အစမ်းပလေးကြည့်ခြင်း ပြီးဆုံး | ဘာသာပြန်

အပိုင်း (၄၈)

တစ်အိမ်တည်း အတူနေပြီးတဲ့နောက်မှာ ဂန်ဟယ်အာ့ရဲ့ မျက်နှာ အမျိုးမျိုးကို တွေ့ရဖူးပြီ။ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း မျက်နှာတစ်မျိုးစီနဲ့ မတူတဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့ တူသည်။ တခါတလေ ယုံကြည်ချက်အပြည့်ရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်လိုဖြစ်ပြီး တခါတလေ ကျတော့လည်း လှေကားကိုတောင် ကောင်းကောင်း မဆင်းနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြန်သည်။

မိုးလင်းခါနီးအချိန်မှာ ထယ်ရင်း အမြဲတမ်းလိုလို နိုးနေကျ။ ထယ်ရင်း နိုးမှာကြောက်လို့ စောင်ထဲကနေ တိတ်တိတ်လေး ထွက်သွားဖို့အတွက် ဂန်ဟယ်အာက ဘယ်လောက်ထိ ကြိုးစားနေလဲဆို.. သူ့ရဲ့ နှေးနှေးနဲ့ အာရုံအပြည့်ထားပြီး ဂရုတစိုက် လှုပ်ရှားနေတော့မှ ထယ်ရင်း နိုးလာတော့သည်။။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်ရင် ဖိနပ်စီးပြီး ခြေသံတိတ်တိတ်နဲ့ လျှောက်သွားတဲ့ ခြေသံကို ကြားရတတ်သည်။

အလုပ်ခန်းကို သွားဖို့အတွက် လှေကားဘက် ရေညက်တဲ့အချိန် ခြေသံက ချက်ချင်းရပ်သွားသည်။ တစ်ဆင့် နှစ်ဆင့် တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်လုပ်နေတဲ့ အသံကို သဲ့သဲ့လေးကြားရသည်။ သက်ပြင်းကို ပြင်းပြင်းချရင်းနဲ့ တအိအိနဲ့ လှုပ်ရှားနေတဲ့ အသံက မိုးလင်းတဲ့အထိ ဆက်တိုက် ကြားနေရသည်။

ဒီရက်ပိုင်း စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စရာ အိပ်မက်တွေ မက်တာ အဲ့ဒီ သက်ပြင်းချသံတွေကြောင့်လဲ ပါလောက်မည်။

ညဘက် တိတ်တဆိတ် အလုပ်ခန်းကို ထသွားတဲ့ နေ့တိုင်း ထယ်ရင်း အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်သည်။ အိပ်မက်တစ်ခုတည်းကိုပဲ မက်နေတာ သုံးရက်ဆက်တိုက်ရှိပြီဖြစ်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေပြီး ဒုတိယထပ်ကနေ လက်ရန်းကို ကိုင်ထားရင်း အောက်ကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ အိပ်မက်။

လှေကားရဲ့ အောက်ဆုံးအဆင့်မှာတော့ မှောက်ခုံအိပ်လျက် လဲကျနေတဲ့ ဂန်ဟယ်အာ ရှိနေသည်  အိပ်မက်ထဲမှာ ထယ်ရင်းက သူ့ကို တော်တော်ကြာအောင် မှတ်မိနိုင်စွမ်းမရှိဘဲ နောက် တော်တော်လေး ကြာတော့မှ အော်ဟစ်ပြီး တဒုန်းဒုန်း လှေကားပေါ်ကနေ ပြေးဆင်းသွားတာဖြစ်သည်။