Emir Orçun isimli ünlü piyanistin hayatı gitmiş olduğu resim sergisinde ki Arzum Dila Tanrıyar isimli bir kadınla tanıştıktan sonra sıradışı bir hal alır. Hayatını uç nokta da yaşayan çapkın piyanistin hayatı yine hayatı uç noktalarda yaşayan ressa...
Ayna da kendini izlerken buldu. Yaraları kabuk bağlıyordu artık. Eli boynuna gitti. Kendini sürekli kasmasından dolayı boynunda ağrılar kendini bırakmamıştı. Arzum'u düşündüğü her an öfke patlamasıyla birlikte kaybettiği ilişkinin hüsranıyla yüzleşiyordu.
Dolaptan aldığı gömleği üzerine geçirirken göğsünde ki yaraya baktı. Arzum'un yarasıyla karşılaştığı ilk ana gitti zihni. Ürkek korkak ve bir o kadar uzaktı. Biran hafızası yerine geldikten sonra kişiliğinin değiştiğini düşündü.
Tanıdığı Arzum 'un karşısında her zaman üstünlük kurmayı başarmıştı. Her defasında ikna ettiği kadının son buluşmalarında buz gibi davranması aklına Derya'yı getirmişti. Farkın da olmadan Arzum'un Deryalaştığını düşündü. Soğuk düşüncelerinin bu kadar hissizleşmesine sebep olduğu için kendine kızsa da bir yandan da hoşuna gitmişti bu durum.
Arzum da sürekli hâkimiyet kurmasının ilişkilerinde monotonluğa sebebiyet verdiğini düşündü. Belki de bu yüzden Derya'yı ilişkilerini renklendirmek için tolerans tanıyarak hayatına almıştı. Derya'nın kendisiyle vakit geçirirken zihninin bir kenarında Arzum'un olduğunun sebebini de buna yordu. Aslında düşüncelerin de Derya ile Arzum'u bir beden de istediği ortaya çıkmıştı.
Gülümsedi Arel'le birlikte olduğunu söylerken dudaklarında küstahça bir seğirme gördüğü an aradığının aslında bu olduğunu fark etmişti. Biraz oyun oynamanın zararı yoktu. Sehpanın üzerinde ki gazeteyi fark etti. Bir hafta önce Derya ile manşete taşındığı gazeteydi. Derya'yı özlediğini düşündü. Kendisine kendisini hatırlatan tek kadındı. Bu kadının sevdiği yanı tamamen kendisi olmasıydı. İçinde ki her türlü şiddeti Derya'nın karşısında çıkarma özgürlüğünü seviyordu. Gazetenin üzerinde ki telefonu alarak ne zamandır aklında olan kadını aradı.
Telefon kapatacakken açıldı. " Nerdesin?"
Derya " Uçaktan yeni indim hava alanındayım"
Emir " Nerdesin" dedi sorusunu yineledi
" İstanbul da"
Emir gülümseyerek " Bana kaçtın yani"
Derya " Akşamüzeri tekrar Bursa'ya gideceğim işlerim var"
Emir " İşlerini askıya al o zaman adresi mesaj atmama gerek yok bekliyorum seni konuşmamız lazım" diyerek telefonu kapattı. Ses tonunda kattığı telaşın Derya'nın yanına getireceğini biliyordu.
Derya'yı görmek için heyecanlanıyordu. O kadar sıkıntıdan sonra iyi gelecekti. Bu vesileyle babasının da neler düşündüğünü öğrenebilecekti. Bu zamana kadar ses çıkarmaması aslında babasının olayı kapattığını önemsemediğini gösteriyordu.
Derya ile babasının arasında ne olduğunu çözemiyordu. Evini sofrasını şirketini açtığı kadının kendisiyle birlikte olduğunu görmesine karşılık Derya'nın hala Bursa ve babası ile bağlarının kopmadığı açıkça ortadaydı.
Aralarında ki bağı her sormasında söz birliği etmişler gibi susulması ve anlamadığı bir dayanışma aslında canını sıkıyordu. Babasıyla hiçbir zaman bir fikir üzerinde anlaşamamışken Derya'nın babasıyla bir uyum için de olmasını hazmedemiyordu. Kendisinde kaybettiği evlat dayanışmasını Derya'da buluyordu sanki. Benzetmesine güldü. Babasıyla Derya'yı bir yatak da düşünmek ise yüzünde ki gülümsemeyi dondurdu. Derya'yı kendisine aitmiş gibi düşünmek kendisine iyi geliyordu.
Mutfağa geçti misafirine leziz bir sofra hazırlamak için. Bakışlarını tavana dikti. Bursa da babası ve Derya ile yaşadığı dönemi düşündü yaklaşık bir ay kalmış olmasına rağmen Derya'nın hangi yemeği sevdiğini bilmiyordu. Derya'nın sürekli kendini saklamasının bir sonucu olsa da bunu bilmiyor olmanın dezavantaj sağladığı ortadaydı. Kendisini çok iyi tanıyan bir kadın karşısında savunmasız bırakıyordu bu durum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
