LUANA: Mamang...
CORA: Sige na, hija. Para din naman sayo yan e.
LUANA: Mamang, ayoko pong sumama sa kanya.
CORA: Luana, gusto mo bang magalit din ako sayo?
LUANA: Mamang, please...
RANDEL: (hahawakan sa braso ang dalaga) Let's go. Para di na tayo tanghaliin pa.
LUANA: No! (pilit ba babawiin ang braso)
RANDEL: Sasama ka ba ng maayos o—
LUANA: Okay, okay. Sasama na ko. Kaya pwede, bitiwan mo na ko?
RANDEL: No. Baka takasan mo naman ako.
LUANA: Are you nuts? Sa kondisyon kong ito, you think magagawa ko yon?
RANDEL: Who knows? (sabay kibit-balikat, tila wala itong balak na bitiwan ang dalaga)
LUANA: Okay. Pero teka...
RANDEL: Luana!
LUANA: Pwede bang...pwede bang isama natin si Vangie o di kaya si Nemo?
RANDEL: No. Dito na lang sila. Mabilis lang naman tayo dun.
LUANA: Please?
RANDEL: I said no, and that's final.
Wala na ring magagawa ang dalaga kundi ang sumama ito.
Sa kotse...
Imbes na maupo sa harap, tatabihan ni Randel si Luana sa likod.
LUANA: Why are you here? (Agad na lalayo at isisiksik ang sarili sa kabilang dulo)
RANDEL: Bakit, may masama ba?
LUANA: Pwede ka namang maupo diyan sa harap a.
RANDEL: Bakit ba? E sa mas gusto ko dito.
LUANA: Fine. E di ako na lang.
RANDEL: Hindi ka aalis, hindi ka lilipat.
LUANA: Haist! Alam mo sumusobra ka na ha!
Tataasan lang siya ng kilay ni Randel.
Pagkarating sa hospital...
RANDEL: Let's go. (grabs her hand)
LUANA: Ano ba? Bitiwan mo nga—
RANDEL: You're cold. Are you scared?
LUANA: Of course, not! Bitiwan mo ko sabi! (pilit na babawiin ang kamay)
Instead of releasing her, Randel intertwines their fingers.
LUANA: Ano ba?
RANDEL: You don't have to be scared; kasama mo ko.
LUANA: Shut up!
After more than an hour, tatawagin ng isang staff ang pangalan ni Luana. Dahan-dahang tatayo ang dalaga. Agad namang susunod si Randel dito.
LUANA: Saan ka pupunta?
RANDEL: Sa loob, sasamahan ka.
LUANA: What? No! Di ka na kailangan dun. Hindi naman ikaw ang pasyente.
