary. Jeśli jedna osoba zginęła, jak obie mogły stworzyć parę?

- Wasza Wysokość? - Fu Yun przyprowadził ze sobą innych i znalazł Long Xuana. Nie wiedział, co się tam dzieje. Zobaczył tylko, że Long Xuan walczy z kimś z daleka, i pospiesznie krzyknął, co sprawiło, że ludzie rzucili się do przodu.

Long Xuan zatrzymał swoje ruchy. Nie wiedział, czy wśród ludzi przyprowadzonych przez Fu Yuna byli szpiedzy jego ojca cesarza. Życie Wei Lana nie mogło zostać dziś odebrane.

Wei Lan błyskawicznie pojawiła się u boku Luo Weia.

- Wszystko w porządku? - Luo Wei zapytał pośpiesznie z głęboką troską.

- Nic mi nie jest. - Wei Lan spojrzała na Luo Wei z góry na dół, obawiając się, że Luo Wei został ranny.

- Mnie też nic nie jest. - Powiedział Luo Wei. - Chodźmy.

- Luo Wei. - Long Xuan schował miecz i krzyknął raz.

Luo Wei spojrzał na Fu Yuna i jego grupę, która zbliżała się coraz bardziej. Gestykulował z należytą uprzejmością do Long Xuana i powiedział:

- Ten pokorny sługa gratuluje Jego Wysokości, że był w stanie opuścić stolicę, znajdując sobie pole do działania.

Long Xuan podniósł rękę na Fu Yuna z daleka, a Fu Yun i ludzie, których przyprowadził, zatrzymali się.

- Jeśli Wasza Wysokość nalega na posiadanie tego kraju, to my... - Luo Wei stłumił ogień gniewu w swoim sercu. Oczywiście widział też, że Long Xuan chciał nawet zabić Wei Lana. Luo Wei przez chwilę nie mógł znaleźć odpowiednich słów, by wyrazić siebie.

- Jak chcesz, żeby było? - Zapytał Long Xuan z rękami splecionymi za plecami.

- Zobaczmy, na kogo spadnie jeleń. - (T/N: tzn. kto wyjdzie z tego zwycięsko). W lesie zapanowała cisza, a głos Luo Weia rozbrzmiał zarówno z podziwem, jak i ponuro. - Wasza Wysokość, możemy walczyć tylko do ostatniego tchu.

Long Xuan patrzył, jak Wei Lan wspiera Luo Weia, gdy oddalali się od siebie, i obserwował, jak dwie pary śladów trzymających się blisko siebie tworzą połączone ścieżki na białym śniegu. Long Xuan otworzył usta. Krew na czubku jego języka przestała płynąć, ale teraz zaczął odczuwać ból. Walka do ostatniego tchu? Long Xuan zaśmiał się bezgłośnie.