Yalan

Geçemem

Sabah hazırlandığımda ilk işim Gizem'in odasına gitmek oldu.

Gece boyu ağlamıştı. Sesini duymama rağmen ona olan sinirim geçmedi diye yanına gitmiştim.

Sadece Özgür evine gitmeden önce onun ynaına uğramıştı.

Gizem'in uyuduğunu gördüğümde odasına girdim.

Gizem'in huyu buydu. Bir sırrı gizli tutmakta zorlanırdı, ağzından fark etmeden kaçırırdı.

Ona söylemek benim hatamdı.

Alnından yavaşça öptüm ve açılan üstünü örttüm.

Odasından çıkarken derin bir nefes verdim.

Bu zamana kadar babama benzemiştim. Özgür ne kadar inkar etse de...

Babam bana şiddet uyguladıktan sonra Gizem yanıma gelip her mutluluğunu benle paylaşmaya çalıştığında ona zarar vermiştim.

Onun ben bunları yaşarken mutlu olmasına dayanamazdım.

Bağırırdım, vururdum, canını yakardım. O ise her seferinde "O benim ablam." diyerek beni severdi.

Yaşadıklarımın verdiği hasarı onda çıkarmam yanlıştı.

"Söz veriyorum, Gizem. İyi bir abla olmak için çaba göstereceğim."

Merdivenlerden indiğimde beni bekleyen adamıma "Barbaros Kayabey şu an nerede?" diye sordum.

"Hala aynı yerinde, sahilde."

"Bu sefer magazincilere haber veremeyiz. Eğer sohbet istediğim gibi gitmezse istediğim haberin tam zıttı ortaya çıkar. Siz uzakta mevkilenip bizi çekeceksiniz. Sonra bunu daha önce anlaştığım magazin habercilerine atın. Bu akşamki magazinde çekilen fotoğraf ile haber yapsınlar."

"Tabii efendim." dediğinde "Çıkalım." dedim.

Evden çıktığımda kapıdaki görevliye, "Bugün Gizem işe başlayacak. Onu işe siz bırakın ve babamı çevrede görürseniz uzaklaştırın. Gerekirse vurun." dedim.

"Emredersiniz Gamze Hanım."

Benimle birlikte evden çıkan adamıma, "Ben şimdi gideceğim. Yanına birini daha al ve arkamdan gizlice gelin." dedim.

"Tamam Gizem Hanım."

Arabama bindim ve Barbaros'u izleyen adamlarımın attığı konuma girdim.

Biz orayı gittiğimizde Barbaros'u takip eden adamlarımın işini peşimden gelen adamların üstlenecekti.

Barbaros'u şu an izleyenler sabah akşam onu izlediğinde yorulmuş olmalıydı.

Benimle gelenler fotoğrafları çektikten sonra magazincilere ulaştırsınlar diye kamerayı onlara verecekti.

Magazincilere fotoğrafları ulaştırdıktan sonra bir gün dinlenmelerine müsaade vermiştim.

Arabayı sürerken ne diyeceklerimi içimden tekrar ediyordum.

Sahile geldiğimde arabayı park ettim.

Barbaros, kumların üzerine tek başına oturmuş içki içiyordu.

Yavaşça yanına gittiğimde ayak seslerini duymuş olmalı ki arkasını döndü.

Beni gördüğünde şaşkınlıkla ayağa kalktı.

Ağlamaktan dolayı gözleri kızarmıştı, biraz da sarhoştu.

"Burada ne işin var?"

"Seninle bir şey konuşmam gerek." dedim.

"Benim de sana bir şey demem lazım." dediğinde "Benimki galiba biraz daha öncelikli. Önce ben desem iyi olacak." dedim.

"Özür dilerim, Gamze."

Bunu beklemediğim için şaşkınlıkla ona baktım.

"Annemin yerine geçeceğini öğrendiğimde deliye döndüm. Annen hakkında ileri geri konuştum."

Gözünden yaş akarken elimi tereddütle yanağına götürdüm ve akan yaşı sildim.

"Annenin yerine geçemem, Barbaros. O seni doğuran kişi. Bense sadece iş için babanla evlencek biriyim. Ciddiye bile alınmayacak bir evlilik." dedim.

"Biliyorum. Sadece cici anne lafları kafayı sıyırmama sebep oldu."

"Ben de hatalıyım. Annene laf söyledim." dedim.

"Madem şirketler birleşecek aramız iyi olmalı. Yoksa şirketlerin zararına olur."

Tebessüm ettim. "Öyle."

Barbaros bir anda bana sarılınca gözlerimi kapattım ve ona sarıldım.

"Tekrardan özür dilerim."

"Ben de özür dilerim."

Barbaros geri çekilirken "Oturmaz mısın?" diye sordu.

"Otururum."

Onunla birlikte kumlara oturduğumda "Babamla evlenecek kişi benden küçük! Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi." dedi.

"Yaşımı öğrenecek kadar araştırma yaptın demek."

"En azından senin gibi babanla evlenmiyorum." deyince güldüm.

"İstesen de pek evleneceğini düşünmüyorum."

Barbaros dediğini fark ettiğinde güldü.

Az önce onun içtiği içkiden bir yudum alırken kendimi geriye doğru bıraktım.

Kumlara uzanırken gökyüzüne baktım. Çok güzeldi.

Barbaros da bana uyarak kumlara uzanınca "Hayat bazen istediğimiz gibi gitmez, Barbaros." dedim.