RANDEL: What?
LUANA: Nag-sorry na ko, and you accepted naman. So, I think wala ng problema. Okay na tayo. Kaya...pwede na ba akong bumalik dun kina Minnie?
RANDEL: (mapapatayo) I knew it! That was a trap! Pinaglalaruan mo ko.
LUANA: Of course, not. Tsaka di ba ito ang gusto mo? Ang dumaan sa 'due process'? So here I am now...nagpapaalam sayo ng maayos.
RANDEL: And what if I said no?
LUANA: I know you can't and won't do that.
RANDEL: Nope. You're wrong. Of course, I can. (smirks)
LUANA: Randel naman e...
RANDEL: Hoy, Luana...ikaw, porke't alam mo na mahal mahal kita, sinasamantala mong kabaitan ko at pagmamahal ko sayo ha.
LUANA: Eh? Mabait? Ikaw? Eew! Kapal mo ha.
RANDEL: Basta. Dito ka lang. Mamaya ka na lang pumunta dun. Tatawagan ko na lang sila.
Isang masamang tingin ang ipupukol ni Luana sa asawa.
RANDEL: Hindi mo na ko madadaan sa ganyan, mahal ko. Sige na, pahinga ka muna dito.
LUANA: No!
RANDEL: Yes!
LUANA: Sige na, please? Pleaaaaaase?
RANDEL: Nope!
LUANA: Pleeeeeeeeeeaaaase?
RANDEL: (eye rolls) Okay, okay. Pero sa isang kondisyon.
LUANA: Wait...don't tell me...
RANDEL: Yup! Kasama mo ko. Sasama ako.
LUANA: Bakit pa? Ma-o-OP ka lang dun.
RANDEL: I don't mind. What matters is kasama mo ko and I don't have to worry about you anymore.
LUANA: Ugh! Fine! (tatayo ito at mauunang lalabas)
Nakangising susunod naman si Randel.
RANDEL: (sa isip nito) In a way, I win!
Pagdating ng bandang alas-singko, kung kelan palubog na ang araw, mag-papaalam sina Minnie at Gelai sa dalawa. Sila ang angpresentang magluto ng kanilang hapunan. Mananatiling nakaupo si Luana sa dalang beach chair ni Randel habang nakaupo naman ang huli sa buhangin sa tabi ng asawa.
Ilang saglit pa, bigla na lang matatahimik si Luana habang nakatingin sa, malawak na dagat, sa kulay-kahel na langit at sa papalubog na araw. Isang parte ng nakaraan ang magbabalik sa kanyang alaala.
LUANA: Honey, I'm so happy. I've waited for this for so long. At salamat sa Diyos, dumating din siya at last. And thank God din kasi binigay ka niya sa akin, na dumating ka sa buhay ko. Na kahit bulag ako, naranasan ko ring masilayan ang konting liwanang dahil sayo at sa pagmamahal na pinaramdam niyong lahat sa akin. Sana masuklian kong lahat ng kabutihan niyo.
LANDER: Hush...Ayan ka na naman e. Di ba sabi ko sayo, ayaw ko ng makita na umiiyak ka. You promised me na di ka na iiyak, di ba?
LUANA: I'm sorry. Hindi ko lang kasi ma-contain yong nararamdaman ko.
LANDER: I know. Kung alam mo lang kung gaano ako kasaya dahil sa wakas matutupad na yong mga pangarap natin. Soon you'll be seeing this beautiful sight I'm seeing right now. This orange-colored sky, that blue sea during the day, si Nanay Helen, si Badong, si Minnie, si Gelai, yong mga kapitbahay natin, lahat ng magagandang bagay sa paligid mo, masisilayan mo na rin sila.
