Aşk Koleksiyoncusu

113 - Mezar başında günah çıkarma

Babasının defin işlemlerinden sonrada Bursa'yı terk edememişti. Yaşadığı son günleri zihninin bir yerinde hep canlanıyordu. Ve bu bazen Duru'nun hayaliyle karışıyordu.
Haksızlık yaptığı hissi büyüyordu içinde. Aslında en büyük haksızlık kendine yapılmıştı. Bu hayatta var olmak isteyen kendi değildi. Varlığının oluşmasına sebep olanlardı suçlu.

Elleri yüzüne gitti. Parmak uçları şakaklarındaydı. Düzenli uyuyamaması baş ağrısı yapıyordu. Hangi vakit düzenli uyumuştu ki. Yüzüne gayrı ihtiyarı bir gülümseme yayıldı. Arzum bunu sağlamıştı. Eğer uyandığında yanında kalmış olsaydı şuan beraber uyanmış olacaklardı. "Bu kadar gururlu olman gerekiyor mu?" saçma sapan bir gururun peşinden sürükleniyordu. Eli anlına gitti. Belki ileri gitmişti kendisi de çok. Yaptığı haksızlıkları düşünmek istemese de bir yanlış anlaşılmayla Arzum'a hayvan gibi sahip olmasıyla başlamıştı herşey. Kötülüğün anahtarını ele geçirirek Arzum'un hayatını zehir etmişti. Yanlış anlaşılmaya bir değil iki ihanet sığdırmayı başarmış bununla da yetinmeyerek Arzum'u en zor günlerinde yanlız bırakmıştı. Kendi başlattığı hatırlatma seromisine kendi katlanamamıştı. BENCİLLİK genlerinde olmalıydı. Duru belirdi zihninde bencilliğini yok eden kadın bencil olmasını dile getirmemiş miydi?

Duru'nun vücudunda Arzum'u düşündü. Dokunmadan Arzum'u sevmeyi hayal etmeye çalıştı. Ruhuna aşık olduğu kadının bedenine sahip olamamak delirtirdi kesin diye düşündü.

Duş alıp odasından çıktığında Derya'yı yemek masasında babasının koltuğuna bakarken buldu. Bir şekilde Derya'da terk edememişti babasının anılarını. Babasıyla en uzun vakit geçiren o olmuştu. Derya'nın karşısındaki sandalyeye geçerek oturdu. Gözlerindeki yorgunluğa bakıldığında geceyi burada geçirdiğini anlayabiliyordu. "Biraz uyumayı neden denemiyorsun?"

Başını kaldırıp Emir'in gözlerine baktı. Kendine değil de sanki daha ilerde bir noktaya bakıyormuş gibi derindi bakışları. Derin bir iç geçirdi. Önünde duran boşalmış alkol şişelerinin arasından bardağını alarak son yudumunu da bir dikişte bitirdi. Bir zamanlar neşeyle kahvaltı yapılan masa şimdi kedere bürünmüştü. Elindeki kadehi masaya bırakacak gücü bulamayarak havada bıraktı. Gürültüyle düşen bardak şişeleri devirmişti. Yine de sarhoş olmadığını düşünüyordu. Ellerini masaya dayayarak kalktı. Yeni yürümeye çalışan çocuklar gibi dengesini sağlamaya çalışıyordu "Ona haksızlık yaptın Emir Orçun" dedi. Elini kaldırdı. Parmağı daire çizerek kendini gösterdi "Haksızlık yaptım." Emir'le yaşadıklarının pişmanlığını duyuyordu. Bunu Tanju'nun bilip hiçbir şey yapmamış olmasınaydı öfkesi.

Emir ayağa kalkarak Derya'nın kolundan tuttu "Ayılınca konuşalım bunları"

Derya kolunu Emir'in elinden kurtardı. Derin bir iç geçirdi. "Tanju" diye fısıldadı. Gelmeyecek günlerin hezeyanını yaşıyordu. Bir iki adım attı. Emir kolundan tuttu tekrar düşmemesi için. Derya tekrar kolunu kurtararak yürüdü. Emir ardından bakakalmıştı. Derya odasına girdiğinde masaya baktı içecek bir şey kalmamıştı. Saatine baktı. Sabahın onuydu. Annesi bugün İstanbul'a gidecekti. Arabanın anahtarlarını alarak evden çıktı. En azından evin kasvetinden kurtulacaktı biraz. Belki kendi de gitmeliydi İstanbul'a. Derya'nın suçluluk duyuyor olması bu isteğini daha çok artırıyordu. Yaşadıklarından pişman olabileceğini hiç düşünmemişti. Direksiyona odaklandı. Düşünmemesi gerektiğini yineliyordu. Olayların üst üste gelmemesi zihnini yorgun düşürüyordu. Sorumluluklarının arttığını hissetti. Victoria'ya ve Derya'ya karşı...

Zihnin bir köşesinde gizlediği Arzum gülümsemesine sebep oldu. Yanında kendisini sorumlulukları için cesaret veriyordu sanki.

Hava alanına geldiğinde annesini görememişti. Daha gelmediğini düşündü. Evden alma isteğine karşı çıkmıştı. Arkasında duyduğu "Emir" kelimesi dönmesine sebep olmuştu. Annesi elinde küçük bir valizle kendine yaklaşıyordu. Üzerinde hala matem elbisesi vardı. Yüzünü kaplayan gözlüklerin çıkartıp Emir'e sarıldı "Teşekkür ederim. Seni görmeden gitmek istemedim."