Exclusively Yours, Levi

112 Levi

Nagising si Savannah na nakatigil na ang bus. Luminga-linga siya sa paligid saka nag-inat. She sighed. Nakarating na pala sila sa terminal. Napansin niyang hindi pa bumababa ang mga pasahero. May narinig din siyang ingay sa labas na tila may piyesta. Malakas ang tugtog na nanggagaling sa mga speakers na pagmamay-ari mismo ng terminal na ginagamit sa mga announcements.

"Ano pong nangyayari sa labas?" tanong niya sa katabi niya na tila tuwang-tuwa sa nakikita sa labas.

"May celebration yata miss." sagot ng kanyang kausap.

Napatingin na rin siya sa labas at napansin niya ang maraming mga bulaklak at mga lobo sa paligid. Right now, mas lalo siyang nacurious. Umalinlang sa paligid ang isang pamilyar na kanta. It was 'It will rain' by Bruno Mars. Napansin niyang nagsitayuan ang lahat ng mga tao at nagsimulang sumayaw. It was like a flash mob which she only watched in the movies.

Lumabas na rin ang mga kapwa niyang pasahero. Ang iba ay itinuloy ang panonood. Others, who are enthusiastic enough, joined the 'community dance'. A smile curved in her lips when she finally stood up from her seat and began to exit the bus to have a closer look on the commotion.

When her feet set forth to the ground, a sudden blast occurred and confetti are pouring all over her. Mas lalo siyang nacurious sa mga nangyayari. Somebody grabbed her hand and guided her towards the center. The group of dancing people is slowly parting as she walks by. People are began cheering. Kinakabahan na siya sa nangyayari.

When she was at the middle, the people made a circle. It seems that the spotlight is on her. Hindi pa rin tumitigil ang mga tao sa pagsayaw. Iniwan siyang mag-isa nung humila sa kanya kanina. Iniikot niya ang paningin sa paligid.

Then, she saw some luggage scattered on the ground. Napansin niyang hindi basta nakakalat lang ang mga iyon. She gasped when she noticed that the bags and luggage were arranged in a different way. And she saw that they were formed as letters. She saw letter S, then A, then. . .

"Oh my God!" bulalas niya nang mabasa niya ang pangalan niya. Muli niyang pinasadahan ng tingin ang mga bagahe at dahan-dahan niyang binigkas ang nagawang mga salita doon. "For Savannah."

"What is this?!" malakas na sigaw niya sa paligid.

The people did not answer. They only smiled. Sa kabila naman niya ay unti-unting nahahati ang mga tao. Gusto niyang makita kung ano namang pakulo iyon.

Then, out from nowhere, she saw him. He was holding a bouquet of roses while walking slowly towards her. He looked bothered. Wala itong kangiti-ngiti. Nang makalapit ito sa kanya ay saktong natapos ang kanta. Nagsitigil ang mga tao sa paggalaw. Nagkaroon ng katahimikan sa buong terminal.

"Hi." he greeted her nervously. "It is true Savannah, there will be no sunlight if I lose you. There will be no clear skies if I lose you."

Napalunok si Banang. Hindi kayang maproseso ng utak niya. Kagagawan pala ni Levi ang lahat ng mga ito. She does not want to talk. Nakatitig na lang siya sa mukha ng binata. She does not even know how the hell those flowers got on her hands. Nagulat siya kasi nang mapansin niyag hawak-hawak na niya ang mga iyon.

"S-savannah." Levi uttered. "I want to say something and all I want you to do is to listen. I love you sweetheart. That's true. I don't know when, maybe noong nasa Palawan pa tayo, maybe noong high school batch reunion natin, or maybe mula pa noong kabataan pa natin sa Harrison. I don't know, what's important is the truth that I love you. I really do and I don't even know why." He gulped to swallow his nervousness. "Alam kong marami akong mga kasalanan at mga pagkukulang pero nakikiusap ako sa iyo na sana tanggapin mo pa rin ako. Alam kong hindi ko maitatama kung anuman ang mga iyon. Kaya kita sinundan sa Ilocos ay para sabihin sa iyo na mahal kita. And things happened. Gusto ko lang din sabihin na walang namamagitan sa amin ni Ryka." He closed his eyes and cupped his head with his hands saka ito muling nagpatuloy. "I am telling you this now for me to know if I have a chance with you. Gusto kong magsimulang muli with you by my side." He looked away and sighed. "Pero kung hindi ka pa handa, I will be willing to wait." He cleared his throat. "Kung wala akong pag-asa naman, t-then s-so b-be it. I will not bother you anymore. I love you so much Savannah."

Natakot si Savannah sa mga narinig niya. They came like a wind rushing to hers and clouded her mind. Nakatitig lang siya kay Levi. Slowly, she said, "No."

Biglang umingay ang paligid. Ang mga tao ay nagbigay ng kanya-kanyang bigkas ng paghinayang.

"N-no?" Levi asked. His voice broke.

She nodded. Laglag ang balikat ng binata. "Ok. If that's what you like." Levi said weakly. "Thanks for all." Yumuko ito at binigyan siya ng isang halik sa noo.

Then he walked away. Away from this crowd. Away from her. Napansin niyang ibang daan ang tinatahak nito. Hindi iyon ang papunta sa nakaparadang sasakyan nito. Bigla siyang kinabahan. Alam na niya ang sakit ng lalaking ito. She knew that he was not very good at direction at liligawin talaga ito. Paano na pag maligaw ito? Paano kung hindi na ito makabalik? Paano kung? Kung anu-anong mga kababalaghan ang sumundot sa konsensiya niya.

"Levi!" malakas na sigaw niya. "Sandali lang."

Levi turned and looked at her with a knotted forehead. Ang mga taong nagsimulang mag-alisan kanina ay biglang nagsibalikan and they formed a circle again surrounding her and Levi. She started to take small steps towards him. Ngayon ay gagawin niya rin ang dapat niyang gawin. Levi did his part. Now, it is her turn. She overcame her fears and hope is slowly glowing inside her.

Bago ko ma-post bukas ang huling chapter, gusto ko lang pong magpasalamat sa lahat ng mga nagbasa, nagbabasa, at magbabasa pa lamang. I will never make it this far kung hindi dahil sa inyo. I am forever grateful also for those who voted especially for the flood voters (alam niyo kung sino kayo). For all those who left their comments, shared their sentiments, attempted to spoil, expressed their disappointments, and said their words, maraming salamat po sa inyo. Believe me, your words had helped in the development of this story. And pardon me as well for the unreplied messages and comments. Finally, sa lahat ng mga nagshare, nagshe-share, at magshe-share ng mga gawa ko, maraming-maraming salamat. God bless and kindly wait for the final chapter tomorrow!

P.S. sorry na rin sa mga delayed updates, broken promises, and disappointing contents. At maraming salamat sa patience niyo. Kisses. Chup! Chup!