Yalan

Sanıyordum

"Onlar her zaman beni takip eder. Güvenliğimi sağlıyorlar."

Söylediğim yalana inanmış görünüyordu.

"En azından adamlarını ara. Onlar da bize doğru gelirse daha hızlı sürede daha fazla adam oluruz." dediğinde cebimden telefonumu çıkardım.

Telefonumu ne kadar uğraşsam da açamayınca küfrettim.

"Şarjı bitmiş."

"Tamam, benim telefonumdan ara." deyince hızlı bir yalan uydurdum. "Telefonunu almayı unuttum. Gizem'e bir şey olduysa diye acele ediyordum."

Barbaros elimi tuttu ve "Acele edelim öyleyse." dedi.

Birlikte dağ evine doğru yürürken duyduğum çalılık sesi ile Barbaros'un elimi tutan elini çekiştirdim.

"Birileri arkamızdan geliyor. Mevkilenelim."

Barbaros "Çevremizi sarabilirler. Daha iyisini yapmalıyız." derken iki adam koşarak yanımıza gelmeye başladı.

Yüzleri çok tanıdık geliyordu. Tehlikeli de görünüyorlardı.

"Gamze Hanım!"

"Siz de kimsiniz?" diye sordum.

"Kerim Bey bizim patronumuz." dediğinde kaşlarımı çattım.

Barbaros'un gerildiğini elimi sıkmasından hissediyordum.

"Sizin burada ne işiniz var?" diye sordum.

Tesadüfen burada olamazlardı. Araba bozulduktan sonra ortaya çıkmalarına göre iç büyüktü.

Adamlardan biri tam konuşmaya başlıyordu ki silah sesi duyuldu.

Adamların ikisi de vurulurken Barbaros ile kalın bir ağacın arkasına koştuk.

Bizi vurup öldürebilirlerdi. Bu bizi sağ ele geçirmek istedikleri teorisini güçlendiriyordu.

Aslında bacağımıza, ayağımıza ya da kaçmamızı engelleyecek bir yerimize ateş edebilirlerdi.

Bizi sağ salim yakalamak istiyorlardı. Burada ince bir plan var.

Barbaros, "Ucuz yırttık. Şanslıyız" dediğinde ona baktım. "Öyle, ucuz yırttık."

Barbaros zeki bir adamdı. Şanslı olduğumuz için değil, vurmak istemedikleri için kurtulduğumuzu anlamış olmalıydı.

Bu saldırı ve arabanın bozulması Barbaros'un olanıydı. Arabada kaza yaparsak kendi hayatı da tehlikeye girerdi ama az önce niye beni vurmadılar?

Bunu yapma sebebi ne?

Sebebini her türlü öğrenirdim. Kerim'in adamları planın neresindeydi?

Onları karıştırmak anlamamı kolaylaştırırdı.

Kerim, Barbaros için çalışsa bile niye kendi adamlarını öldürtsün? Oturmayan bir şey var.

İlk fırsatta Kerim'in yanına gitmeliyim.

"Gamze!" diye seslenen Barbaros'a baktım. Dalıp gitmiş olmalıyım.

"Sana sesleniyorum, duymuyor musun?"

"Dalmışım."

"Orasını fark ettim."

Düşünmeden, "Bizi yaralamadan yakalamak istiyorlar. Kaçıp gidelim." dedim.

"Gamze, delirdin mi? Ateş açtılar? Nasıl kaçalım?"

Kendimden emin bir ses tonuyla, "Bizi vurmayacaklar." dedim.

Barbaros kısa bir süre düşündü. Herhalde anladığımı fark etmişti.

"Emin misin?" diye sordu.

"Eminim."

"Öyleyse adamlarına söyle, ateşi kessinler. Ekşına gerek yok, yürüyerek gidelim." dediğinde kaşlarımı çattım.

"Bunlar senin adamların değil miydi?" diye sordum.

"Değil. Ben senin senin sanıyordum."

Açılan kurşunlardan biri arkasına geçtiğimiz ağacı sıyırıp geçerken Barbaros koruma içgüdüsü ile kolumdan tutup beni kendine çekti.

"Niye bizi vurmayacaklarına "Eminim." dedin. Bu ne?"

"O senin adamların olduğunu sanarkendi. Şu anki ortam çok farklı." dedim.

"Kaç kişi olduklarını öğrenmemiz gerek." diyen Barbaros'a "Beni yukarı kaldır. Şu an ağaçtan sağa ya da sola doğru kaçarsak diye hazırda bekliyorlardır. Onlar beni fark etmeden kaç kişi olduklarını sayabilirim." dedim.

Barbaros beni kafasıyla onayladıktan sonra bacaklarıma sarıldı ve beni havaya kaldırdı.

Kafamı ağaçtan dışarı çıkardıktan sonra kaç kişi olduklarını saymaya başladım.

Üç kişi, açık hedef gibi ortada duruyordu. Büyük olasılıkla bize yaklaşmaya çalışacaklardı.

Dört kişi de birbirlerinden yaklaşık on metre uzaklıkta konumlanmışlardı.

"İndirebilirsin." diye fısıldadım.

Barbaros beni indirince "Toplam yedi kişiler. Üçü açıkta. Bana göre iki, on iki ve on bir yönündeler. Geriye kalan dördü de açıkta olanların on beş metre gerisindeler. Kendi aralarında onar metre var ya da yok." diye fısıldadım.

"Açık hedef olanlar bende. Sen arkadakilere koruma ateşi aç. Öndekileri öldürdükten sonra onlara geçeriz."