HER GÜN AYNI SAATTE YENİ BÖLÜMLER PARTLAR HALİNDE GÜNCELLENİYOR!
----------------------------------------------------------
ACIDAN DOĞAN ACINASI VARLIKLAR SERİSİ
-SAĞIR KULAĞA AĞLAMAK:
Bir annenin rahmine düşen benlik, öğrendiği gerçekler karşısında...
Derler ki, eğer ruh eşi denilen şey gerçekten varsa nerede olursa olsun onu bulursun. Belki onu bulana kadar binlerce kez yanından geçmiştir, belki de sokakta göz göze gelmişsindir fakat doğru yerde ve doğru zamanda karşılaşırsın onunla... Hem de öyle bir karşılaşırsın ki, sanki yıllardır aradığın ikiz kardeşini bulmuşsun gibi karşılaştığın an tanırsın onu. "İşte bu o!" dersin. Ağzının konuşmaz, kelimelerininiz duyulmaz belki ama hissedersiniz.
Birbirinizi bulduğunuzu bilirsiniz.
Ben, Günay ile tanıştığım günden beridir onun, o kişi olduğunu hissediyordum. Belki anlatmaktan korkuyordum belki de anlaşılmaktan ki ben kendimi bildim bileli kelimelerin yetersizliğinden yakınıp dururum.
Günay ile ilk tanıştığımdan beridir ise bütün kelimelere sahiptim, yalnızca ona söyleyecek kadar cesaretim yoktu.
Kollarım onun zayıflamış ve hor görülmüş bedenini sıkı sıkıya sarmaya çalışırken bile, İpek'in beni uyandırmasından ve kendimi evde bulmaktan korkuyordum.
Bu rüyaysa eğer Olric, bitmesini istemiyorum.
Sonsuz bir uykuya hapsolup Uyuyan Prenses gibi yüzyıllara karışabilirim. Çünkü ucunda o var... Dokunup, koklayabiliyorum artık onu. Öpsem, sanki asla itiraz etmezmiş gibi geliyor... Bakımsız uzamış sakalları yanağımı acıtıyor ama olsun, bu acı aylardır çektiğim acıya karşın bir hiç!
"Kızım..." dedi Günay, aklına yeni gelmiş gibi. Benden uzaklaşmış olsa da, belimi saran ellerini benden çekmemişti. "Kızımı aldılar benden, Çığlık." Öyle bir söylemişti ki bu sözleri, sanki çığlık çığlığa bağırıyordu sesi.
"Kızımı aldılar benden..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
