HER GÜN AYNI SAATTE YENİ BÖLÜMLER PARTLAR HALİNDE GÜNCELLENİYOR!
----------------------------------------------------------
ACIDAN DOĞAN ACINASI VARLIKLAR SERİSİ
-SAĞIR KULAĞA AĞLAMAK:
Bir annenin rahmine düşen benlik, öğrendiği gerçekler karşısında...
-Mevlana der ki; "Herkes ayrılıktan bahsetti, bense vuslattan..."
Tarih:Vuslat.
Saat:08:30.
Gece oldu, gündüz oldu. Günler böyle geçip gitti. Gidenlerin geri gelmediğini babam, abim ve küçük kardeşim sayesinde öğrenen benliğim, son defa annem için umutla beklemeye başladı.
Nasıl olsa ben, beni terk edeni beklemeye alışkındım.
Bir ara yanıma babam geldi. "Konuş kızım," dedi bana. "İstersen bağır, çağır bana ama ne olursun konuş..." diyerek yalvardı bana. "Böyle susma, böyle bakma, böyle durma... Konuş. Ben senin içinde ne yaşadığını, ne hissettiğini bilmiyorum mu sanıyorsun? Seni gerçekten görmediğimi mi sanıyorsun? Sen, benim de kızımsın. Benden bir parça, annenden emanetsin bana. Kardeşlerinin arasında en benzeyen sensin bana fakat ben bunca zamandır sadece konuşmanı bekledim. Gerçekten benimle konuşmanı bekleyip durdum yıllar boyu. İstedim ki günahımı sen değil, ben çekeyim. İstedim ki küçüklükten beridir sırtına yıktığım bu yüklerden kurtarayım artık seni. İstedim ki ferahla; çık, kurtul kendi içinde yarattığın o bataklıktan be kızım!" Suskunluğuma daha fazla dayanamayan babam, benden bir cevap alamayınca yine gitti yanımdan.
"...Hayır öyle değil, eksiklik değil; Bunun adı boşluk, hiçlik, karanlık, havasızlık, suskunluk gibi ama eksiklik değil. Hani bizim evin balkonuna, eski evin balkonunu kastediyorum, bir dişi kumru yuva yapmıştı, sen çok mutlu olmuştun, hatırlıyor musun? Sonra o kumrunun iki tane yavrusu olmuştu ve sen daha da mutlu olmuştun. O kumruların yavruları dünyamıza yeni nazil olmuş ayetler gibi umut olmuştu. Neden, anlayamıyordum ben... Neden bir kumrunun yuvası ve yavruları senin için böylesine büyük bir umut ve huzur kaynağı olmuştu? Bilmiyorum işte... O kumru, yavruları olduktan sonra bir süre ortadan kaybolmuştu ve sen nasıl kötü oldun hatırlıyorum, sen de hatırlıyor musun? Telaştan yüzün solmuştu 'Bu yavrular ne olacak?' diye nasıl da üzülmüştün anne. Sonra kumru geldi de, yüzün gülmeye başladı. Belki de çok uzun zaman geçmemişti aradan ama yine de korkmuştun, üzülmüştün anne. Gelince nasıl da rahatladın. Ben de seni öyle görünce mutlu oldum..." *
Geçti, sonra o da gitti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---🐞---
*Tarık Tufan, Şanzelize Düğün Salonu, syf:42, alıntı.
