HER GÜN AYNI SAATTE YENİ BÖLÜMLER PARTLAR HALİNDE GÜNCELLENİYOR!
----------------------------------------------------------
ACIDAN DOĞAN ACINASI VARLIKLAR SERİSİ
-SAĞIR KULAĞA AĞLAMAK:
Bir annenin rahmine düşen benlik, öğrendiği gerçekler karşısında...
Dolabı açıp en altta duran büyük kasaya doğru eğilerek anahtarları teker teker denemeye başladım. Hızlı olmaya çalışıyor, yavaş yavaş sona yaklaştığımı hissediyordum.
Artık tek bir ufak yanlışa dahi tahammülüm kalmamıştı.
Gri renkli ve özel yapım belli olan metal bir anahtarın kasaya girmesiyle kendime engel olamayıp kıkırdadım ve kilidi açıp kasanın içindekilere göz gezdirmeye başladım; Neyse ki bugün şanslı günümde olmuş olacağım ki kasada yüklü bir miktar para, özenle korunduğu belli olan mektuplar ve bir adet dosya bulunuyordu.
Mektuplara merakımdan ötürü göz gezdirmek istesem de bunu sonraya bırakıp dosyayı aldım ve kasayı yavaşça kapatıp kilitledim. Dosyayı kucağıma alıp ayağa kalktığımda derin bir nefes aldım ve kendime toparlanabilmek için birkaç saniye verdim.
Günay'ı gördüğümde kötü gözükmek istemezdim.
Gülümseyerek arkamı döndüğümde ise gördüğüm şey tamamı ile kendimdi; Her ne kadar önümde benim düştüğüm bu kötü duruma gülümseyebilecek kadar benden nefret eden ve elinde babamın onun ilk reşit olduğu doğum gününde almış olduğu özel yapım silahını benim alnıma doğru doğrultmuş olan bir adet Nilay olsa da, gözlerim Nilay'ın yalnızca birkaç adım arkasında duran ve uyku sersemi gözlerle bana bakan babamı görmem daha çok huzursuz olmama sebep oldu.
Huzursuz olmamın sebebi babam değil, bana karşı olan bakışıydı. Çünkü ilk defa benim ona baktığım gibi bakıyordu bana. Gözleri kararsızdı. Bu yaşanılan olaya kendince anlam vermeye çalışıyordu.
Biliyordum. Hem de o kadar iyi biliyordum ki hislerini, onun tek bir sözüne dahi ihtiyacım yoktu. Çünkü bende yaşamıştım bunu. Her gün ve her an...
"Sana demiştim değil mi baba? Onun bize, ailemize ihanet edeceğini söylemiştim." Nilay'ın bana karşı olan hırsını artık kontrol edemeyecek bir raddede olmuş olacak ki, artık babamın yanında bile saklama ihtiyacı duymuyordu.
İşimin bittiğini düşünüyor olmalıydı.
Babam için artık bittiğimi düşünüyor olmalıydı.
Ama ne yazık ki, ben babam için hiçbir zaman başlamamıştım; Nedenler, seçimler ve bedeller Sevgili Olric, sen daha iyi bilirsin.
"Hadi babama anlatsana... Bize, ailemize nasıl ihanet ettiğini anlatsana?" Benim sessizliğim ve asla şuan bana korkusuzca bağırarak konuşan Nilay'ı görmeyişim bile içten içe onu kudurtuyor olmalıydı. "Ne o yoksa anlatamayacak kadar mı utandın kendinden? Senin yüzünden neler olabileceğini, babamın başına, ailemizin başına neler gelebileceğini hiç düşündün mü?" Bu konuşmaları ne babam duyuyordu ne de ben. Benim gözüm onun gözlerinde, onun gözleri ise benle elimde tuttuğum dosyası arasında gidip geliyordu.
O sırada cebimde titreyen telefonum ise bunun doğru bir zaman olmayacağını söylemeye çalışıyordu.
"Bencilsin kızım sen. Hiçbir şeyi, hiç kimseyi hak etmiyorsun. Eminim annen de böyle düşünüyordur. Kadıncağızın neden hasta olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum." Nilay'ın acımasızca kullandığı kelimler bir bir zihnime düşerken alnıma dayanan silahı umursamadan gözlerine bakıp ona doğru yürümem bir olmuştu sanki.
Nilay ona olan bakışlarımın sertliğinden korkmuş olacak ki geriye doğru adım atıp babasının arkasına saklamamak için kendini zor tutuyor gibiydi. Hatta birkaç kere zar zor yutkunduğuna bile şahit oldum.
"Nilay!" Babamın sert sesiyle aramızdaki bakışma sona erirken, ikimizde babama döndük. "Çığlık'ı rahat bırak, gitmek istediği yere gitsin."
"Ama baba-" Babam itiraz istemediğini belli eder gibi tek bir bakışıyla Nilay'ı sustururken, benim gözlerim babamın üstündeydi. Gözlerini bir anda sertleştirmiş, şuan neler hissettiğini anlayamıyordum.
"Neden umursuyorum?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
