Exclusively Yours, Levi

111

Hanggang sa makasakay siya sa bus at magsimula na naman siyang maglakbay ay nanatiling gulong-gulo ang isip niya. Malayo na ang narating ng sinasakyan niya pero hindi niya pa rin maiwan ang mga alalahanin niya mula sa Ilocos. She felt like crying again. She felt so vulnerable right now.

Nagpakatanga siya. Mabilis niyang isinuko ang katawan niya kay Levi. Naalala na naman niya ang sinabi sa kanya ng binata kagabi. Gusto na naman niyang umiyak. Damn her for feeling so complicated right now. And damn Levi for doing this to her. Alam niyang pinaglalaruan lamang siya ng lalaki. Ilang babae na kaya ang naikama nito at saka sinabihan ng 'I love you' pagkatapos? Batid niyang hindi lamang siya ang nakaranas noon.

If Levi was not mistaken for saying those words last night, baka epekto iyon ng katatapos lang na namagitan sa kanila. Aaminin niya, she wanted for that thing to happen last night. She had her share of pleasure. She felt complete as a woman. If only Levi did not ruin the magic moment by telling her those crazy words.

Natakot siya narinig niya. It was the first time that she heard that from him and it does not feel so right. Natakot siya sa mga susunod din nitong sasabihin kaya kinailangan niyang umalis. Umaasa siya na sana hindi na niya ito makikita pa. She loved him. So much. But with so many what ifs. So much buts. Lalayo na lang siyang muli.

She heaved a sigh and looked away. Nawala saglit sa utak niya ang mga sari-saring mga isipin nang mapansin niya ang isang sasakyang pilit na hinahabol ang pagtakbo ng bus. Bigla siyang nakaramdam ng matinding kaba nang rumehistro sa isip niya ang vehicle. It was familiar.

Mabilis niyang tinanggal sa isip niya ang sasakyan ni Levi. Imposible naman kung ang binata iyan. Inalis niya ang tingin dito at saka ibinaling ang tingin sa unahan. After a moment, muli siyang nacurious kaya napatingin na naman siya labas. Nandoon pa rin ang sasakyan. Nang tumapat iyon sa bintana niya ay napansin niya kung sino ang driver.

Si Levi! At may isinesenyas ito sa kanya. He was talking to him pero hindi niya maintindihan iyon dahil airconditioned ang bus at hindi maaaring buksan ang bintana. She wanted to pretend that she did not see him pero hindi niya magawa. At nagtataka siya kung bakit nandoon ang lalaki.

Dahil wala nang chance na marinig pa niya ang sinasabi nito ay umiwas na lang siya ng tingin. That was when she heard her phone's ringtone. Somebody is calling. Nang mapatingin siya sa labas ay itinaas ni Levi ang phone nito. He is trying to say to her to pickup her phone up.

Ilang segundo niyang tinitigan ang cellphone niya bago siya nagdesisyon na sagutin iyon. She realized that she was holding her breath when she heard his voice over the phone.

"Thanks God!" Iyon ang unang mga katagang binigkas ng lalaki.

She cleared her throat. "What do you need?"

"Bumaba ka please. I need to talk to you right now!"

Tiningnan niya itong muli mula sa labas at saka umiling. "A-yo-ko."

"Please." Levi replied as if in agony.

"Hindi basta-bastang tumitigil ang bus sa gitna ng highway, Levi. If you want to say something, say now."

"I can't talk over the phone."

"At ano sa tingin mo itong ginagawa mo ngayon? You are talking already."

"I mean. I can't say it right now. It is so important."

"Well, if you don't want. Then, you need to wait and talk to me sa Manila."

"Tatakbuhan mo na naman ako niyan for sure."

"Well, kung ayaw mo then sorry. Bye!"

And she ended the call. Napansin na lang niya na bumagal ang takbo ng Ford Ranger ng lalaki hanggang sa maiwan na lang ito ng bus. She just sighed. Itutulog na lang niya ito.

*****

Nahahapong ibinagsak ni Levi ang cellphone niya sa passenger seat. Napasigaw siya at saka ilang beses na sinuntok ang manibela ng sasakyan. Kahit ano palang effort ang gawin niya ay tatakbuhan at tatakbuhan pa rin siya ni Savannah. Naiiyak na rin siya sa pagkakataong ito. Nagsimula na siyang maawa sa sarili niya.

But there is no way to give up. Kailangan niyang makaisip ng paraan. Kailangan niyang mahuli ang dalagang palagi siyang tinatakbuhan. Natatakot siya na baka pagdating ni Savannah sa Manila ay mag-a-AWOL na naman ito.

Pero susundin niya ang sinabi nito. He will wait for her in Manila and then he will talk to her. Natigilan siya nang makaisip siya ng paraan. Kinapa niya ang cellphone niya sa passenger seat at tinawagan si Joel. Tinanong niya rito kung nasaan ang terminal ng bus na sinakyan ni Savannah. Nang sabihin nitong sa Pasay ay nagpasalamat siya at saka binilisan ang pagpatakbo ng sasakyan. Kailangan niyang maunahan ang bus na iyon sa terminal. In there, he could devise his plan.

Sana kumagat na ang plano niyang ito kay Savannah. Kung wala pa ring epekto sa dalaga ay ewan na lang niya. Ang mahalaga sa ngayon ay makausap niya ito bago pa ito tumakbo at magtago muli.

"Ok. I will give what you want." he whispered and gave out a smile. A smile that is full of hope, love, and Savannah.

Two more chapters and booom! Maraming salamat sa pagbabasa.. 😘